Een parochieassistent en een vrijwilliger van de Bavoparochie zijn al heel lang vriendinnen en fervente stap-maatjes. Al stappend genieten we elke zondag van al het schoon dat onze natuur te bieden heeft. Voor deze staptocht spreken we onze netwerken aan en laten ons sponsoren voor Broederlijk Delen!
Op die manier zorgen we voor een vijfvoudige verbinding
1. verbinding met elkaar als vriendinnen, en de andere stappers
2. verbinding met de parochie en het goddelijke
3. verbinding met onze vrienden en families en alle sponsors
4. verbinding met mensen in het Zuiden
5. verbinding met onze aarde waarvoor we zorg willen dragen voor de toekomstige generaties
Met deze tekst schreven wij ons, Petra Mussche en Conny Van Achte, enkele maanden geleden in voor Caminando t.v.v. Broedelijk Delen.
Caminando is het Spaanse woord voor “wandelend”, maar verwijst tegelijk naar Camino, de naam van de voetweg naar Santiago de Compostella.
Een volledige voettocht van Vlaanderen naar dit Spaanse bedevaartsoord duurt al gauw 3 maanden. Wij hebben een bescheiden begin gemaakt van drie dagen.En we lieten ons sponsoren voor projecten in het Zuiden die door Broederlijk Delen worden ondersteund. Elk 400 euro was het minimum. Conny verkocht egeltjes voor tandenstokers bij familie, vrienden en collega’s. Petra sprak op haar beurt haar netwerk aan. En wat een support! Bijna 1300 euro kregen we zo bij elkaar, ver boven de vooropgestelde 800 euro! Zelfs terwijl we stapten, kwamen er nog centjes binnen!
Op vrijdagochtend werden we om 10u verwacht in de Sint-Jacobskerk van Antwerpen, waar onze tocht langs de Via Brabantica zou starten. Met 17 stappers meldden we ons aan. Een verscheiden en gemotiveerde groep. Wat eerst wat onwennig voelde, zou op drie dagen tijd uitgroeien tot een verbondenheid met mooie en diepgaande gesprekken, rustige genietende stiltes, en een warme connectie tussen gelijkgezinden. Elk heeft zijn eigen verhaal, elk zijn eigen reden om de Camino te stappen.
Ik raapte een steentje op dat ik zou meedragen, symbool voor alle zorgen en negativiteit. Ooit hoop ik het te kunnen achterlaten bij Cruz De Ferro, op enkele dagen stappen van Santiago. We kregen ook nog een stempel voor in het pelgrimsboekje. En na een groepsfoto, kon de eerste dag dan echt starten.
Al snel vormden zich groepjes van snelle stappers, iets snellere stappers en heel snelle stappers. De ene stopt graag eens om een foto te nemen en sluit dan aan bij een ander groepje, de andere heeft na enkele uren last van blaarvorming en zal een eind alleen gaan, twee anderen vinden een klik en zullen drie dagen samen stappen.
We stapten urenlang, zonder één druppel regen. De voorspellingen waren nochtans niet al te rooskleurig. Maar we hadden geluk. Enkel de niet zo snelle stappers, moesten op het einde van de dag nog een regenbui trotseren.
Antwerpen-Lier: 29 km.
Ook dag twee was droog. Er was een stevig wind, maar opnieuw geen regen. Overal in België was er klank- en lichtspel, en viel de regen met bakken uit de hemel. Maar niet tussen Lier en Eppegem. Daar bleef het droog.
Peter, uit Aalst, vertelde dat de Aalstenaars in februari kunnen rekenen op een open hemel wanneer Aalst-carnaval start. Er is daarom het gezegde: “Ons Here is nen ajoin”. Nu blijkt heel duidelijk: “Ons Here is nen wandeloir”.
Kan wel kloppen: Jezus pelgrimeerde toendertijd het hele Heilige land rond.
Het was een mooie dag, volop in de natuur. De blaren van Bert werden echter te erg en hij moest een stukje met de trein overbruggen. En voor Willy waren de afstanden toch wel wat lang. Hij zou het na dag twee voor bekeken houden.
Lier-Eppegem: 28 km.
Dag drie. De groep wordt kleiner. We starten deze derde en laatste etappe met 14. Ook nu is het droog, zonnig, met een beetje wind. Niet te warm. Ideaal wandelweer. Ons Here is nen wandeloir.
De voormiddag is nog in ’t groen. Met opnieuw een stuk langs de Zenne. En daar zien we sporen van een bever, weet Bert. Het dier had maïs gehaald op het veld en dit over het pad tot aan het water gesleept. Zonder Bert waren we er achteloos aan voorbij gelopen.
De namiddag gaat door de rand van Brussel, naar het Atomium. Nog eens twee uur later bereiken we de Grote Markt en Manneke Pis. Het voelt heel vreemd om als pelgrim met rugzak en stapbottines de toeristenstroom in onze hoofdstad te trotseren.
Om 17u bereiken we het nationaal secretariaat van Broederlijk Delen en zit onze pelgrimage erop. Daar wacht een heerlijke Spaanse paella op ons en nemen we afscheid.
Eppegem-Brussel: 27 km
Een dikke merci aan de ploeg van Broederlijk Delen: Toni en Véronique, bijgestaan door elke dag een andere kookploeg. Ze zorgden voor de logistieke omkadering, waardoor we als stappers zorgeloos en verwend voelden om de tocht te gaan: overnachtingen bij gastgezinnen, picknick voor onderweg en avondmaal bij aankomst, wegbeschrijvingen (incl. omleidingen waar wegenwerken zijn), het was allemaal geregeld!
Het was fijn, het was echt, het was slechts een begin...
Nog ongeveer 2100 km tot Santiago.
Klik op het pijltje naar rechts om meer foto's te zien
