Dinsdag 23 januari zal het precies 180 jaar geleden zijn dat de eerste zusters Bernardinnen-Cisterciënzerinnen van Oudenaarde in Bassevelde werden geïnstalleerd. Momenteel is het een van de weinige zustergemeenschappen die nog actief aanwezig zijn in het Meetjesland. Om deze verjaardag niet ongemerkt te laten voorbijgaan wil men vanuit de parochie van O.L.Vrouw Hemelvaart een oproep doen om de zusters op die dag te verrassen met een kaartje met gelukwensen bij deze verjaardag. Het adres is: Zusters Bernardinnen, Assenedestraat 18a, 9968 Bassevelde. Het zou fijn zijn mochten er heel wat mensen hieraan willen meewerken. Hierna een korte historiek van het ontstaan van het klooster en wat de zusters in de loop van de voorbije 180 jaar hebben betekend voor de mensen van Bassevelde en in ruimere zin ook voor de mensen van het Meetjesland.
De droom van een pastoor
Dinsdag 23 januari 2024 is het precies dag op dag 180 jaar geleden dat de eerste zusters Bernardinnen van Oudenaarde in Bassevelde werden geïnstalleerd en er met hun apostolaatwerk zijn begonnen. Het was onder impuls van de toenmalige pastoor Tobias Verschraegen, tot 1830 onderpastoor op de St. Walburga-parochie in Oudenaarde dat de zusters van Oudenaarde hier een affiliatie van hun klooster hebben opgericht.
Midden een periode van grote armoede, grote werkloosheid, veel zieken en hulpbehoevenden leed de pastoor mee met zijn mensen. Hij droomde ervan in Bassevelde een hospitaal op te richten zoals hij dat kende in Oudenaarde. Hij was echter realist genoeg om te beseffen dat er heel veel nodig was voor zo een stichting: geld, een huis, zusters.
Kasteelken
Meer dan 10 jaar zal het duren eer zijn droom in vervulling zal gaan. Na heel wat briefwisseling naar Oudenaarde, onderhandelingen met het gemeentebestuur en met het Bureau van Weldadigheid te Bassevelde, denkt pastoor Verschraegen “Het Kasteelken”, de woning van de vroegere burgemeester Macharius Peers in de Assenedestraat te kunnen kopen. Op 8 december 1843 wordt de aankoopakte van het Kasteelken ondertekend voor de notarissen Barthel en de Borchgrave van Bassevelde, in aanwezigheid van pastoor Verschraegen en onderpastoor Louis Van de Kerkhove van Watervliet.
Op 25 december schrijft priorin Torné naar de bisschop van Gent over de oorspronkelijke doelstelling van de stichting in Bassevelde: “Het huis zal openstaan voor zieken, hulpbehoevende bejaarden en mensen zonder thuis. Er komt een niet betaalde school voor armen en een kantschool voor weesmeisjes. De zusters zullen te Bassevelde het witte habijt ruilen voor een eenvoudig zwart kleed dat beter past bij het apostolaatwerk.” Evenals te Oudenaarde wordt het huis in Bassevelde toegewijd aan O.L.Vrouw. De priorin vraagt dat de bisschop “een geestelijk directeur voor de zusters zou benoemen”.
Eerste zusters en armenschool
Er wordt hard gewerkt. Er komt hulp van de bevolking en de pastoor werkt onvermoeibaar mee. Veel landbouwers komen helpen voor het “zwaar labeur” in de hovingen. Uit een brief van 31 december vernemen we dat de eerste dag er 35 helpers waren, de tweede dag 40, de volgende dag 46 en de vierde morgen zelfs 53.Op 23 januari 1844 kan priorin Torné haar eerste zusters in Bassevelde “installeren”. Dame Thérèse Van Acker, afkomstig van Gent wordt de eerste overste. Zij krijgt als medezuster Dame Augustine Goole, geboren te Bassevelde.
In februari 1844 kan het eigenlijke apostolaatwerk beginnen. Er wordt gestart met een armenschool. De eerste dag waren er 52 kinderen, na de eerste week reeds 70. Arme en gebrekkige bejaarden worden opgenomen. Men begint heel klein, in voorlopig ingerichte zaaltjes van het kasteel, om de mensen een degelijke verzorging te kunnen bieden.
Dankbaarheid
De komst van de zusters Bernardinnen was een antwoord op de noden van die tijd. De zorg voor armen, zieken en misdeelden, voor de gehele mens met zijn zorgen, zijn noden en zijn pijn heeft zich gedurende de afgelopen 180 jaar uitgedrukt in hun apostolaat en in hun bekommernis voor de mensen van Bassevelde. Zij hebben in deze kleine dorpsgemeenschap de geest van Bernardus van Clairvaux en de Cisterciënzers tot leven laten komen en zonder hun aanwezigheid en hun spiritualiteit zou ons dorp er ongetwijfeld gans anders hebben uitgezien. De parochiegemeenschap kan niet anders dan speciaal met dankbaarheid terugdenken aan de vele zusters die zich gedurende deze 180 jaar hebben ingezet.
