Hoogdagen

Toen het Legioen Kleine Zielen opgericht was in 1971, en het eerste deel van de Boodschap verscheen, werd er onmiddellijk begonnen met deze internationale gebedsdag, en de eerste gebedsdag had plaats in september 1971 op een weide vlakbij het Centrum, in een grote tent.  In de tent werden klapstoelen geplaatst en een podium, met daarop een verplaatsbaar altaar, ambo's, een kruisbeeld en beelden van Onze Lieve Vrouw en heiligen, versierd met bloemen.

Al snel werd de tent te klein en moest ze jaar na jaar vergroot worden. Men kon dat tellen aan de pilaren in het midden van de tent. Op het hoogtepunt moesten er 4000 stoelen geplaatst worden.  Na een paar jaar werd de internationale gebedsdag vastgelegd op de laatste zondag van augustus. Elk jaar kwam er een grote groep Duitse pelgrims, die hun eigen programma volgden in de basiliek van het Karmelklooster vlakbij, op de top van de heuvel.

Dikwijls was er één of andere bisschop van een bisdom in België, uiteraard vooral Luik, ook Monseigneur Léonard toen hij bisschop van Namen was en ook daarna, maar soms ook een buitenlandse bisschop die de plechtigheden kwam leiden.

Marguerite zat op de eerste rij vóór het podium, met naast haar, haar geestelijke leidsman en de internationale Voorzitter, de heer Gerard De Winter uit Erpe-Mere, die vanaf het begin van de jaren 2000 opgevolgd werd door de heer Marcel Spreutels uit Sterrebeek. Na de Heilige Mis volgde een aanbidding van het Heilig Sacrament waaronder een rozenhoedje werd gebeden, met elk tientje gebracht door kleine zielen van andere landen, soms uit heel verre landen, zoals Viëtnam, Zuid-Korea enz.

Daarna volgde een plechtige processie met het Heilig Sacrament door de gangen van de tent, en een prachtig lof, waarbij iedereen uit volle borst het "Lauda Jerusalem" en het "Benedictus" meezong. Dan was het tijd voor de piknik die bij mooi weer buiten aan de tent doorging: men nam enkele stoelen uit de tent en zette die buiten of ging gewoon op het gras zitten.

Tijdens de middagpauze kon men boekenstanden bezoeken die in kleinere tentjes geplaatst waren. In de namiddag gingen er in de tent toespraken door, o.a. van Marguerite zelf. Rond 16u30 was de gebedsdag ten einde, en de mensen dromden dan samen rond Marguerite om haar tenminste te kunnen zien, een hand te geven of zelfs te omhelzen. Dan konden de soms 50 autocars die op de grote parking vlakbij geparkeerd stonden, langzaam één voor één vertrekken, wat een hele organisatie vergde. Veel groepen trokken dan nog naar Banneux, dat maar een 30 minuten rijden van Chèvremont verwijderd is, om de welgevulde gebedsdag te eindigen bij Onze hemelse Moeder vooraleer huiswaarts te keren.

Ik herinner me nog die éne keer toen Marguerite vlak vóór de gebedsdag in haar tuin gevallen was en heel veel pijn had. Toch hadden de verantwoordelijken, zonder dat zij en Marguerite zelf wisten hoe ernstig haar toestand was, haar meegetroond naar de gebedsdag, en haar in de wagen laten plaatsnemen die haar naar de heuvel zou voeren waar de tent stond, want zonder haar was die gebedsdag lang niet zo mooi.

Ik weet niet hoe zij het heeft kunnen uithouden die hele dag lang, maar op het einde hebben ze haar naar het ziekenhuis moeten brengen, en dan kregen we achteraf te horen dat haar heup gebroken was!

Zij was een echte offerziel, dat kan men duidelijk uit de Boodschap zelf opmaken.