Vormselcatechese geven is in deze moderne tijd geen makkelijke opgave meer. Onze maatschappij is zo individu - gericht, een houding die net tegenovergesteld is aan christen-zijn, dat je de boodschap heel, doordacht moet aanbrengen om die "verkocht" te krijgen...
Het is geen aanklacht, het is meer een zoeken op welke manier we in de hedendaagse tijdsgeest over God, geloof en gemeenschap kunnen in dialoog treden met de jongste generatie. We hebben voor het zoveelste jaar op rij ( we zijn de tel kwijtgeraakt ) geprobeerd en hopen dat we toch hier en daar een hart konden raken.
Aan de hand van heel wat wervelende activiteiten namen we onze vormelingen op sleeptouw die zaterdagvoormiddag. Omdat ik van een uitdaging hou, had ik voor mezelf een nieuw "onderdeel" gekozen: spreken over geloven. Best een boeiend gespreksonderwerp, waar je als leerkracht wel wat trucjes kent om het gesprek richting te geven. En met redelijk succes, want mits wat sturing kwamen volgende uitspraken aan bod: ik geloof in mezelf, in mijn ouders, in vriendschap, in vrede, in de goedheid van mensen, in Jezus... Daarmee was ik natuurlijk niet tevreden: de eigen keuze moest elk kind ook uitleggen, staven met voorbeelden.
Ik bleef doorvragen tot we ons konden vinden in het voorstel. Zo kwamen ook andere onderwerpen in de verschillende groepjes aan bod: tederheid, troost, vreugde, vergeving, waarheid en bemoediging.
In de namiddag stonden weer heel wat workshops gepland. Op een creatieve manier werd over geloof gecommuniceerd via gezelschapsspel, puzzels, memory, Yenga, opzoeken in de bijbel. Daarnaast stond zoals elk jaar ook een knutselactiviteit op het programma. We maken een aandenken aan onze voorbereiding dat ook gebruikt wordt in de vormselviering van 6 mei zelf.
Ons avondvullend programma heeft een traditie: speelliedjes gevolgd door een quiz met aansluitend een korte avondwandeling en een bezinningsmoment. Daar weken we ook nu niet van af.
Tussendoor leren we al onze liederen aan, die we tijdens de vormselviering zullen zingen. Dit jaar hebben we een flinke groep zangers, vooral enkele meisjes hebben klare en juiste stemmen. Dat belooft!
Op zondagmorgen zetten we het verhaal van Blijmus verder, dat we begonnen waren met de start van ons werkjaar. Bij de meesten ging een lichtje branden bij het oprakelen van het eerste deel. In dialoogvorm brengen we het tweede deel, waarna de kinderen het verhaal verwerken in kleine groep. Na een laatste zangstonde komen de ouders toe voor het slotmoment: een korte gebedsdienst, waarin we meteen ook voorstellen aan de hand van foto's, gebedjes, liederen en teksten wat we tijdens het weekend allemaal hebben beleefd.
We komen met gemengde gevoelens terug aan in Koksijde. We hebben ons "ding" gedaan, maar wat is er blijven hangen. we hebben onze boodschap in een "modern" kleedje verpakt, maar raakt het doorheen de huid van de jongeren. Hoe vindt een mens de juiste taal om de jongeren echt te vinden... Worden wij misschien te oud om dit verder te zetten? Is er een generatie na ons, die wel een woorden vindt om het hart van jonge mensen te raken, binnen de cultuur van deze tijd? Misschien... (J.S.)
