OJP: Leerschool van gebed

Bij onze aankomst in Orval worden we meteen ondergedompeld in de schoonheid en de stilte van deze plaats. Sommigen kennen deze mooie abdij al, voor anderen is het een eerste kennismaking met deze gastvrije gemeenschap. Het middagmaal doet ons op krachten komen na een lange treinreis naar het uiterste zuiden van het land. Onmiddellijk daarna komen we een eerste keer samen in kleine groep, de Nederlandstaligen zijn met twaalf. Tijd om kennis te maken met elkaar en met het opzet van OJP: Orval, Jeunes en Prière. 

Stilte, gebed, ontmoeting en het Woord van God in de Schrift zijn de sleutelwoorden die ons worden aangereikt om deze dagen vruchtbaar te laten zijn.  We worden uitgenodigd om echt in de stilte 'in te stappen' zodanig dat het ook 'stiller' kan worden in ons hoofd en ons hart. 

Centraal thema van deze OJP is 'Geef mij een hart dat luistert'. Deze jonge mensen kiezen ervoor om in de rust van Orval het luistervermogen van hun hart te laten aanscherpen, open voor God en voor de wereld. 

Het namiddagprogramma biedt een ruime diversiteit aan werkwinkels, van werken in het bos met de broeders tot een filmnammiddag, van schilderen tot een vraag-antwoord-gesprek met mgr. Hudsyn, van een contemplatieve wandeling tot een muziekatelier. Maar wie graag gewoon in eenzaamheid van de stille en de schoonheid van deze plaats wil genieten, kan hiervoor rustig de tijd nemen of een persoonlijk geloofsgesprek aangaan met één van de begeleiders. In de avond bidden we vespers, is er het avondmaal en de afwas. Wie na het bidden van de dagsluiting nog zin heeft, kan terecht in de zaal om elkaar te ontmoeten bij een drankje.

Zaterdagavond wordt de dagsluiting gebeden in de ruïnes van de oude abdij. Daarna houden we samen met de broeders een bijzondere wake rond het oplaaiende kampvuur. 
Muziek, poëzie en getuigenissen wisselen elkaar af. Een jongere die er voor de tweede keer bij is, getuigt indrukwekkend over wat OJP voor haar betekend heeft. Ze vertelt hoe ze met zichzelf worstelde, en na veel getwijfel toch inging op de uitnodiging van een vriendin om mee te gaan naar Oval "om mijn gedachten in alle rust op een rijtje te kunnen zetten." Maar ze was vastbesloten om zich niets aan te trekken van dat religieuze gedoe dat haar afschrok en volledig uit de tijd leek. 

"Tijdens mijn eerste dagen in Orval, voelde ik mij dan ook een buitenstaander. Ik begreep niet wat er gebeurde en ik verzette me. Ik was er bang voor. Maar hoe langer ik er was, hoe meer ik de openheid, de warmte en de levensvreugde van de mensen voelde. Dit strookte niet met wat ik dacht te weten over het geloof. Ik begon me af te vragen wat deze mensen zo bezielde. Blijkbaar betekenden die woorden (die ik als dwingend en bedreigend ervoer) voor hen iets helemaal anders... Mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld en ik begon vragen te stellen. Ik was eigenlijk ook een beetje stout: ik stelde opzettelijk lastige vragen, waarop ik dacht dat mijn gesprekspartners geen antwoord zouden hebben. Ik wilde hen betrappen op een contradictie of een foutieve redenering om toch maar te kunnen concluderen dat het geloof ouderwets en achterhaald is en helemaal niets voor mij. Maar tot die conclusie kwam ik nooit. Stilaan maakte mijn verzet plaats voor honger. Ik wilde meer weten! Dankzij de geduldige antwoorden van vrienden, maar ook dankzij de vele gebaren van liefde die ik hier heb mogen ontvangen, begon ik beetje bij beetje ook de ware betekenis van de woorden uit de liturgie en de schrift te begrijpen. Meer nog, ze begonnen tot mij te spreken. Ik las de oeroude Bijbelteksten en vond tot mijn uiterste verbazing diepe waarheden over mezelf. Wat ik eerst als dwingend, bedreigend en ouderwets had beschouwd, werd plots een bron van bevrijding en inspiratie. Langzaam, heel langzaam merkte ik dat ik niet meer paniekerig in volle zee aan het spartelen was. Ik werd door zoveel helpende handen op het droge getrokken en ik kreeg terug grond onder mijn voeten. En als er grond is, kan je stappen; kan je vooruitgaan. Sindsdien ben ik op weg, gesterkt door het gevoel dat God me bij de hand houdt. Intussen heb ik veel nieuwe vrienden gemaakt, zowel thuis in Gent als in Orval, die me steunen en bij wie ik terecht kan met al mijn vragen en twijfels. Mijn zoektocht is verre van voltooid. Maar stap voor stap ga ik vooruit. Wat betekent Orval dus voor mij? Hoop en liefde."

Een andere deelnemer vertelt hoe hij na de Wereldjongerendagen in Krakau, een geloofsfeest met twee miljoen jongeren uit 180 landen, naar Orval is gekomen: 

"Sommigen vonden dit dapper, anderen gewoon goed zot: "Hoe ga jij ooit bijgeslapen geraken?" Mijn ervaring leert mij nu dat dit één van mijn beste beslissingen ooit is geweest. De rust en de stilte van de abdij hebben mij geholpen om de WJD een plaats te kunnen geven en beter te kunnen vatten. Door deze momenten van bidden en bezinning zullen de WJD niet bij een vlaag van euforie blijven, maar heeft er zich een diepe liefde voor God gevormd die ik de rest van mijn leven zal meedragen. Naar Orval komen was een essentiële stap om naast het grote feest ook te leren om in alle rust en stilte tot God te kunnen bidden."

Als we die morgen een laatste keer samenkomen met onze kleine groep, sta ik versteld van wat deze jongeren meenemen uit deze stille dagen;

"Ik heb geleerd dat bidden geen monoloog is, maar een dialoog."

"Ik heb iets geproefd van het gebed met de psalmen. Het leert mij dat ik ook dingen mag vragen aan God. Vroeger durfde ik dat niet."

"God vindt steeds nieuwe manieren om mij te verrassen."

Ik kan geen mooiere manier bedenken om te zeggen dat ik dankbaar ben om medegetuige te mogen zijn van wat God kan doen in het leven van mensen, subtiel en altijd onverwacht.

Graag tot volgend jaar!