LOYOLATOCHT: IGNATIUS ACHTERNA
Vol spanning en enthousiasme stapte ik op dinsdag 26 juli op de trein richting Brussel. Daar vertrok ’s avonds de bus naar Spanje. In het spoor van Ignatius van Loyola trokken we naar Loyola in het Baskenland. Van daaruit gingen we te voet op tocht om uiteindelijk Javier te bereiken (de plaats waar Franciscus Xaverius vandaan komt).
Ignatius van Loyola
Na een nachtrit kwamen we tegen de middag aan in Loyola. We werden er hartelijk verwelkomd door de logistieke ploeg met een heerlijke spaghetti. Er volgde nog een aangename verrassing: we sliepen die avond nog in een echt bed. Onze slaapmatjes konden dus nog een nacht langer in onze valies blijven.
In de namiddag stond er een bezoek aan het geboortehuis van Ignatius van Loyola gepland. Ook namen we een kijkje in de basiliek die erbij was gebouwd. Dit werd gevolgd door een viering in de kamer waar Ignatius op zijn ziekbed lag nadat zijn been was verbrijzeld door een kanonskogel. Hier begon hij de Bijbel te lezen en besloot hij zijn leven om te keren. Voortaan zou hij in dienst staan van God.
’s Avonds leerden we elkaar beter kennen met een speeddate. Na een briefing voor de tocht van de volgende dag, gingen we op tijd slapen. De wekker stond immers elke ochtend op 6u30.
Eerste stapdag
Na een goed ontbijt en een inhoudelijke inleiding, vertrokken we vol goede moed op tocht. Bij het begin van de weg passeerden we langs de basiliek bij het huis van Ignatius. Het ideale moment voor een eerste groepsfoto van ons wandelgroepje.
We begonnen meteen met een stevige klim naar boven. Dit was niet de eerste van de dag. In totaal stegen we wel duizend meter. Het was lastig, maar tegelijk konden we ook genieten van de mooie natuur en beschermde de schaduw in de bossen ons wat van de zon.
Het bos was ook de plaats waar we aan onze stiltewandeling begonnen. Een halfuur lang wandelden we in stilte, op afstand van elkaar. De geestelijke begeleider van onze groep had ons als opdracht gegeven om onze zintuigen open te zetten. Wat konden we allemaal horen, zien, ruiken en voelen?
Na 2/3 van de wandeling stond zr. Rita ons op te wachten om onze voorraad water bij te vullen en eventuele pijnlijke voeten of wonden te verzorgen. Het was de uitgelezen plek voor onze stille tijd: een mooie weide met een prachtig uitzicht. Een halfuur lang stonden we stil bij een uitgekozen evangelietekst of dachten we na bij een vraag uit het tochtboekje. Later die dag wisselden we dan in onze groep uit over onze gedachten die in deze stille tijd of tijdens het wandelen opkwamen. Dit was een stramien dat we elke dag volgden: een halfuur stiltewandeling, een halfuur stille tijd en een uur uitwisseling.
Tweede stapdag
Nadat we op de eerste dag veel klommen, waren er deze dag ook weer veel hoogtemeters: 750 meter omhoog en meer dan 1000 meter omlaag. Ook vandaag konden we genieten van een mooi uitzicht en goede gesprekken onderweg. We gingen op weg met de vraag: ‘Wie ben ik?’
Bij mij ging het deze dag moeizamer. Ik had precies niet veel adem over om nog veel te praten met de anderen. Terwijl ik de vorige dag nog kon recupereren op de stukken die plat waren of naar beneden gingen, lukt het mij deze dag niet. Op de stopplaats bij zr. Rita bleken zich ook de eerste blaren te vormen. Na de verzorging van mijn voeten, lukte het mij gelukkig wel om de volgende slaapplaats te bereiken.
Een rustdag
Op zaterdag besloot ik om een dag niet mee te wandelen. Een moeilijk besluit. Het voelde namelijk als een falen voor mij. Ik had mij ingeschreven om alles mee te wandelen, niet om na twee dagen al eens niet meer mee te kunnen. Maar ik voelde dat ik niet meer kon en nog niet voldoende hersteld was.
Na een dag in de logistieke ploeg en wat rusten, was ik nog steeds moe. Verder begon ik ook pijn te krijgen in mijn rug. Daarbij kreeg ik ook koorts. Een sneltest wees al snel op corona. Zo nam mijn lichaam het in de voetsporen van Ignatius gaan nogal letterlijk.
