De kruisweg vandaag

Een kruisweg of via crucis is een weergave van de belangrijkste gebeurtenissen van de lijdensweg van Jezus in de vorm van artistieke halteplaatsen of staties die zich in of rond een kerk bevinden. De kruisweg kent officieel 14 haltes in de Katholieke Kerk, hoewel vanaf de 20e E meer en meer de vraag klonk waarom er geen 15e statie is die Christus’ verrijzenis gedenkt. Nieuwe kruiswegen hebben hier aandacht voor.

Zonder in Jeruzalem te zijn, kunnen we de verschillende haltes van Jezus’ lijden en sterven biddend gedenken en zo solidair meestappen met de lijdensweg van Christus en vele andere mensen die lijden. 

Veel mensen in onze Kerk zetten zich in voor diaconale initiatieven. God gebeurt doorheen vele helpende handen. In hun zorg voor mensen is de kruisweg van Christus vaak een dagelijkse realiteit. We laten enkele mensen aan het woord over hoe ze een bepaalde halte uit de kruisweg in hart en leden ervaren vandaag.

We kunnen tijdens het stappen van de kruisweg ook ons eigen lijden in Christus’ lijden plaatsen en het opdragen aan Hem. Op de website van pastorale zorg vind je, aan de hand van kunstwerken, tal van bezinningen en meditaties om biddend stil te staan bij de verschillende haltes.

• Jezus wordt ter dood veroordeeld:  Filip Carpentier
• Jezus valt voor de eerste maal onder het kruis: Ann Vanraes
• Simon van Cyrene helpt Jezus het kruis dragen: Mieke Corneillie
• Jezus valt voor de tweede maal onder het kruis: Ann Vanraes
• Jezus troost de wenende vrouwen: Betty Staelens
• Jezus valt voor de derde maal onder het kruis: Véronique Vanhixe
• Jezus wordt van zijn kleren beroofd: Fernand Marechal
• Jezus wordt in het graf gelegd: Willy Snauwaert

Jezus valt voor de eerste maal onder het kruis

Struikelen onder de zware last van een kruis of over een uitstekend steentje  dat je uit evenwicht brengt. Zo kun je mediteren over deze statie. We staan stil bij iemand die gebukt gaat onder on-noem-lijke pijn. Niet te noemen pijn. Je kunt er niet over praten want er is schaamte en misschien wel schuldgevoel. Ben je niet te ver gegaan voor jezelf? Heb je niet te lang verdragen dat anderen jou pesten of niet willen verstaan? Heb je niet te lang verdragen dat je partner je slaat en vernedert, of zodanig controleert dat je geen eigen leven meer kunt leiden en je vaak in paniek opsluit? Je zou willen vluchten. Om de lieve vrede blijf je incasseren. Al weet je dat er geen vrede of rust komt. Je schouders lijken te zwak voor al wat jou -en niet alleen jou maar ook je kinderen- wordt aangedaan. Maar nu bezwijk je. Je bent bang dat je moet toegeven niet de sterke te zijn, dat je een verborgen leven van pijn hebt.  Je wankelt en dat kruis weegt door. Wat doet je rechtstaan na de val? De bemoediging van enkelen, het korte maar zo deugddoende gesprek met een medemens die zonder te oordelen je perspectief biedt.  Er is de naast- je -gaande (tochtgenoot) die een weg toont om je schaamte los te laten en je een veilig gevoel geeft. Diegene die met je meegaat om aangifte te doen en die belooft bij jou te blijven tot er kering komt en je krachten hebt om op te staan. Je staat op en neemt het kruis op maar anders dan voorheen. Je hebt kunnen uitspreken wat je zo bedrukte en het werd gehoord. De last werd lichter, zoals Jezus toch beloofd had. 'Komt allen die gebukt gaan onder een zware last en Ik zal hen ver-licht-ing schenken.' 

Ann Vanraes, coördinator zinzorgthuis voor psychisch kwetsbare mensen /ketenzorg

Terug naar overzicht

Jezus valt voor de tweede maal onder het kruis.

Al het leed dat je met je meedraagt op je weg door het leven kan zo zwaar worden dat je eronder bezwijkt. Je valt dieper dan tevoren. De wereld kan meedogenloos zijn. Je bent zo kwetsbaar. Je hebt je overtuigingen, je waanbeelden. Je weet dat je ziek bent en het belemmert jou voluit te leven. Je stemmingen wisselen zo want je hebt het gevoel dat niemand je begrijpt. De omgeving lijdt onder jouw lijden. Ook dat weegt op je schouders. Er is verdriet om wat niet gelukt is zoals je had gedroomd. Je voelt je beperkingen als zoon, als levend wezen in die zo bizarre wereld. Zo zwaar kan psychisch lijden zijn dat het lichaam vraagt naar eeuwige rust. Familie, vrienden staan machteloos. Ze vallen haast mee met jou. Je krijgt als het ware geen adem meer, verstikkend verdriet, drukkende pijn. Onbegrip kan diep snijden. Gelukkig is daar ooit iemand geweest die een eindweegs met jou het verdriet en de pijn heeft gedragen. Je herinnert jou de creatief therapeut die alle moeite deed via beeld en kleur om jou te begrijpen, jou wat licht te brengen in de wirwar van gedachten en gevoelens. Die herinnering doet je weer opstaan, geeft je kracht. 
Vaak zie je mensen vallen en denk je: hoe diep kan het nog? Dan lijkt lijden onmenselijk en het verbaast je niet dat die mens wel uit het leven zou stappen. Je wenst dat die gekwetste en getormenteerde mens de liefde voelt stromen in zijn hart. Je wenst dat hij een zacht gefluister van bemoediging hoort: we gaan met je mee; we laten jou niet los. De schoonheid van tranen, van medeleven zal die mens vleugels geven. Hij wordt opgetild als het ware boven een afgrond. Dankzij de stille nabijheid kan hij zich overgeven  aan die liefdeskracht en staat hij weer op. Gebogen maar met de verzekering dat deze val niet het einde hoeft te zijn. 

