Een heel jaar hebben we haar moeten missen maar nu is ze terug bij ons! Hoe komt dat en welke plannen maakt ze voor de toekomst? Dat laten we haar graag zelf vertellen… aan het woord in deze ‘Even voorstellen’… zuster Anne-Petra!
Maar eerst willen we graag weten van waar u afkomstig bent...
Zr. Anne-Petra: ik kom uit het Nederlandse Brabant, dichtbij de Belgische grens. De verantwoordelijke van onze provincie, zusters Oblaten van Assumptie, heeft mij in 2004 gevraagd naar Brussel te gaan om voor de oudere zusters te zorgen want ik heb altijd in de zorg gewerkt.
Waarom is u ingetreden als kloosterzuster en waarom koos u voor die congregatie?
Zr. Anne-Petra: ik voelde mij geroepen. Maar mijn ouders vonden mij nog te jong om in het klooster te gaan. Ik moest wachten tot ik 18 jaar werd. Maar ik bleef bij mijn standpunt en heb voor de zusters Oblaten gekozen. Die orde is gesticht in Frankrijk, in Nîmes waar nu nog het moederhuis is. Van daar is de congregatie over de hele wereld uitgezworven.
De meeste zusters kennen naast hun moedertaal ook Frans, ook de oudere zusters in Nederland, de jongere niet meer. Omdat ik interesse had in de hele congregatie en graag contact hou met alle mensen, wilde ik ook graag Frans leren. Toen ze mij vroegen om naar Brussel te komen heb ik direct ‘ja' gezegd. In het begin was dat moeilijk want ik verstond hen niet. Maar door oogcontact en ‘met handen en voeten' lukte het geleidelijk aan wel beter.
Hoe is u met de parochiegemeenschap Sint Franciscus in contact gekomen?
Zr. Anne-Petra: mijn eerste contact liep via zuster Veronica. Ze kende pater Fritz van de Vlaamse gemeenschap in Schaarbeek goed en wij gingen naar de viering in de Sint Mariakerk in de week en 's zondags naar de Sint Servaaskerk. Zo heb ik jarenlang pater Fritz geholpen bij de vieringen en voor het openhouden van de Sint Jan en Sint Niklaaskerk. Van het een kwam het ander en ik ben ook in contact gekomen met Evere, met Poverello in de Groenstraat en met het werk van de blinden aan de Hallepoort. Met een lach en een vriendelijk woord voelen de mensen zich gewaardeerd.
Hoe komt het dat we u hier een hele tijd hebben moeten missen ?
Zuster Anne-Petra: ze hadden mij gevraagd om te zorgen voor een zieke medezuster in ons huis in Froyennes, dat ligt in Henegouwen, bij de Franse grens. Bij mijn terugkeer naar Brussel ben ik wat geschrokken want ondertussen waren de Vlaamse vieringen hier in deze wijk weggevallen. Pater Fritz verhuisde naar een Oblatengemeenschap in De Panne en zo was er geen Vlaamse pater meer beschikbaar. Het was zoeken en daarom heb ik contact opgenomen met pastor Mariette want ik wil mij graag inzetten zoals vroeger. Ondertussen heb ik een nieuwe taak in het vooruitzicht. Ik wil graag zieken bijstaan. Uit mijn contact met het ziekenhuis Sint Jan is gebleken dat ouderen veel langer thuis blijven en er meer nood is aan thuiszorg zeker voor zwaar zieken en bij palliatieve zorg. Dan wordt het voor de familie erg moeilijk om alle zorg, ook 's nachts, op zich te nemen. Ik wil hen daar graag in helpen en ook de familie bijstaan. Daarom hebben ze mij aangeraden eerst een cursus voor ‘palliatieve zorg' te volgen.
Dat is een zware taak die u op zich wilt nemen?
Zuster Anne-Petra: het is een mooie taak. Het wordt pas zwaar voor wie het met tegenzin doet. En ik ben er zeker van: je krijgt ook veel terug van de zieken en van hun familie: een vriendelijk woord of een schouderklopje kan wonderen doen. Vroeger gingen we met de provincie op retraite. We konden ons een week terugtrekken in de stilte, alleen zijn met God. Maar alles evolueert, ook wij. Nu kunnen wij individueel op retraite gaan. Wij krijgen nog veel geestelijke voeding, maar hoe brengen we dat naar de buitenwereld? Ik voel het als mijn taak om mij in te zetten voor mijn medemens. En gelukkig kan ik dat omdat de gemeenschap mij mee helpt en het mogelijk maakt.
Dankjewel zuster Anne-Petra voor de hartelijke ontvangst en vooral : dankjewel voor zoveel inzet en overgave!
Ria V.A.