Op naar het ziekenhuis
De CM raadde aan om mij te laten opnemen in een ziekenhuis en mij dan te repatriëren naar België. Ik deed mijn meest essentiële spullen in mijn dagrugzak en tegen 23u vertrok ik met zr. Rita en onze vertaler Bert naar het spoed in Pamplona. Voor een opname was mijn corona niet ernstig genoeg. We kregen van de spoedarts wel een aanbeveling voor repatriëring. Tegen 4u waren we terug … en tegen 6u30 ging de wekker weer.
De zoektocht naar een PCR test
Omdat de opname niet lukte, vroeg de CM een PCR test. Maar op zondag in Spanje was er geen te krijgen. Het enige ziekenhuis dat testen deed op zondag was al volgeboekt. Dan maakten we maar een afspraak voor de maandag.
Op weg naar het ziekenhuis werden we even letterlijk ‘pastor’ of ‘herder’. Vanuit het niets was een kudde schapen voor onze auto beland. Zr. Rita toeterde zoveel ze kon. Hierdoor begonnen de schapen weliswaar sneller te lopen, maar ze wilden van geen wijken weten. Gelukkig gingen ze na enkele minuten toch naar de kant.
De PCR test was positief. Door deze positieve test wou de CM mij niet meer repatriëren. Ik bleef dus toch gewoon meegaan op staptocht. Van stappen was er met corona en mijn rugpijn geen sprake meer. Ik bleef meegaan met de logistieke ploeg.
Goede zorgen
De corona en mijn rugpijn waren een echte domper op mijn vakantie. Gelukkig werd ik goed verzorgd. Zo vroeg regelmatig iemand ’s ochtends aan mij of ik al thee moest hebben terwijl de anderen aan het ontbijten waren. Ook kon ik mijn dun slaapmatje inwisselen voor een luchtmatras die de logistieke ploeg extra mee had. Daar was mijn rug zeer blij mee.
Daarnaast werd ik de maandag mee de berg op gebracht met de auto om de verzoeningsviering. Wat was het een prachtig uitzicht. De getuigenis met drie verhalen over vergeving raakte me. Daarna kregen we de tijd om een brief te schrijven of een verzoeningsgesprek aan te gaan. We sloten af met een viering.
Ludieke avond
Ondanks de goede zorgen, begon de rugpijn en de quarantaine wel op mij te wegen. Door mijn rugpijn was het een hele opgave om mijn kleren en sandalen aan te krijgen. Alles leek dubbel zo traag te gaan. Voor mijn quarantaine droeg ik een mondmasker en hield ik afstand van de anderen. Maar wat was genoeg afstand om mijn mondmasker (buiten) even af te doen? En hoeveel afstand hield ik bij het praten met anderen?
Gelukkig was er de dag dat het mij echt te veel werd een ludieke avond. Elke stapgroep stelde zichzelf voor. De meesten maakten een liedje op een bestaande melodie of een toneeltje. Mijn stapgroep maakte een quiz: van wie was welke uitspraak, weetje en smurfennaam? Het monterde mij weer helemaal op.
Einde quarantaine
Wat was ik blij als mijn quarantaine erop zat. Het maakte niet meer uit waar ik mij legde om te slapen. Ik kon weer met iedereen ontbijten en eten. ’s Ochtends wenste ik iedereen een goede tocht en ’s avonds kon ik luisteren naar hoe het die dag onderweg geweest was. Geen afstand meer houden bij de inleiding ’s ochtends en de avondwake.
Kasteel van Javier
De laatste dag van de reis bezochten we het kasteel van Javier en vierden we eucharistie in de kapel van het kasteel. Daarna was het tijd voor een uitwisseling die onze tocht evalueerde. Hoe kijk ik terug op deze tocht? Wat was mijn innerlijke weg?
Terugreis
Op zondag 7 augustus stapten we ’s avonds moe maar voldaan de nachtbus naar huis op. De meesten sliepen toch iets beter dan in de heenrit. De laatste twee uur werd er onder gitaarbegeleiding gezongen. Bijna elk lied dat in ons tochtboekje stond, passeerde de revue. Wat een mooie manier om deze reis af te sluiten.
Thea Levrouw
