Vrijdag 31 augustus wordt een uitzonderlijke namiddag. Voor het eerst mag ik, samen met mijn contactpersoon, onze vrienden bezoeken. Ik voel me meer dan geprivilegieerd.
Mijn contactpersoon wacht me trouw op aan het Van Beverenplein. We controleren nog heel even de pakjes, om daarna samen op stap te gaan. Een bezoekje brengen aan onze diaconievrienden.
Als ‘zomercadeau’ kiezen we voor een sportzak gevuld met een badlaken en washandje.
Aanbellen. Warm ontvangen worden met koffie en een koekske.
Een babbel…verhalen van toen, levenslessen en de meeslepende kroniek van de familie. Ik luister gefascineerd en beleef hoe geven en ontvangen één worden. Zij versmelten tot een eenvoudig gebaar van liefdevolle verbondenheid. Grenzeloos en onbevangen.
De vriendelijkheid en het warme welkom van onze vrienden verblijdt mijn ziel.
Ieder huis kent zijn verhalen. De muren ademen ‘leven’, soms even overleven.
Maar de hoop, de troost, het geloof en het rotsvaste liefdevolle vertrouwen in dat soms moeilijke leven, is het penseel van de kamers van hun zielenhart.
Donderdagavond 21 september – de herfst begint druilerig, te nat, te kil.
Ik schrijf met een warme, mijmerende pen. Ik kan alleen maar dankbaar zijn. Dankbaar om de ontmoeting, om kleine gebaren die heel even, de hemel naar de aarde brengen.
Herinneringen die wij met de inkt van liefde tekenen op de muren van onze Kerk.
Brigitte Pieters
