Deze keer moet ‘k voor ‘Even voorstellen” niet zó ver rijden. Eigenlijk kan ‘k er zelfs te voet naartoe. Maar daarom is de afspraak niet gemakkelijker gelopen. Integendeel. Ik heb heel lang moeten aandringen. Aan de telefoon zei ze: ‘Och er zijn zoveel andere mensen die meer de moeite waard zijn om voor te stellen’. Maar daar dachten wij anders over. En dus bleven we aandringen. Gelukkig maar, zo kunnen we haar ‘even voorstellen… Thea Lockkamper.
Lockkamper is een heel speciale familienaam. Vanwaar is die eigenlijk afkomstig?
Thea: mijn familie wist zelf niet zoveel over de oorsprong van die naam. Mijn man zaliger heeft dat nog allemaal proberen uit te zoeken. Hij heeft er voor naar Duitsland getelefoneerd en veel brieven voor geschreven om dat allemaal in archieven uit te zoeken. De grootvader van mijn vader was van Oberhausen in Westfalen in Duitsland. In zijn zoektocht is mijn man kunnen terugkeren tot in 1742. Maar dan werd het echt héél moeilijk en is hij zijn zoektocht moeten stopzetten.
Hoe ben jij in Schaarbeek terechtgekomen Thea?
Thea: Toen ik klein was, woonden we in Hoegaarden maar mijn vader werkte in Brussel. Rond mijn communie zijn we naar Brussel verhuisd. Onze parochie was toen Sint Jan en Niklaas. Ik herinner me nog dat de pastoor ons huis is komen wijden. Dat was toen de gewoonte. Eerst ging ik naar een Franse school aan het Gaucheretplein. Ik was daar het enige Vlaamse meisje in de jongensschool en dat was niet gemakkelijk. Door de schoolstrijd ben ‘k van school veranderd. Mijn vader heeft nog een brief geschreven naar minister Collard omdat je normaal gezien niet meer van school mocht veranderen als het schooljaar al zover gevorderd was. Ik ben dan naar een katholieke school overgeschakeld op de Antwerpsesteenweg.
Dat moet toch een grote verandering geweest zijn, van Hoegaarden naar de stad komen wonen?
Thea: Hoegaarden was toen nog een echt boerendorp. Ik herinner mij nog, in de zomer gingen de mensen buiten aan hun deur zitten. De vrouwen deden een babbeltje, met handwerk op hun schoot. Sommige mannen rookten sigaretten maar de meeste ouderen pruimden tabak in die tijd. En soms vroeg men wel eens aan één van de kinderen om naar de winkel te gaan, (die waren vroeger altijd laat open, en je kreeg wel wat voor de moeite). Toen ik terug kwam met de boodschappen voor een oudere man, zei hij: ‘wacht even ik heb nog iets voor u’, hij knipoogde eens naar zijn vrouw, deed zijn klak af, ik stak mijn hand al uit en kreeg met een grote “zwier”uit de klak één natte tabakspruim !!
In Hoegaarden speelden alle kinderen samen op straat. Ik trok vaak op samen met mijn broer en op een keer waren we van plan om in de boomgaard van een boer pruimen te gaan plukken. Mijn broer zat al in de boom toen de boer ons betrapte. Wij liepen allemaal snel weg maar mijn broer kon niet anders dan daar in die boom blijven zitten tot de boer weer weg was. En hij maar pruimen eten ondertussen! Achteraf waren wij wel kwaad dat hij voor ons geen pruimen had meegebracht.
Wat mij in het begin vooral opviel hier in Brussel was dat de meisjes mekaar een kus gaven. Zelfs de juffrouw op school vond dat normaal. Maar ik wilde dat niet en ze pesten mij daar soms wel mee. En ik moest hier ook Frans spreken natuurlijk.
Heb je nog herinneringen aan de catechesetijd?
Thea: We kregen catechismusles van de pastoor. Ik hield toen thuis twee kleine muisjes en ik had die eens meegenomen naar de catechismusles in een bokaal. Maar die muisjes waren ontsnapt en zo heeft de pastoor er zonder het te weten twee nieuwe parochianen bij gekregen!
Voor het vormsel zelf had de pastoor problemen met mijn naam. Thea dat kon niet als doopnaam en zo ben ik gevormd als ‘Tekla’.
Sinds je hier woont, is Sint Theresia op de Rogierlaan eigenlijk je parochiekerk?
Thea: We zijn nog getrouwd in de kerk van Sint Jan en Niklaas. Mijn man was van Antwerpen maar toch Franstalig omdat hij als kind tijdens de oorlog door zijn ouders naar Wallonië is gestuurd en daar de hele oorlogstijd is gebleven en is opgevoed in het Frans. De pastoor heeft onze huwelijksmis speciaal in de twee talen gedaan zodat onze twee families zich daar ook goed bij voelden.
Maar na het overlijden van mijn man ben ik inderdaad echt opgevangen door de gemeenschap van Sint Theresia. Dat waren allemaal zeer fijne mensen. Ik was eerst getroffen door het lezen van de bijbel. Daar zocht ik troost. De eerste mis hier in Sint Theresia, waar ik naar toeging, was in het Frans met Gregoriaanse zang, en dat was toen nog pastoor Pissard, denk ‘k. Later heb ‘k pastoor Berghmans leren kennen en hij vroeg me of ik in het koor wilde komen zingen met zuster Els aan het orgel. Achteraf bleek dat het ‘koor’ toch maar een klein groepje was. Dat is ondertussen al zo’n twintig jaar geleden. De jaren vliegen voorbij.
