In 2022 komt er een nieuwe Pastorale Eenheid met de parochies van Wingene, Ruiselede, Zwevezele, Beernem en Oedelem. Nieuwe gezichten zullen opduiken. Elke week proberen we de lezers van Kerk en Leven te laten kennismaken met de medewerkers van die Pastorale Eenheid. Deze week is teamlid Gerda Meulebrouck uit Ruiselede aan het woord.
Gezin
Ik ben Gerda Meulebrouck, afkomstig van Lotenhulle, geboren op 5 mei 1951 maar het vierde leerjaar verhuisden we naar Ruiselede naar Het Gasthof Van Vlaanderen op de markt. Ik ben enig kind, gehuwd met Ivan Bergez. Samen hebben wij vijf kinderen en acht kleinkinderen, een rijkdom. Zoals bij alle ouders zijn de topmomenten als ze allemaal samen hier zijn, elk met zijn verhaal bij een hapje en een drankje.
Werk
Ik was lerares in Sancta Maria, 38 jaar lang, nu twaalf jaar met pensioen. Een kleinschalige maar kwalitatieve school, nog altijd. De laatste jaren was ik er directeur, een andere ervaring. Ik gaf taal, was ook leerlingenbegeleidster een hele poos. Heel graag heb ik les gegeven, je eigen passie voor taal mogen delen met jongeren. Wat hen echter vooral bijgebleven is, zijn de acteermomenten, de boekenbeursbezoeken, of de babbels buiten het lesgeven. Lesgeven is liefdeswerk hing lang aan mijn koelkast en vat het mooi samen. Je moet (jonge) mensen graag zien. En een directie hebben die je vertrouwen en vrijheid geeft en zo meteen ook vleugels. En mijn mama die jong weduwe werd, stond altijd paraat als plan B in nood.
Parochie
Van onderwijs naar parochie is een kleine stap. E.H Deleye lijfde me in in het schoolcomité van de basisschool. Hij was voorzitter. Ik herinner me toch een levendig discussiemoment of de juffen parttime mochten werken in een duobaan… een nieuwigheid. De mannen van de vergadering stonden er huiverig tegenover. Ik verdedigde dat met hand en tand, goed wetend hoe het als vrouw evenwicht zoeken is tussen gezin en job die je graag doet. Tot 1989 woonden we ook in Lotenhulle maar verhuisden toen naar Ruiselede en priester Filiep volgde meneer Deleye op en bracht een ommekeer. Hij gooide deuren van de pastorie open, je kon er vergaderen, je kon er om muziek gaan vragen, om teksten, om raad. In Frankrijk maakte ik na de mis op het kerkplein le pôt de l’amitié mee, een glaasje met de kerkgangers.. En dat mocht van Filiep ook hier, een paar keer per jaar ‘ontmoeten.’ Want dat is het voor vele kerkgangers op zondag, stilte- en rust- en reflectiemoment, ONT- moeten. Er kwamen werkgroepen: liturgie, bloemschikken, broederlijk delen… en ik werd medewerker. Ook al omdat mijn pubers thuis, mee met de tijdsgeest, erg kritisch stonden tegenover de misvieringen die ze als oubollig bestempelden. Kritiek geven is één ding, doe er zelf wat aan was mijn ding. Na Filiep kwam pastoor Bart Bonné. Het was even wennen, elke overgang gaat gepaard met een rouwproces maar na 18 jaar samenwerken, was het afscheid in december moeilijk. We waren op mekaar afgestemd, hadden een goed team, diaken Gaby en vele fijne medewerkers. Maar daar is al een nieuwe pastoor Bart en een nieuwe diaken Danny.
’t Schelleke
Wie liet me ooit een verslagje schrijven voor Kerk en Leven? Ik weet het niet meer maar ze vonden het goed en ik mocht verderdoen… En zo word je ‘zoetegeweg’ journalist bij ’t Schelleke, de roepnaam voor het parochieblad in Ruiselede. Schrijven is altijd mijn ding geweest, lezen ook. Maar meer dan dat mocht ik daardoor veel veel mensen ontmoeten, evenveel waardevolle levensverhalen beluisteren en optekenen. Het schept een band en fietsend door het dorp, is het zalig je naam te horen roepen: hui Gerda, hoe is’t? En dan krijg je nieuwe schrijvers mee, Anne –Marie, William en de mensen van de verenigingen... en een kerkfotograaf Carlos en een nieuwe eindredacteur Annie.
Migranten
Een deel van mijn tijd gaat naar Nederlands geven aan anderstaligen als vrijwilliger. Het is mijn opleiding geweest. Maar meer dan taal leren, gaat het soms om wat ondersteunen, buddy zijn, luisteren. Ik weet dat de migrantenproblematiek bij velen moeilijk ligt maar als de migrant een gezicht krijgt, wordt het bij vele mensen een ander verhaal. Wie verlaat thuisland, familie, zekerheid, eigen cultuur zomaar? Is het niet omdat men voor zichzelf en vooral voor zijn kinderen een betere toekomst wil? Weg van corrupte regimes, van geweld.. Is het beleid daaromtrent goed? Dat laat ik aan verantwoordelijken. De mensensmokkelaars, de bootvluchtelingen, de kampen zijn wel een schandvlek voor het Westen.
Geloof
Religieuzen hebben altijd wel een rol gespeeld in mijn leven, stel ik vast. Van Soeur Arnolda in het kleuter tot Zr. Consolata in het lager en Zr.Alfonsa, erudiete lerares Grieks-Latijn, Zr. Johanna, van het koor en le petit prince. Ze raakten me en ook de rituelen lieten me niet onberoerd. De sacrale ruimte van een kerk, de stilte, de mooie gezangen van monniken, de religieuze muziek van componisten, ik werd er door geboeid. Ik ben de generatie die geloof meekreeg van thuis en op school. Ik heb het afgeleerd van in gezelschap in de verdediging te moeten gaan : ga jij nog naar de kerk? Het gaat om zingeving in je leven, om het mysterie, om die Jezus van Nazareth die tegen de stroom inging en daarvoor zijn leven veil had, vertrouwend op die Vader. Er zijn de parabels die zo actueel blijven. Ik ben geboeid door een Levinas, filosoof van la petite bonté.., werken aan een beter samenleven door kleine stappen te zetten naar je medemens. Karin Armstrong leerde me veel over religies en geweld, theoloog Jürgen Mettepenningen draag ik in mijn hart met zijn pleidooi voor een eigentijdse kerk. Het evangelie van de nabijheid, daar wil ik aan meewerken. Met vallen en opstaan maar vol goeie bedoelingen, zoals de meeste medemensen. Een geloof dat ruimdenkend is, een kerk die wereldkerk wil zijn. En vooral mensen die ongeacht rang of stand beseffen dat we allen kwetsbaar zijn en dat liefde, Liefde het antwoord kan zijn.
Gerda M.