Ann Vanraes, ervaring als psychiatrisch verpleegkundige Ieper

Terug naar overzicht

Jezus valt voor de derde maal onder het kruis

Hoeveel keer kan een mens opstaan nadat hij een ontelbaar aantal keren is neergevallen?
Hoeveel sterfgevallen kan iemand verwerken op een kleine tien jaar?
Als apotheose dien je dan twee verschillende psychoses te verwerken in minder dan drie jaar tijd.
Wel, ik zegt het u: waar een wil is, is een weg.
Sta ook open voor hulp van anderen, maar verlies, of probeer het althans, je partner en kinderen niet uit het oog.
Jij hebt hen nodig, maar zij willen jou gezond terug.
Vaak weten ze echter niet hoe ze jou kunnen helpen…
Vertel het hen en praat erover.
Zorg dat je liefde voor hen die jou bijstaan, groot genoeg is.
Denk daarbij misschien ook eens aan deze spreuk:
'een druppel water kan een bloem de kracht geven zich weer op te richten.'
Een beetje liefde kan een mens de verloren moed teruggeven!

Filip, opgenomen op Eenheid psychosenzorg Kliniek Sint- Jozef Pittem

Ik leerde Filip kennen toen hij een drietal jaar geleden voor het eerst bij ons in opname kwam.
Hij had op korte tijd veel mensen verloren en er werd bij hem de diagnose 'bipolaire stoornis' gesteld.
Manische en depressieve periodes volgen elkaar op.
‘Ga je een kaarsje voor mij aansteken?’, vroeg Filip op moeilijke dagen.
Op een mooie, zonnige dag mocht ik Filip uitzwaaien. Hij was voldoende hersteld om naar huis te gaan.
Vandaag is Filip terug in opname en werkt hij verder aan zijn herstel.
Zijn echtgenote en twee zonen zijn een grote steun voor hem.
Binnenkort wordt Filip twee keer opa.
Zijn beide schoondochters verwachten een kindje. Het zijn twee meisjes. Filip kijkt er erg naar uit!

Véronique Vanhixe, spiritueel zorgverlener Kliniek Sint- Jozef Pittem

Terug naar overzicht

Priester Fernand Marechal, Zeebrugge

Terug naar overzicht

Jezus wordt in het graf gelegd

Na alles wat Jezus had meegemaakt in de dagen van zijn lijden en sterven, was dit het meest menselijke gebaar, naast de troost die hij ondervond van de wenende vrouwen, de verfrissende ontmoeting met Veronica en de daadwerkelijke hulp van Simon van Cyrene die zijn zwaar kruis hielp dragen.
Jezus wordt in het graf gelegd.
Hij werd aangeraakt, opgetild, gedragen naar zijn laatste rustplaats.
Een vooraanstaande uit de gemeenschap, Nicodemus, heeft zijn eigen graf afgestaan om zijn Meester in neer te leggen. Het rouwproces begint pas als de overledene zijn definitieve plek heeft gekregen. Dat was voor Jezus niet anders.

Als voorganger heb ik het voorrecht, de kans ook om binnen te treden in de intimiteit van een familie op een moeilijk moment in hun leven, wanneer ze afscheid nemen van een vader, een moeder, een kind of een goede vriend.
Namens de kerkgemeenschap mag ik bidden, aanraken met olie, begeleiden naar de ontmoeting met de Eeuwige, hun tweede geboorte in het nieuwe Leven. Het is met schroom en eerbied dat ik de woorden en de tekens die de kerk mij aanreikt mag uitspreken en voltrekken.
Wanneer de laatste adem de mens verlaten heeft, wordt hij van zijn ziekbed getild en naar een afzonderlijke plaats gebracht om het uiteindelijke afscheid in te leiden. Het is een tijd van wachten en waken bij de overledene, een tijd ook van gesprek met elkaar en met mij om de afscheidsliturgie voor te bereiden. 
Ook hier mag ik meeleven en deelgenoot worden van ‘wie de overledene was’ voor zijn of haar familie. Deze doortocht- of overgangsliturgie kan een mooi en rustgevend moment worden voor de naaste familie en vrienden. Het bijeenbrengen van zinvolle teksten, gebeden en liederen die het geloof en de hoop uitdrukken op een nieuw bestaan aan de andere kant: het verrijzenisgeloof. Het is een diepmenselijk gebeuren wanneer wij mensen begeleiden naar hun laatste rustplaats en neerleggen in de aarde, in een graf. Het is een laatste knuffel, een gebaar uit alle culturen en alle tijden.En wanneer we ons na enkele weken of maanden naar het graf begeven, zullen wij mede met de ‘tuinman’ moeten vaststellen:

‘Hij/zij is niet hier, hij/zij is verrezen’.

Priester Willy Snauwaert, pastorale eenheid Tiberias 

Terug naar overzicht