De laatste dagen op school zijn aangebroken en de vakantie lonkt om de hoek. Her en der werden de laatste vergaderingen van het werkjaar gehouden en de zomervakantie staat voor de deur. Een tijd van rust en herbronning. Een tijd om dankbaar terug te kijken naar wat het voorbije jaar ons gegeven heeft. Deze editie is een nummer voor drie weken (26-27-28) want ook de mensen op de uitgeverij en drukkerij Halewijn nemen verlof.
Graag geven we een paar teksten mee om de vakantie in te gaan.
Vakantie (Kris Gelaude)
Kome de tijd waarin niets moet. En de oeroude zaligheid daarvan. Geen haast. Geen plan. Geen inpakken en wegwezen. Maar alles laten liggen waar het ligt. Een tijd die ruimte biedt om te zeggen: ik speel even niet mee. Ik ga ergens in een hoekje zitten, om op een korenhalm te zuigen.
En geen gedreun meer of gedraaf. Gewoonweg proeven van een weergaloze rust, waarin je het gras kunt horen groeien. En kijken, zoals een kind kan kijken. Met een hoofd vol vragen waarop het antwoord echter overbodig is. Omzien naar wat in jaren niet meer hebt gezien. Naar een kever op een stengel en naar wat voorbijkomt.
’s Morgens een vrolijke, zomerse postbode. En ’s avonds een kleurrijke luchtballon doe over het land trekt, met dezelfde traagheid waarmee je een bootje van papier over het water kunt laten drijven.
Of in goed gezelschap aanmeren op een terrasje, vanwaar je onschuldig gewriemel van mensen kunt gadeslaan. Zulke momenten om met al je zintuigen te genieten van dat onverstoorbaar hier en nergens anders moeten zijn, zoals de koeien doen, die traag de tijd herkauwen in de weelderige luwte van een boom.
Er is vakantie die alle in beweging zet, de verloren tijd achterna. Van alle kanten tegelijk. Maar het blijft hollen, onbegonnen werk.
En er is vakantie die alles tot stilstand brengt, waardoor de dingen soms hun oorspronkelijk glans onverwacht terugvinden. Zoals een keitje langs de weg. Vakantie met verrassend veel gratuïteit.
Zo’n dag die je met zijn gestage tred en al zijn charmes overeind ziet komen en voelt volstromen van leven. Waardoor alles weer gaat ademen. Huizen en straten, het landschap met duizend gezichten. En de mens. De vrijgeborene die eens niets anders hoeft te doen dan te bestaan. En schoonheid te ervaren. Niet om er iets mee te doen, maar om zich erover te verwonderen. En die zich dan vervuld, bij avond, te ruste mag leggen onder de sterren.
Vakantie is bedoeld om ons eraan te herinneren waarvoor we leven. ‘Om schoonheid te ontdekken’, volgens Gibran. Het enige essentiële. Want al het andere is slechts ‘een vorm van wachten’.
Vakantie is tijd van ont-moeten (Mark Van de Voorde)
We zien vele mensen in de loop van een jaar.
We komen ze tegen, op straat, op kantoor, in de trein, op vergaderingen.
We passeren mensen, stoppen even voor een praatje, stappen dan weer door.
Maar hebben we ze ontmoet?
We sturen ze een mail, slaan een belletje met ze,
hebben hun naam in onze mailbox zitten,
hun nummer in ons boekje voor het geval we ze moeten bereiken.
Maar vinden we de tijd voor een ontmoeting?
Ont-moeten gebeurt wanneer niet meer moet en het diepste weten mag,
het wederzijds weten van mens te zijn.
Ont-moeten is van verhaal tot verhaal,
van gezicht tot gezicht.
“In het gelaat van de ander word ik opgeroepen”,
schreef Emmanuel Levinas.
Vakantie is er de tijd voor.
Dank je wel
Op de drempel naar de vakantie toe, willen we ook iedereen danken voor alle werk en inzet in onze parochiegemeenschappen gedurende het voorbije jaar. Alweer een rijk jaar aan activiteiten, gebeurtenissen en groei. Daarin heeft iedereen zijn of haar steentje bijgedragen. We leerden mekaar beter kennen in ons mens zijn en in ons geloof, mekaar dragend doorheen het wel en wee van ieders leven.
We wensen jou en jouw familie een deugddoende vakantietijd toe!
De pastorale ploeg, Peter en Guido
