Bij de liturgievernieuwing na het Tweede Vaticaans Concilie kwam de katholieke Kerk in Vlaanderen en in Nederland niet tot één gezamenlijke vertaling van het Onzevader, het gebed dat Jezus ons gegeven heeft en dat alle christenen met elkaar verbindt.
Verschillende pogingen om te komen tot een gemeenschappelijke tekst, bleven zonder resultaat. In 2009 wou men er echt werk van maken. Men wou wat gemeenschappelijk was, zoveel mogelijk behouden. De wijzigingen werden evenredig over Vlaanderen en Nederland verdeeld.
Men zocht daarbij ook naar een juistere vertaling van het Griekse woord peirasmos dat beproeving betekent. Bekoring viel weg omdat het in het huidige taalgebruik vooral geassocieerd wordt met aanlokkelijkheid, aantrekkelijkheid of verleiding. “Bekoren betekent aanzetten tot het kwaad. Dat wordt in de Schrift van de duivel gezegd, niet van God. God probeert niet de mens tot het kwade aan te zetten … Maar Hij kan ons wel in situaties brengen waar ons geloof op de proef wordt gesteld. Het zijn situaties waarin we onherroepelijk voor de keuze staan: voor God en dus tegen het kwaad, of voor het kwaad en dus tegen God”, aldus onze aartsbisschop Jozef de Kesel.
Zo kwam men tot de volgende tekst die ingaat op de eerste zondag van de advent, nl. op zondag 27 november. Vanaf dan bidden Vlaamse en Nederlandse katholieken een gemeenschappelijke versie van het Onzevader. Wat er voor Vlaanderen wijzigt, staat cursief gedrukt.
Onze Vader, die in de hemel zijt,
uw naam worde geheiligd,
uw rijk kome,
uw wil geschiede
op aarde zoals in de hemel.
Geef ons heden ons dagelijks brood
en vergeef ons onze schulden,
zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren,
en breng ons niet in beproeving,
maar verlos ons van het kwade. Amen.
In onze gele boekjes kleven stickers met de nieuwe tekst. Achteraan in onze Zingt Jubilate zit ook een nieuwe partituur.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.