Hier vind je de foto's van de parochiale ontmoetingsavond van 5 november.
Elk jaar wil het Parochieteam van Lommel-Centrum alle mensen die zich op een of andere wijze inzetten voor onze parochie, dankzeggen. Het gaat hier zowel om individuen als om de verantwoordelijken van onze groeperingen voor jeugd en volwassenen. Maar ook de spiritualiteitsgroepen, welzijnszorg-organisaties, en de mensen die direct kerk betrokken zijn, horen erbij. Tot slot willen we zeker ook onze onderwijsinstellingen niet vergeten.
Dit dankjewel-moment ging Corona-veilig door op 5 november. En het dankwoord is er voor allen, ook voor hen die niet aanwezig konden zijn.
Beste mensen, want dat zijn jullie toch allemaal: “Opperbeste mensen”. Jullie zijn de trots van onze parochie. En dit jaar, zijn er heel veel jongeren bij. Je ziet dat onze parochie leeft, en ook jong is! Super! Mijn dank gaat dan ook naar jong en oud, en alles ertussenin.
En zo, het is weer novembertijd. Dat begint met “novem”, wat “9” betekent. Volgens de oude kalender was dat ook de 9de maand, en viel de schrikkeldag op de laatste dag van het jaar: 29 februari. Maar men heeft “Nieuwjaar” wat vervroegd en nu is november de 11de maand. En daar hoort een versje van 11 woorden bij: een zogenaamd “elfje-gedicht”, een voorbeeldje: Herfst, Mooie kleuren, Zachte, sterke geuren, er kan zoveel gebeuren, Herfst.
Begin november trokken we naar het kerkhof. Daar kunnen we de zielen van onze lieve overledenen horen. Het nevelt er stervende dromen... Je leert er stilstaan bij de tijdloosheid en de waarde van mensen en dingen.
Maar vandaag zijn we blij: voor jullie. Het is feest. Feest om dank te zeggen voor zoveel inzet. We kunnen weer beperkt genieten van het bij elkaar zijn. Ook al ligt dat virus nog steeds venijnig op de loer. Wellicht is het een blijvertje, ons nieuwe huisdier. De ganse wereld ruikt nog naar een ziekenhuis. We moeten de warmte missen van onze vrienden. Denk ook aan al die mensen die nu inkomen verliezen door Corona, maar ook aan de zieken en bejaarden, de alleenstaanden, en de jeugd. Ze zijn maar één keer jong en die mooie jaren hebben we hen moeten afpakken. Jeugd moet onbezorgd kunnen leven en plezier maken. Maar dat stond nu op een laag pitje.
We grepen naast onszelf. De knop van de stilte moesten we harder zetten. Plots beseften we, hoe onvoorstelbaar kwetsbaar we zijn. We moesten anders gaan leven. Sneeuwwitje kuste vroeger elke dag de 7 dwergen. In coronatijd zou dat niet gekund hebben. Het leven was een circus zonder artiesten, gelukkig met hier en daar een clown. De anderhalve meter leek wel een mijl.
Toch moeten we voorzichtig blijven. Het leven zendt ons tegenstrijdige boodschappen. Het alfabet van onze ziel kent nu meer doffe letters dan klinkers. 2 zware jaren hebben we achter de rug. Jaren van eenzaamheid en verdriet. Ons leven werd, zoals Cohen zingt: een “Broken Halleluja”. Maar ik wil niet somberen. We moeten allemaal weer vooruit. De snaar moet weer gespannen worden, anders komt er geen muziek uit.
Hier in Lommel zijn we één grote familie. Al ben ik zelf niet in Lommel geboren, ik voel er mij echt wel thuis en dankbaar. Vroeger dacht ik, dat ik een schip zonder anker was. Maar wie langs Lommel vaart weet beter. Hier is het goed om wonen en leven. Een lockdown maakt dat alles nog duidelijker.
Als mensheid liepen we tegen de lamp, en dan moet je altijd een stukje licht meenemen. Je moet eruit leren. Het maakt ons duidelijk dat we er zijn, voor elkaar. Dat we naar elkaar moeten luisteren en, niet over elkaar struikelen.
Maar, ik zie hier alleen maar goede mensen, die het mij daarom zo simpel maken, om hen graag te zien. Jullie zijn energie-eilanden die geen vergunning nodig hebben van een regering omdat jullie uitstoot alleen maar vreugde brengt.
Het lichtje van mijn frigo deed me vanmorgen hieraan denken. Alleen als de deur opengaat, gaat dat branden. Zolang die dicht is, blijft het donker en koud binnen. En inderdaad, bij jullie staat de deur steeds open en brandt het lichtje altijd en hebben jullie immer een warm hart.
Ik ben trots! “Jullie vouwen de bootjes van mijn dromen”, en zijn niet zoals een kerstbal die alleen aan de buitenkant blinkt, maar van binnen leeg is. Jullie zitten vol energie met liefde voor je medemens.
Dank voor die warme harten, die jullie onder de riem van anderen steken. En het ontroert mij vooral omdat het jullie harten zijn. Wat daarin zit, is niet in woorden te vatten. Het maakt me stil. Blijf enthousiaste mensen, blijf gaan voor het goede. De parochie, het parochieteam, is er zo blij mee. Woorden ontbreken mij nu, om mijn diepste waardering uit te drukken. Maar de mooiste dingen in het leven kan je niet in woorden vangen. Die kan je alleen maar voelen. Ik hoop dat je dat voelt!
Dankjewel
Guido Wydaeghe