Afgelopen zondag hebben we de Goede Week ingezet, een speciale week waarin we Jezus willen volgen in zijn laatste dagen, van zijn intocht in Jeruzalem tot zijn dood en verrijzenis. We gedenken wat er toen met Hem gebeurde: ‘gedachtenis’ is het kernwoord in deze dagen.
Het gaat telkens om kernbeelden van ons geloof en ons leven die uitgebeeld worden: vreugde, hoop, vrede, veiligheid, wanhoop , verlossing,…
Op Palmzondag stonden we mee de Heer te verwelkomen en juichten Hem toe. Hij is welkom bij ons, welkom in de stad van ons hart en toch werpt het passieverhaal al zijn schaduw vooruit op wat komen gaat. In Jeruzalem, het hart van het Joodse geloof zal zijn leven tot een climax komen. Zal Hij de mensen nog voor zich kunnen winnen of is de strijd al verloren?
De voorbereidingen op het Joodse paasmaal worden het voorspel op zijn dood. Voor het laatst is Jezus met zijn leerlingen samen en viert met hen: Witte Donderdag noemen we het. Die avond neemt Hij afscheid in woorden en gebaren die we nimmer vergeten zijn en die we telkens opnieuw overdoen omdat ze zo krachtig en essentieel, zijn, omdat Hij er ons toe uitnodigde: “Doe dit tot mijn gedachtenis”. Dan gaat het zowel over het breken van het brood en het delen van de beker met de feestwijn als het wassen van mekaars voeten. ‘Wil je de eerste zijn, word dan de dienaar van allen.’ Jezus verricht het werk van de slaaf. Het wordt zijn testament voor elk die zijn leerling wil zijn. Het beste van zichzelf geven gaat gepaard met het verraad van één van zijn vrienden. Hoe groot kan de pijn van het niet aanvaard zijn worden? De nacht wordt lang en eenzaam.
Het ergste moet nog komen. We gaan met Hem mee, heen en weer ‘van Pontius naar Pilatus’, van het paleis naar Golgota. Een lange en pijnlijke weg van spot, miskenning en verstoten worden. Een mensenhart kan zo hard zijn. Het wordt een strijd op leven en dood, gevoel door iedereen verlaten te zijn en geen kant meer op te kunnen. Hoe donker kan het worden rond iemand? Een paar getrouwen blijven staan onder het kruis en gaan niet lopen. We gaan de kruisweg met Hem mee en voelen iets van die diepe pijn. Uiteindelijk is alles volbracht en geeft Jezus de Geest. Alles wordt stil, wij worden stil.
Wij zijn verzonken in onszelf en rouwen om Hem die alleen maar liefhad. Wat is er verkeerd gelopen? Waarom liet Hij het zelf gebeuren? Is God dan niet almachtig?
‘God zal reageren met een liefde die nog groter is’ schreef Dietrich Bonhoeffer. Het beste moet nog komen. Over Jezus’ leven en dood gaat een nieuw en ongezien licht op, het licht van de Paasmorgen waarin God zijn manier van leven bevestigt en bekrachtigt. Dit was geen dwaze liefde maar een goddelijke liefde die alles omvat, waartegen geen dood of kwaad bestand zijn. Liefde wint het van alle dood omdat Hij liefde is.
Dat licht ontsteken we in de Paaswake, eerst nog omzichtig en aarzelend maar dan breekt het door voluit en iedereen mag het zien en weten, Hij leeft. In de lezingen doorkruisen we in een notendop heel de bijbel en de geschiedenis van God die ons mensen vrij wil maken en leven geven. Op Pasen vieren dat uit: we zijn mensen van opstanding, verloste, vrije mensen.
Christus is ons voorgegaan op een weg van leven, Hij is verrezen. Nooit zal de dood nog het laatste woord hebben. Alleluia!
Van harte een sterke Goede Week toegewenst!
Pastor Guido