Ik herinner me ook nog toen we hier kwamen wonen, dan lagen hier in huis verschillende lagen balatum boven elkaar. Als we alle lagen hadden weggehaald, dan vonden we helemaal onderaan op de plankenvloer oude kranten uit 1932. In die krant stond een artikel over de kerken van Sint Theresia en Sint Aleydis die toen al een gemeenschap vormde.
Jij bent al heel lang zeer actief in Ziekenzorg. Hoe ben je daaraan begonnen?
Thea: Het is inderdaad al een lange tijd. Pastoor Patrick heeft me dat ooit gevraagd. De eerste zieke die ‘k bezocht, was een dame in de grote building vlakbij de Epifaniekerk. Ik moet eerlijk bekennen dat ik in het begin wel een beetje bang was en niet zo goed wist hoe je dat bij de zieken kon aanpakken. Kunnen luisteren is heel belangrijk. Bij sommige zieken lukte het contact ook al wat beter dan bij anderen. Het klikt gemakkelijker met vroegere parochianen want die ken je ook beter hé. En het blijft ook zo dat veel zieken nog altijd graag eens het bezoek krijgen van ‘meneer pastoor’.
Mijn moeder is ook lang ziek geweest. Ze was blind en ik heb voor haar gezorgd. Als kind las ik haar al het feuilleton uit de gazet voor. En later haalden we boeken uit de blindenbibliotheek. Dat zijn eigenlijk cassetten. Als ze met haar huishoudelijk werk klaar was, dan ging ze in de zetel zitten en kon ze een hele namiddag luisteren naar de cassetjes van de blindenbibliotheek. Alle boeken heeft ze zo op die manier wel drie keer gelezen, denk ik.
Ik heb dikwijls geprobeerd mijn moeder te overtuigen om eens een ziekenbezoeker langs te laten komen. Maar ze had daar niet altijd zin in. Als zuster Rita op bezoek kwam, was ze toch blij en vertelde ze aan ieder die het horen wilden, dat ze bezoek had gekregen.
Tijdens de zondagmorgenvieringen in Sint-Jozef zien we je ook meezingen in het koor...
Thea: Zuster Rita heeft me gevraagd. We repeteren iedere week in groep ongeveer één uur, van 16 uur tot 17 uur op vrijdagnamiddag, samen met An of Pol als koorleider(ster). Dan hernemen we de liedjes en leren we ook geregeld nieuwe liedjes aan. We zijn maar een kleine groep: zuster Rita, Helena, Leona, Alida, Godelieve, Maya, Bertha, Emma, Germaine en soms Thérèse, Albert en André zingen ook mee.
Samen zingen doen we ook bij de gebedsgroep van de Charismatische vernieuwing. Dat is jaren geleden ontstaan onder kardinaal Suenens (Eigenlijk is de vernieuwing ontstaan in Amerika bij de protestanten, en kardinaal Suenens heeft het in de katholieke kerk gebracht).
Wij komen elke week samen in Laken. We bidden samen, vertrekkende van een liedje en laten ons dan inspireren door de Heilige Geest. Er zijn ook stiltemomenten. We prijzen en loven de Heer, bidden ook voor de zieken. De liederen spelen ook een rol: er zijn juichende liedjes en dankliedjes, maar ook ingetogen biddende liederen. Die zijn te vergelijken met de sfeer van Taizé zoals we dat dit jaar hebben kunnen ervaren in Brussel. Ik woon met mijn dochter en kleinkinderen in hetzelfde huis en mijn dochter heeft twee Taizéjongeren onderdak geboden. Het waren twee meisjes uit Slovenië. Hier in de straat hebben veel buren Taizéjongeren verwelkomd. Dat was een hele ervaring.
Sinds verschillende jaren help je de Mariavieringen in de meimaand voorbereiden. Hoe doe je dat dan?
Thea: Al in de maand april begin ‘k teksten te verzamelen, en gebeden te zoeken die ik mooi vind. Het is belangrijk om te weten welke “mysteries” we als rode draad nemen. Daar laat ik me door inspireren. Dan begint het samenstellen van de gebedsviering. Dat gaat allemaal veel gemakkelijker sinds ‘k computerles heb gevolgd. Samen met zuster Rita heb ik twaalf lessen gevolgd. En de rest heb ik vooral ‘al doende’ geleerd. Soms loopt de computer wel eens vast, maar mijn schoonzoon helpt me dan wel weer vooruit. Het lukt zelfs ook al met foto’s. Internet biedt natuurlijk veel mogelijkheden, te veel soms. Je moet een doel hebben, zeg ik altijd. Denkspelletjes vind ik plezant, en je vindt er ook veel gedichtjes. De website van parochie-eenheid is natuurlijk interessant. Ik heb al geprobeerd om er een berichtje op achter te laten, maar dat is mij nog niet gelukt. Je moet eerst via een paswoord inloggen, en ik geraak er niet in.
Misschien is dit de ideale kans om het nog eens te proberen, Thea? Wij bedanken je in ieder geval van ganser harte om jouw verhaal met ons en met onze lezers te willen delen!
Ria
