Veerle Noë (43) en Lieven Van Peteghem (44) leerden elkaar kennen op de diocesane ziekenbedevaart naar Lourdes in 1997, waar ze als vrijwilligers meehielpen. Ze trouwden in 2000 en wonen met hun vier kinderen sindsdien in het Nederlandse Den Haag, waar ze beiden aan de slag zijn. Zij als apotheker bij het Europees Octrooibureau en hij als industrieel ingenieur bij de Nederlandse Organisatie voor Toegepast Natuurwetenschappelijk Onderzoek. In het weekend en tijdens de vakanties verblijven ze in hun huis in Lokeren. En de voorbije zomers ook altijd negen dagen in een hotel in het Zwitserse Chandolin.
Daar vindt al enkele jaren een gelovige gezinsvakantie plaats. Wat spreekt jullie daarin aan?
Veerle • We verdiepen er ons geloof en komen er tot rust. Dat laatste doen we vooral door de bergen in te trekken. Er zijn zware, middelzware en lichte bergwandelingen uitgestippeld, voor elk wat wils. De omgeving is echt fantastisch. Het bergdorp Chandolin ligt op tweeduizend meter, middenin de bergen. Je stapt buiten en je hebt een prachtig uitzicht. Ook de sfeer in de groep is fantastisch. Alleen daarvoor komen er al mensen terug. Lieven • Ik noem het de ideale wereld. Iedereen is er vriendelijk met elkaar en steekt gewillig een handje toe. Het is geen Club Medvakantie. We doen zelf onze afwas, maar mensen staan bij wijze van spreken in de rij staan om te mogen helpen. Met 108 mensen op reis gaan, van wie zo’n vijftig kinderen, zou heel wat spanningen met zich mee kunnen brengen, maar dat is niet het geval. Het is echt ongelofelijk hoeveel plezier er wordt gemaakt. Veerle • Tot slot amuseren onze kinderen zich daar met hun leeftijdsgenootjes. De kinderbegeleiding, die grotendeels uit jongeren bestaat, steekt telkens een fantastisch ontspannend en inhoudelijk programma in elkaar. De twee oudste vinden de tweedaagse, waarbij ze in een berghut overnachten en zelf hun eten moeten koken, heel leuk. Bovendien komen ze op een speelse manier in contact met het geloof.
Op welke manier krijgt het geloof op die vakantie eigenlijk een plaats?
Veerle • Elke morgen en avond is er een gebedsdienst in een prachtig kapelletje vlakbij. Na het ontbijt is er een conferentie. Dat is een lezing van ongeveer drie kwartier die dieper ingaat op het thema van de vakantie. In 2013 was dat het Onzevader en in 2014 Abraham. Daar is mij vooral de menselijkheid van bijgebleven en hoe we onszelf mogen zijn voor God, die begrip heeft voor onze zwakheden. Na de lezing is er een verwerking. De ene keer is dat alleen, dan weer als koppel of in groepjes. Nadien gaan we de bergen in. Tussen vijf en zes komen we terug. Heel die tijd worden de kinderen apart opgevangen. Er is ook een familiedag, waarbij je als gezin de kans krijgt er op uit te trekken, maar meestal is de sfeer in de groep dan al zo goed dat je die dag met een paar gezinnen samen eindigt. Lieven •
Verder vieren we ook enkele keren eucharistie en is er aan het einde van de vakantie een verzoeningsviering. Dat vind ik een heel sterk moment. Eerst gaan we in stilte op stap, de meesten alleen. Tussen die machtige bergen voel je je erg nietig. Ze plaatsen u bij wijze van spreken terug op de aarde. We denken na over wat er de voorbije tijd gebeurd is en wie wil, kan nadien biechten bij een van de priesters die ons vergezellen.
„Onze kinderen amuseren er zich met hun leeftijdsgenootjes”
Hoe hebben jullie die gelovige gezinsvakantie leren kennen?
Veerle • We zijn nog meegegaan als begeleider van gelovige jongerenvakanties. André Peerenboom, de deken van Oudenaarde, en de stad waar ik vandaan kom, organiseerde die. Zo trokken we onder meer naar het Zuid-Franse Senez. De gezinsgroep waar we met vijf andere koppels deel van uitmaken, vloeit daar trouwens uit voort. Met die groep gingen we elk jaar een week naar de Ardennen. Drie jaar geleden vonden we geen geschikte week meer en toen is een deel van de gezinsgroep gewoon met ons meegetrokken naar Chandolin. Sinds drie jaar bereiden we die vakantie trouwens samen voor met drie andere gezinnen en met Marc Peersman van CCV in het bisdom Gent en priester Marc Steen.
Is er zoiets als een Chandolin-effect?
Lieven • Voor sommigen is Chandolin echt de boost van het jaar. Ook voor ons komt het geloof dan centraler te staan. We voelen ons echt opgeladen na zo’n vakantie. Al proberen we tijdens het jaar voldoende aandacht aan het geloof te besteden. Zo gaan we wekelijks naar de kerk in een dynamische parochie waar ook de kinderen – die er misdienaar zijn – hun vriendjes hebben. En we proberen voor het slapengaan met de kinderen een gebedje te doen. Veerle • We bidden eveneens voor we aan tafel gaan en de weken na Chandolin durven we weleens te zingen, omdat ons zangrepertoire weer is aangevuld. Daarnaast gaan onze kinderen naar de Europascouts, waar de begeleiding echt gelovig is en er gebeden wordt voor en na de bijeenkomst.
Tot slot volgen onze kinderen ook catechese na schooltijd. Die wordt gegeven door de ouders, omdat ze in hun school geen godsdienst krijgen. Ikzelf geef catechese hier in de parochie en als koppel hebben we ook de gezinsgroep, natuurlijk. En reken maar dat de vakantie daar regelmatig ter sprake komt…
Eveline Coppin - KERK&leven - 21/01/2015
