Wie was Sint-Vincentius a Paolo?
Vincentius werd geboren op 24 april 1581 als derde in het eenvoudige gezin Depaul, dichtbij het stadje Dax in Frankrijk dat later is omgedoopt in St-Vincent-de-Paul. Na veel doorzettingsvermogen en intense studie werd Vincentius in 1600 tot priester gewijd door de bisschop van Périgueux.
Hij werkte als pastoor in Clichy, vlakbij Parijs, op het platteland aan de Somme en later in Châtillon-les-Dombes. Daar leerde hij de ware armoede kennen, zowel materieel als geestelijk. Hij besloot zich het lot van de armen aan te trekken en stichtte in 1617 zijn eerste Broederschap van de Liefde ('Confrérie de la Charité').
Vanaf 1620 preekte hij volksmissies op het platteland en stichtte geleidelijk aan steeds meer Broederschappen van de Liefde. Zo deed hij de Bourgondische plaats Mâcon aan en stichtte er prompt een Broederschap ter ondersteuning van zieken en armen. Na twee weken verliet hij de stad weer, ongemerkt om alle loftuitingen te voorkomen. Maar zijn werk droeg vrucht, want lange tijd daarna verzamelde men elke zondag drie- à vierhonderd noodlijdenden in de plaatselijke St-Nizierkerk. Daar woonde men eerst de druk bezochte mis bij. Na afloop werden er onder de armen geld en goederen verdeeld.
Vincentius overleed op 27 september 1660. Zijn hele leven bekommerde hij zich om het lot van wezen, zieke kinderen, gevallen vrouwen, armen, blinden en geesteszieken. Hij organiseerde liefdadigheidswerk, stichtte weeshuizen en zette in Parijs grote gaarkeukens op.
Om meer te weten te komen over de plaatselijke werking, zijn we op bezoek gegaan bij iemand van onze Franstalige zustergemeenschap: Jean Delbart. Mr. Delbart is perfect tweetalig en hij vertelt ons met veel enthousiasme over zijn jarenlange ervaring als voorzitter van de plaatselijke afdeling Sint Vincentius a Paolo in Sint Aleydis…
Jean Delbart : ik zal u in het kort het ontstaan van onze plaatselijke dienst Sint Vincentius a Paolo vertellen. Sedert jaren en jaren bestond hier in Sint Aleydis een secretariaat van de parochie dat arme mensen hielp. En op het nummer 111 hier in de Daillylaan bestond een kleine sociale dienst die door zuster Elisabeth van “les Filles de la Charité’was gesticht, een vrouwelijke congregatie van ziekenzusters, nauw verwant met het genootschap Sint Vincentius a Paolo. ‘Les Filles de la Charité’ waren die zusters met die grote kappen; en in 1970 heeft zuster Elisabeth daar voor de arme mensen een sociale dienst geopend. Hier op het secretariaat was het alleen om voedsel aan de mensen te geven. Maar als iemand met grotere problemen zat, dan kon die terecht op Daillylaan 111.
Hoe is u er zelf bij betrokken geraakt?
Jean Delbart: Ongeveer 10 jaar geleden was ik verantwoordelijke van Sint Vincentius en de eigenaar van het huis had mij gezegd dat hij de huur zou verhogen. Toen heeft onze pastoor gezegd: laat ons de twee diensten samenvoegen.
We zijn nu samen in hetzelfde lokaal. Wij zijn hier vier dagen per week ten dienste van de mensen. vier dagen geven we voedsel: op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag.
Speciaal op maandag en donderdag is de sociale dienst van Sint Vincentius open voor sociaal werk want dan helpen we mensen die moeilijkheden hebben om hun huur te betalen, of die naar het hospitaal moeten en geen geld hebben, maar ook alle andere sociale problemen, daar helpen we mee. We hebben contact met advocaten, of juristen om sommige moeilijke zaken op te lossen. Op maandag en donderdag zijn we altijd met twee ter beschikking. Want soms moeten we direct beslissingen nemen, soms verwijzen we de mensen door.
Welke mensen komen hier bij u terecht?
Jean Delbart: ik heb altijd gezegd tegen mijn collega: arme mensen, wat wil dat zeggen? Wie geen geld heeft? Neen, dat is het niet altijd. Het zijn vooral mensen die alleen zijn, die geen of weinig contact hebben. Vorige week nog had ‘k hier een dame op bezoek. Ze heeft een zoon maar hij maakt altijd ruzie met zijn moeder. Ik probeer de dame te overtuigen dat ze naar de politie moet gaan want ze moet zich beschermen. Maar het is een moeder! Ze is gekomen omdat ze er absoluut wilde over praten. Ze wil iemand die luistert, dat is het belangrijkste. Mensen hebben nood aan een luisterend oor. Meer verwacht ze niet van mij want voor een moeder is het niet gemakkelijk te zeggen: mijn zoon is niet goed, hij slaat mij.
