Af en toe kom ik nog eens in mijn geboortedorp Alsemberg. De kerk op de heuvel kan je al van ver zien. Twee trappen brengen je bij het kerkgebouw: een grote trap van zo’n 65 treden aan de zijingang en deze kleinere aan de hoofdingang. Het leverde de Alsembergenaren de weinig fraaie spotnaam van ‘trappenschijters’ op. Ooit volgde een Amerikaanse autobestuurder zijn GPS en reed zich klem op de trappen. In mijn jeugd kende ik de trappen op mijn duimpje en vaak renden we met vrienden om ter snelst naar boven. Nu viel de kerk op door iets anders: ze staat in de steigers voor een grondige restauratie. De vorige restauratie dateert van zo’n 45 jaar geleden. Een kerkgebouw in de steigers, dat gebeurt wel meer met kerken die al een paar eeuwen op hun conto hebben, je zou voor minder een opknapbeurt nodig hebben. Maar ook de Kerk als gemeenschap moet wel eens in de steigers komen te staan. Een geloofsgemeenschap groeit, evolueert en heeft wijze herders nodig om ze doorheen de golven en ook stormen van de tijd te loodsen. Maar elke christen is mee verantwoordelijk voor het huidige gezicht van de Kerk. Paus Franciscus ging ons voor in het synodaal proces. Hij wilde van hoog tot laag iedereen de kans geven om uit te wisselen over die Kerk en hoe elkeen zich daar al dan niet in thuis voelt. Zoals men bij een fysieke restauratie kijkt welke elementen men kan behouden en welke men beter vernieuwt, is het ook zo als geloofsgemeenschap nodig te onderscheiden wat de kern is van ons geloof en Jezus’ boodschap en waar we dingen anders kunnen invullen vandaag en in de toekomst. Dus geen nood als naast het kerkgebouw ook de gemeenschap eens in de steigers staat. Ze komt er ongetwijfeld mooier uit.
