Je hoort het soms zeggen: "het is maar als je het niet meer hebt dat je weet hoeveel het voor jou betekent." Het samen eucharistie vieren, de gemeenschap... ja, ik heb het gemist. En toch ging ik zondag met lome benen naar de eucharistieviering. Wat zou het worden met al die voorschriften? Een gemeenschap waar je afstand moet houden. Kan je dan wel gemeenschap vormen? Ik kon de mensen niet verwelkomen zoals ik gewoonlijk doe. Het deed mij wel wat. En een viering zonder liederen, wie zit daar nu op te wachten? Gelukkig mocht het orgel wel. En toch, ik kan je vertellen dat het een van de meest intense vieringen is sinds jaren. Juist doordat de viering zo sober was klonk het woord des te sterker. Het kwam binnen en het ontroerde mij bij momenten. Er kon geen betekenisvoller zondag gekozen worden; de herstart van de eucharistieviering op Sacramentsdag. Alsof de lezingen speciaal voor deze dag gemaakt waren. Omdat we met Pasen de nieuwe paaskaars konden laten branden en het de eerste viering was sinds Pasen, gaf het ontsteken van de paaskaars een extra dimensie aan de viering. Christus werd symbolisch in ons midden gebracht. Na de viering: de gelukkige blikken, het groeten van ver, even zwaaien naar elkaar en een woordje op afstand, maakten dat het gemeenschapsgevoel toch heel sterk voelbaar was.
Ik het filmpje hieronder kan je zien hoe we zijn gestart, met de grootste zorg voor de veiligheid. De warme welkomstwoorden van pastor Tony maakten ons stil en klaar om de eucharistie goed te kunnen vieren.
Mariette, pastor
Voor het correct weergeven van deze inhoud dien je (sociale) content cookies te aanvaarden.
