Komende zondag begint de Advent, de voorbereidingstijd op het grote feest van Kerstmis. Gezien dit feest van Kerst nu op een zondag valt krijgen we deze jaar de volle vier weken de tijd en de ruimte om ons hart klaar te maken voor de geboorte van Christus. We mogen de dagen als parels aaneen rijgen aan de hand van lezingen die bol staan van verwachting en belofte. Zo krijgen we een krans van licht en hoop om klaar te zijn voor de komst van het Kerstekind, de Vredevorst, de Messias.
We duiken met de Advent ook een nieuw liturgisch jaar in, het A-jaar en dan lezen we elke zondag uit de grote profeet Jesaja maar ook uit het evangelie van Matteüs. Zij zullen ons begeleiden naar dat feest van de menswording om in deze voorbereidingstijd zelf ook meer mens te worden. Naast Jesaja zal Matteüs ons vertellen over Johannes de Doper en Maria, twee andere figuren die ons helpen te verwachten en uit te kijken naar de komst van Christus.
Jesaja
De adventsfiguur bij uitstek. Met hem sluiten wij ons aan bij de eeuwenoude hunker van het Joodse volk naar Gods definitieve komst. Vooral in perioden van ontreddering waren het de profeten die te midden van de wanhoop getuigden van de hoop die in hen leefde. Ze zijn de ‘wachters’ uit het evangelie die in het donkere van de nacht op de uitkijk staan naar de eerste tekenen van de dageraad. Toen men uit de ballingschap terugkeerde was Jeruzalem verwoest en men was ontredderd. Jesaja herinnert zijn volk aan de sterke band met zijn God. Hij is de boetseerder, zij de klei: zij zijn het werk van zijn handen. Is dat niet hoopvol, te beseffen dat God met onze groei is begaan? Zoals de pottenbakker uit de vormeloze massa klei een prachtige kruik te voorschijn tovert, zo boetseert Hij ons mensen tot mensen naar zijn hart. Tot dit vertrouwen roept Jesaja ons op. Zelfs wanneer het tegenzit, of duisternis je geloof bezwaren mag je hopen op God. Hij laat niemand verloren gaan.
wil ons bemoedigen en een hart onder de riem steken: ‘troost, troost toch mijn stad’. ‘Spreek Jeruzalem moed in’. Midden in het duister, krijgen we telkens een boodschap van hoop en toekomst, dat is Advent ten volle uit. Midden in de woestijn waarin wij mensen vandaag zitten klinken die woorden van bemoediging. Ze klinken ook voor onze Kerkgemeenschap die niet altijd weet waarheen ze op weg is. Het zijn dan woorden die ons deugd doen. Maar er klinken nog woorden van iemand anders, in een heel andere toon.
Johannes de Doper
Hij wordt de wegbereider genoemd. Een asceet, een radicale profeet met harde en strenge woorden en toch komen de mensen in grote getale naar hem toe. Hij spreekt mensen aan. Zijn oproep tot bekering in een uitnodiging om terug te keren naar de wortels van hun geloof, als volk van God. Het is de dringende vraag om de essentiële elementen van hun geloof weer ter harte te nemen. Johannes preekt in de woestijn: dat is de plaats waar je worstelt met jezelf, waar je naar toe vlucht als het teveel wordt. Woestijn kan ook de plaats zijn waar we ons verlaten voelen: als we maar weinig onze kinderen of kleinkinderen zien, als we een dierbaar iemand verliezen, als we de zin wat kwijt zijn…Waar we ook anders naar onze wereld, ons leven kijken omdat we wat afstand nemen.
Johannes leert ons zo anders naar onszelf te kijken, om ons handelen en spreken te veranderen in het licht van de Komende, die Christus zelf. Hij bracht toen de mensen in beweging door zijn spreken. Brengt hij ons vandaag nog in beweging met zijn boodschap? Hij wil ons hart laten omkeren, naar onze naaste toe. Hij wil ons aan zetten op de weg voor de Heer klaar te maken. ‘Maak uw paden recht’ zegt hij.
Maria
Na Jesaja en Johannes lezen we in deze Adventstijd ook de verhalen over de meest menselijke voorbereiding: hoe de moeder van de lang verwachte de komst beleefde in haar lichaam en in geloof. Met haar gaan we de weg van een hoopvolle verwachting. Hoop krijgt gestalte als we beschikbaar zijn en durven zeggen: “Heer, mij geschiede naar uw Woord” en zo vrijer worden om naar anderen toe te gaan, zoals Maria zich op weg begeeft naar Elisabeth. De hoop zet ons op weg als we de tekenen zien die ons gegeven worden. Die onderkennen en dankbaar zijn voor wat er, hoe klein al groeit. Met ons Magnificat zingen omdat de Heer ook naar ons omziet in ons concrete leven. Hij heeft oog voor ons en wil geboren worden in ons, in onze kleinheid, in onze grootheid. Hij wil onze wereld anders.
Willen we Magnificatmensen worden ? Geloven in de grootheid van deemoed, dienst en ontvankelijkheid? Deemoed tegenover bezit, dienst tegenover macht en ontvankelijkheid tegenover geldingsdrang. Zwakke waarden die ontwapenend werken.
Haar Magnificat roept ons op om ons in te zetten dat Gods droom waar wordt. Dat de kleine en arme groot worden. Dat naar elke mens wordt omgezien.
Maria geeft het volle leven door.
Deze drie Adventsfiguren zijn zó bij de geboorte van de Heer betrokken dat we ons aan hen mogen toevertrouwen om ons voor te bereiden op zijn komst.
Maken wij ons hart dan klaar tijdens de volgende vier weken.
We wensen jullie een sterke en deugddoende Advent toe!
Pastor Guido
Advent en de campagne van Welzijnszorg: Allemaal digitaal ?
In de advent klinkt er steeds een dubbele boodschap. Enerzijds horen we mooie dromen,
de belofte dat de wereld ooit een betere plek zal worden. De wonderlijke woorden en beelden van Jesaja laten ons uitkijken naar een wereld waar iedereen mee is, een wereld van solidariteit. De advent is een vreugdevolle tijd.
Maar anderzijds is het visioen nooit vrijblijvend. Steeds volgt onmiddellijk de oproep dat we
er wel iets voor moeten doen. Met de droom voor ogen zetten we ons in om de hindernissen
aan te pakken en er voor te zorgen dat die ideale wereld dichterbij komt. De woorden van
Mattheüs zijn duidelijk. In de advent komen de toekomst en het nu samen, gaan de verbeelding en de actie hand in hand. We moeten dromen, maar vooral ook wakker zijn.
De campagne van Welzijnszorg toont dat de digitale wereld ons uitdaagt. Heel wat mensen
kunnen niet mee in de snel evoluerende wereld en zij krijgen niet wat ze nodig hebben, waar ze recht op hebben. Hier klinkt een duidelijke oproep om ons in te zetten voor gerechtigheid. We trekken niet ten strijde tegen de digitalisering, maar we waken erover dat er niemand achterblijft.
De rode draad doorheen onze vieringen is de verbondenheid. We zien dat de digitale wereld
voor veel mensen een doolhof is, maar wij laten niemand los. We spannen draden, we trekken sporen zodat er niemand verloren hoeft te lopen en we steeds verbonden zullen blijven met mekaar. Natuurlijk verbinden we ons ook met Christus en God’s droom voor een betere wereld.
Uit de liturgiemap van Welziijnszorg
