Soms hopen we op een ‘Witte Kerst’, dat betekent dat we verlangen naar een Kerstfeest met sneeuw er boven op zoals op de romantische plaatjes van kerstkaarten. Nu is er toch ook geen sneeuw gevallen, waarom dan deze titel over een ‘Witte Pasen’? De zondag, volgend op Pasen wordt wel eens Witte Zondag genoemd naar de witte kleren van de mensen die met Pasen gedoopt werden en die ze de heel week bleven dragen. Bij ons is deze zondag beter gekend als Beloken Pasen. Dan sluiten we deze bijzondere week van het paasoctaaf af. Het hoogfeest van de Verrijzenis is zo groot en belangrijk binnen ons geloof dat het een hele week uitdeint. En nog veel verder: de paastijd loopt tot en met Pinksteren. 50 dagen lang vieren we dat groots gebeuren. In deze sterke tijd krijgen we ook rijke evangelieteksten die ons geloof in de Heer willen sterken. Zoals nu zondag in Johannes 20,19-31
Jezus komt naar zijn leerlingen met zijn vrede
Nog altijd begroeten de Joden mekaar met hun vredegroet: shalom. Het is Jezus’ wens aan de leerlingen die bang en ontgoocheld bijeen zaten met ramen en deuren op slot.
Waarvoor zijn wij bang? Toekomst, ziekte, oorlog..? Wanneer zijn wij ontgoocheld? Jezus geeft ons een vrede die alle angst mag overwinnen, een vrede die we zelf niet kunnen maken. In onze wereld en meer bepaald in landen als Oekraïne snakken mensen naar vrede.
Jezus toont zijn handen en zijn zijde
Dit doet Jezus na zijn vredewens. Niet om te zeggen, ‘kijk eens wat me werd aangedaan, maar ‘dit ben Ik te boven gekomen, dit heb Ik overwonnen. Het gaat wel degelijk om diezelfde Jezus. Dat mogen we niet vergeten. De Lijdende Dienaar en de Verrezen Heer zijn niet van mekaar los te maken. Hij die alleen gewapend met de liefde het kwaad het hoofd biedt wordt gekwetst. De wonden laten ook zien welke pijn en ellende Hij op zich heeft genomen. Als we de gekwetste Jezus niet aanvaarden in ons leven ontbreekt er nog iets aan ons geloof.
Ook wij hebben kwetsuren en littekens, maar door Hem weten we dat het leven onverwoestbaar is. We hebben onze kleine en grote verdrieten maar met Jezus mogen we vertrouwen dat dit niet de bovenhand zal halen, dat het leven niet te verwoesten is.
De leerlingen waren vervuld van vreugde
Als je iemand die je heel graag hebt, na een lange tijd terugziet, ben je ontzettend blij.
Maar hier is meer dan dat: de sterke tijd die ze met Jezus hebben beleefd was geen droom of illusie. Zijn woorden zijn wel degelijk waarheid, hier is wordt alles ten goede gekeerd.
Hun verdriet wordt omgekeerd tot vreugde, een vreugde die niemand hen meer zal kunnen afnemen. Kennen wij die diepe vreugde van te mogen, kunnen geloven? Maakt ons geloof ons blij en wat dan daarin? Wat maakt ons blij? Maakt zijn vriendschap, zijn vrede ons blij?
“Zoals de Vader mij eens zond, zo zend Ik jullie. Als gij iemands zonden vergeeft zijn ze vergeven en als gij ze niet vergeeft zijn ze niet vergeven”
De leerlingen krijgen een opdracht: zonden vergeven, verzoenen. Dat is ook een opdracht voor ons, zijn leerlingen van vandaag: mensen van verzoening zijn, vredestichters. En dat is iets anders dan gewoon verdraagzaam zijn: het is niet ‘je mag er zijn, maar je moet niets van mij verwachten.’ Vrede stichten echter is actief: kansen geven, beminnen door wat we zeggen of doen. Verzoening is een van de mooiste dingen in ons geloof. Mensen vergeven, vergeven worden behoort tot de kern van ons samenleven: binnen een koppel, een gezin, een parochie, een samenleving. Zonder mekaar nieuwe kansen te geven komen we niet verder. Vergeven maakt ons vrij, haalt ons uit het moeras van wraak, cynisme en bitterheid, want we kunnen verder. In ons geloof staan we in relatie, met God en met onze medemensen. Geloven zonder vergeven en vergeven worden is niet mogelijk. Van een christen mag je iets meer verwachten of in bepaalde omstandigheden ‘en toch’. Een boodschap waarvan we zelf leven kunnen we toch niet voor onszelf houden?
“Ontvang de Geest”
De Heer laat ons niet alleen ploeteren. De Helper, de Geest wordt ons toegezegd. Je ziet Hem niet maar je ziet wel wat Hij met mensen doet. Wij zijn zalfmensen, gezalfd om net als Jezus in het leven te staan. Geroepen om te leven naar de geest van die eerste christenen.
We ontvingen die Geest bij ons doopsel en bij ons vormsel. Leven we er ook naar?
Zolang ik mijn vinger in…..
En toch twijfelen we wel eens zoals Thomas, willen we eerst zien en zeker zijn. Hij staat als beeld van ons allen als christen: het ene moment zijn we bereid om Jezus tot in de dood te volgen en op andere momenten twijfelen we sterk. Thomas geraakt er niet uit op eigen krachten, zoals niemand van ons. Als we als mensen gekwetst worden geraken we er niet alleen uit.
Jezus zet de eerste stap.
In alle Paasverhalen is Jezus de initiatiefnemer, Hij komt op de leerlingen toe en zegt hen zijn vrede toe. Thomas verandert en gaat geloven als hij Jezus mag aanraken in zijn wonden. Daarom zegt Jezus ons: leg maar uw handen op de gevoelige, zere plekken van de samenleving vandaag en heel hun kwetsuren. Dan worden deze plaatsen net als Jezus handen geen zwakke plaatsen maar de sterke tekenen van de kracht van de liefde.
De verbondenheid met de Verrezen Heer en de verbondenheid met de mens gaan samen en zullen mekaar beïnvloeden.
Moge zijn vrede en zijn Geest op ons rusten vandaag om ze te beleven.
Een sterke en mooie Paastijd toegewenst!
Pastor Guido
