Haren maakt al een tijdje deel uit van onze geloofsgemeenschap Sint Franciscus. Het is dan ook de hoogste tijd dat we u nog eens een échte Harenaar voorstellen. Maar daarvoor moesten we wel het grondgebied van het Brusselse gewest verlaten! We moesten naar het Perkse platteland om u te laten kennis maken met Jeannine en Paul Vanden branden.
Is Haren jouw geboorteplaats of heb je toch je roots in Perk?
Paul: we wonen nog maar twee jaar in Perk. Ik ben geboren in Haren en heb er , tot onze verhuis, altijd gewoond. Weliswaar op vier verschillende adressen maar altijd in dezelfde straat (de Noendelle). Haren was vroeger een dorp van voornamelijk witloofboeren en met veel verenigingen: de chiro, een fanfare, een harmonie, een gilde, een voetbalclub met praktisch allemaal spelers van Haren en op elke hoek een café.
Ik ben leider van de chiro geweest, groepsleider zelfs. Mijn lagere school heb ik natuurlijk ook in Haren gevolgd. Ieder jaar was er tijdens de vakantie een driedaagse Vlaamse Kermis die iedereen in Haren op de been bracht. Dat is - spijtig genoeg-allemaal verleden tijd.
Wanneer is het dan gaan veranderen?
Paul: wij zijn getrouwd in 1967 en wij gingen, zoals veel jonge mensen toen, op zoek naar bouwgrond. Maar de witloofboeren hadden hun grond nodig voor hun beroep. Jonge mensen moesten dus, wilden zij een eigen woning bouwen, uitwijken naar Melsbroek, Perk of nog verder. Pas veel later zijn die gronden vrijgekomen maar dan was het te laat en waren er geen kandidaten uit Haren meer.
Het dorp dat ooit door het Davidsfonds beschreven werd als ‘lelijk boomloos dorp', telde vroeger drie kastelen en was een van de leveranciers van verse groenten van Brussel. De kastelen werden echter tijdens de tweede oorlog verwoest. Verder ‘kreeg' Haren van Brussel (waarvan het sinds 1921 deel uitmaakt) het vormingsstation van de spoorwegen, de hangars van de MIVB, de NATO, een zuiveringsstation op de Zenne, een kamp voor zigeuners in de Waterranonkelstraat, weldra een gevangenis, enz.
Het kleine Haren werd zo de pineut van het grote Brussel. Voor veel mensen was het vroegere dorp dan ook niet meer aantrekkelijk.
Hoe kwam je in contact met de parochie en blijft dit contact?
Paul: mijn ouders gingen elke zondag naar de mis. (mijn moeder, met acht kinderen thuis, ging natuurlijk naar de zevenurenmis). Er waren tijdens mijn jeugd vier missen op zondag. Ik ben ook misdienaar geweest. De vierde zondag van de maand was er de chiromis. De kerk was bijna te klein om al deze jonge mensen te bergen.
Onze familie was goed gekend in Haren. Vader en broer speelden in de fanfare; mijn zusters en een broer werden leider in de chiro.
Eén van mijn zussen en een dochter wonen trouwens nog altijd in Haren. Mijn broer Corneel (die sinds zijn geboorte gehandicapt is) is deze zomer samen met ons meegegaan op bedevaart naar Lourdes met de groep van Sint Franciscus. Dat was een heel fijne en deugddoende ervaring.
Zijn jullie ook in de parochiekerk van Haren getrouwd?
Paul: Jeannine was ook lid van de Chiro maar ze is van Evere en dus zijn we daar getrouwd. We hebben vier kinderen, drie dochters en een zoon. Ook zij gingen naar de chiro. Toen onze kinderen klein waren, hebben we ook catechese gegeven. Er waren toen in de parochie drie groepjes met jongeren. Veel kinderen uit Haren zijn zo wekelijks bij ons thuis geweest. Jaren later spraken die ‘groot-geworden' kinderen ons nog dankbaar aan. Blijkbaar hielden zij goede herinneringen over aan die catechese-bijeenkomsten bij ons thuis.
Ondertussen hebben wij twaalf kleinkinderen, tussen 21 en één jaar. (Paul toont me fier een foto van de kleinkinderen, een schitterende foto trouwens). Ze zijn allemaal heel gezond en daar zijn we heel blij om. We zijn ondertussen bijna vijftig jaar getrouwd en in oktober vier ik mijn 70ste verjaardag. Dat wordt dus een groot familiefeest.
Paul, je hebt ook nog een speciale band met de parochie in Haren?
Paul: sinds 1995 ben ik penningmeester van de Kerkraad. Dat is vooral een financiële verantwoordelijkheid met veel administratief werk maar ik doe het graag. Het is een heel toffe ploeg en we werken ook in een heel goede verstandhouding met de lokale pastorale ploeg.
Alle leden van de Kerkraad zetten zich in om onze kerk zo goed mogelijk te onderhouden. Er kwamen verschillende vernieuwingen of verbeteringen. (rieten stoelen, altaar en lezenaar, verwarming, beveiliging tegen bliksem, alarm- en geluidsinstallatie). Nu trachten wij nog de Stad Brussel te betrekken in een dossier om het orgel te restaureren.
De bedoeling is om de kerk, en het bestaande patrimonium, zo goed mogelijk aan de volgende generatie(s) door te geven.
Wat betekent Haren nu nog voor jullie?
Paul: we hebben heel mooie herinneringen aan Haren. Eén maal per week gaan wij trouwens in Haren nog met de kaarten spelen met vrienden die wij reeds meer dan vijftig jaar wekelijks ontmoeten (leden en sympathisanten van de vroegere volleybalclub Atleta).
Maar onze band met Haren zal ook blijven via de ziekendag. Veel verenigingen helpen mee om jaarlijks deze ziekendag te organiseren. Pastor Bernard, die nu wegens ziekte op rust is, heeft hem jaren geleden opgestart. Veel mensen (zeker zij die buiten Haren verblijven) zien naar deze dag uit omdat die hen in de gelegenheid stelt om vrienden of geburen van vroeger te ontmoeten.
En niet te vergeten, als we kunnen, komen we ook naar de zondagsviering van 9.15 uur in Haren. Het is een keuze om ons (nog) niet te engageren in het parochieleven van onze nieuwe gemeente.
Beste Paul en Jeannine, bedankt voor de hartelijke ontvangst! Blijf contact houden met Haren, met de vrienden, het verenigingsleven, de parochie. Ik ben er zeker van: jullie zijn er altijd welkom!
Ria V.A.
