9 februari: de voorbereiding was rond; de wandeling uitgestippeld, gepubliceerd in kerk en leven en op onze website en de borden stevig aangebracht langsheen de route. Vanaf 10 februari kon iedereen zich al wandelend op sleeptouw laten nemen door de verdiepende getuigenissen over de liefde en liefde vieren.
18 februari: een zware storm, hoe zouden onze borden er nu bij staan? Luc, die de wandeling had uitgestippeld en de borden had aangebracht, ging op 19 februari alles controleren. Zijn bericht: ‘Liefde doorstaat stormen, de borden hangen er nog allemaal’.
We vroegen enkele wandelaars welk getuigenis hen het meest getroffen heeft. We laten je graag meelezen.
Voor Georges was het meest aansprekende getuigenis dat van het oudere koppel dat een zoon verloren heeft. De vrouw, Jacqueline, verlangt er naar terug bij haar zoon te zijn. Francine vult aan: ‘het is niet omdat ze veel met hem meegemaakt hebben, dat ze hem niet blijven liefhebben, ook nu nog, vandaar het verlangen’. Tegelijk treft het Francine en Georges hoe de liefde van deze vrouw zich uit in de zorg voor haar man.
Francine noemt ook nog het getuigenis van zuster Hadewijch die spreekt vanuit de gemeenschap waarin ze leeft. Het is niet omdat ze als zusters in één gemeenschap leven dat elkaar het leven gunnen altijd even evident is. Net zoals in een gezin proberen ze met vallen en opstaan goed overeen te komen.
Over de wandeling zelf voegt Georges nog toe dat hij nog een pad ontdekt heeft dat hij op zijn vele fietstochten nog niet bereden had. Met langsheen het pad wat wellicht ooit een mooi domein was maar doorheen de jaren zichtbaar zijn glorie verloren heeft: ‘Het goed Ten Oudenvoorde’.
Leen maakte de wandeling samen met de kleinkinderen. Ze vindt het belangrijk dat ze mogen horen en ervaren dat liefde ook is voor elkaar zorgen, dat het niet alleen iets is voor als je jong bent en vlinders in de buik voelt.
Kleindochter Juliette was diep getroffen door de blijvende trouw van Jacqueline die na 64 jaar huwelijk in het rusthuis zo voor haar man zorgde dat ze haar nachtrust er voor laat.
De opdrachten maakten de verhalen meer tastbaar. Een spelletje dat aanspreekt, deed de kinderen op een andere manier nadenken over de verhalen, zoals bijvoorbeeld het spelletje om je ogen te sluiten (alsof je blind bent) en je laten leiden door de andere.
Rita en Stefan wandelden samen met een bevriend koppel Claire en Firmin. Volgens Rita een mooie wandeling in een voor hen onbekend terrein. Zeker de moeite om daar nog eens te gaan wandelen.
Bij Rita zijn diverse uitspraken uit de verschillende filmpjes blijven hangen. Zoals zuster Hadewijch die vertelt dat liefde niet alleen is iets doen, maar ook genieten en gelukkig zijn. Of Dagmar die aangeeft dat liefde geven niet altijd is geschenken geven, maar ook tijd geven. Of de broers Simon, Andreas en Johannes die tijd maken voor elkaar.
Het meest treffende getuigenis was voor Rita het verhaal van het koppel dat elkaar leerde kennen in Taizé, hoe Isabel aan de praat geraakte met William en niet doorhad dat hij blind was, hoe ze nu samen door het leven gaan.
Alle getuigenissen thuis nog eens rustig opnieuw beluisteren deed Rita deugd en het deed haar verder nadenken over de liefde. Voor haar is en blijft het steeds opnieuw delen, er aan werken, toegeven, geven en krijgen.
Trees en Peter vertellen: “Wat óns het meeste raakte was het verhaal van het diakenkoppel Davy en Tine. Want, wij konden ons hiermee het best associëren. Onze kinderen zijn het huis uit en ondertussen zijn we grootouders geworden van een prachtige kleindochter. Trees werkt in de zorgsector en is ondersteunster. Zij staat in voor de kinderen die geplaatst zijn via het gerecht. Dat doet ze al meer dan 40 jaar en is volledig haar passie. Ikzelf ben werkzaam als pastorale stafmedewerker in een voorziening met mensen met een beperking en ook in de parochie als diaken. We vullen elkaar goed aan en zijn blij dat we een diakenkoppel zijn, al sinds 2002. De 4 pijlers die voor ons heel belangrijk zijn in het huwelijk en waar we voor gaan zijn: geven, toegeven, vergeven en vooral nooit opgeven. De kracht en de inspiratie halen we uit ons gebed en bij Jezus.”
Net zoals Francine vertellen ook Trees en Peter dat ze geraakt werden hoe zuster Hadewijch aangaf dat het samenleven in een gemeenschap niet altijd gemakkelijk is. De opdracht bij het verhaal, om hand in hand te wandelen, voelde voor Trees en Peter goed en daardoor groeide de verbondenheid met elkaar. Het deed hen extra stilstaan bij de gebeurtenissen van elke dag. Vooral luisteren en praten met elkaar en leren loslaten als er zich kleine akkefietjes voordoen, vinden ze zeer belangrijk.