Ze heeft iemand nodig die luistert, iemand die geen positie inneemt. Ik kan wel mijn mening zeggen, maar zij moet zelf beslissen en handelen. Dat is heel belangrijk: luisteren naar de mensen!
Hoe werkt de sociale dienst van Sint Vincentius?
Jean Delbart: Iedere zondag staat er een mand in onze parochiekerken en daarin kan iedereen voedsel deponeren dat lang bewaart zoals conserven, pasta, suiker, bloem, koffie. Daarnaast kunnen we rekenen op voedselpakketten van de voedselbank.
Ons werkbudget bedraagt ongeveer 5.600 euro per jaar. Hoe krijgen we dat geld? Twee keer per jaar hebben we een collecte, een omhaling in de parochie. De beste is natuurlijk met Kerstmis want dan is er veel volk.
Twee keer per jaar schrijven we een brief naar 150 mensen. Ze storten altijd om de noodlijdenden te helpen. Soms zitten we echt in geldnood. Mijn medewerkster zegt dan: het is moeilijk deze maand, we hebben geen geld meer. Dan zeg ik haar maak je niet ongerust, reken op ‘la providence, de voorzienigheid!’ want ik heb vertrouwen en altijd krijgen we op één of andere manier toch hulp. Er is een sterke solidariteit hier in de parochie!
Omdat we lid zijn van Sint Vincentius nationaal krijgen de mensen ook een fiscaal attest. Zij hebben een boekhouding en zij zorgen voor de attesten vanaf een storting van 30 euro per jaar. Eén keer per jaar geven we een balans aan de centrale over wat er met die 5.600 euro gebeurt. Alles wordt erg goed bijgehouden.
En waarvoor gebruikt de Sociale Dienst het geld?
Jean Delbart: de mensen die bij ons om hulp komen, krijgen nooit contant geld. Wij zijn wél bereid facturen te betalen: de elektriciteitsrekening, de apotheek of het ziekenhuis. Nooit geven we ze geld want anders hebben we geen controle.
We hebben een akkoord met de Voedselbank, met de apotheker hier op de hoek en met een klein warenhuis hier in de buurt. Daarvoor geven we bons. Zo hebben we controle: wat hebben de mensen daar gekocht? Ze kunnen er geen voedsel voor dieren mee kopen, ook geen alcohol of geen sigaretten of tabak. Een keer per maand zendt het warenhuis ons de facturen met de bons en de kastickets.
Wij geven voedselpakketten maar daar zit niet altijd alles in wat mensen nodig hebben. Zoals bijvoorbeeld melkpoeder, of eten voor de baby’s. Dat kunnen ze halen bij de apotheek of het warenhuis.
Dezelfde regeling houden we aan als ze problemen hebben met een eigenaar van een appartement omdat ze de huur niet kunnen betalen. Ik bel dan met die eigenaar. Wij betalen dan rechtstreeks aan de eigenaar.
De facturen van de ziekenhuizen lopen vaak hoog op: 300 of 500 euro soms. Dan neem ik contact en vraag: mogen wij per maand betalen? De mensen zelf moeten ook een inspanning doen. Ze moeten zelf ook van goede wil zijn en verantwoordelijkheid opnemen. Dat brengen we hen bij. Ook dat is onze job.
Tot slot hebben we ook een bakker die ons iedere week een aantal broden geeft. Dus u ziet we zijn goed geholpen. Maar natuurlijk is alle hulp nog altijd welkom!
U steekt daar veel tijd in?
Jan Delbart: ik doe het nu al meer dan tien jaar. Kijk, ik ben met pensioen. Ik ben niet rijk maar ik heb wel tijd. Mensen die in nood zijn, die wil ik helpen. Gelukkig heb ‘k tijd en ben ik gezond.
Beste Mr. Delbart, van harte dank voor dit gesprek en voor al uw inzet! Proficiat! Wij wensen dat u zich nog vele jaren mag blijven engageren voor uw medemensen!
Al wie dit werk van Sint Vincentius a Paolo wil steunen kan dit doen door storting op het rekeningnummer BAN BE02 3100 3593 3940 van de Sint-Vincentiusvereniging. Voor alle stortingen van 40 euro en meer krijgt u een fiscaal attest toegestuurd. Dank voor uw hulp!
Sint-Vincentiusvereniging
Ria
