Voilà… het werkjaar zit erop ook voor de eerste communie. Het einde van het schooljaar komt in zicht en dus zijn onze eersteklassertjes bijna klaar om door te stromen naar het tweede leerjaar.
Het is altijd aandoenlijk om te zien hoe de meeste zesjarigen heel welgemeend hun eerste hostie in de hand houden, bijna koesteren en genieten van dit mooie moment. Na drie instapvieringen zijn ze er klaar voor. Stap voor stap ingewijd in het verloop van de eucharistie, telkens aan de hand van het verhaal van de goede herder, een verhaal dat me steeds weer treft…
Omdat ik het mocht vertellen, had ik al wat "preekgedachten" op m'n blad genoteerd om - als er tijd zou zijn - die mee te geven. Maar zo'n viering loopt al snel wat uit, achteraf een goeie keuze om het niet te doen… Dus geef ik ze nu maar mee…
Voor ouders kost het weinig moeite om als een "echte herder" zorg te dragen voor je kinderen, als ze zo klein zijn als onze eerste communicanten. Ze kijken nog naar je op, jij, die sterke ouder, die alles weet en alles kan… In de puberjaren wordt je herder-zijn al wat meer op de proef gesteld, wanneer ze als jongeren hun eigen identiteit gaan ontwikkelen en zelf keuzes willen gaan maken, zonder die inmenging van mama of papa. Je moet als ouder geduld kweken, steeds weer begrip tonen en in gesprek durven gaan, altijd opnieuw kansen bieden en opnieuw beginnen… Daar is een goede herder sterk in… we kunnen het heel sterk ontdekken in de evangelielezing waarin Jezus heel sterk de eigenschappen van een goede herder ( en dus Zichzelf ) beschrijft.
Maar het wordt het mooier als je kinderen "groot" zijn en op eigen benen staan en nog het mooist als je grootouder mag worden en plotseling merkt dat je volwassen kinderen het zelf echt wel goed doen. Dat je mag herkennen dat je taak als herder toch echt zijn vruchten heeft afgeworpen. dat je trots kan zeggen: ze maken echt iets van hun leven, we hebben het toch goed gedaan… Dan besef je dat je met vallen en opstaan het evangelie hebt beleefd, zoals het bedoeld is, ook al is het met vallen en opstaan…
Dat alles speelt door m'n hoofd als ik de trotse ouders hun hals zie strekken om toch maar dat moment vast te kunnen houden, waarop hun kleine rakkers voor die eerste keer de communie ontvangen. Het applaus aan het einde van de viering vertelt me genoeg, het is alweer goed geweest… met dank aan allen die zich hiervoor hebben ingezet. het was de moeite waard om als leerkracht ook een stukje herder te mogen zijn in de geloofsgroei van deze jonge mensen. (J.S.)