Bezinning
God,
als we de weg
niet goed kunnen vinden,
als we niet weten
welke kant we uit moeten
met ons leven,
wilt U dan een stukje
met ons meelopen?
Wees als de wind
die ons een steuntje
in de rug geeft.
Laat U vinden
in mensen
die ons wijzen
hoe we moeten gaan.
Help ons om
gaandeweg te ontdekken
wat onze kracht is
en waar we goed in zijn.
Geef dat we liefde vinden
en ons ontwikkelen
tot waardevolle mensen.
Uit Een zoutkorrel voor elke dag, 15/02 (2004-2005) 3
Bij de lezingen: Vijfde zondag van de veertigdagentijd: er is toekomst!
De lezingen verwijzen eens te meer al naar Pasen.
De profeet Ezechiël zegt dat het joodse volk in ballingschap ‘dood' lijkt, maar door Gods geest nieuw leven ingeblazen krijgt.
In het evangelie wordt al ‘een grafsteen weg gewenteld’: in het gesprek tussen Martha en Jezus valt niet minder dan acht keer staat het werkwoord ‘geloven’ en Martha maakt daarin een hele groei mee.
Ezechiël 37, 12-14
De lezing van zondag (Ezechiël 37) valt niet te begrijpen zonder te kijken wat eraan voorafgaat. In Ezechiël 36 gaat het over de bevrijding van Israël uit de ballingschap en de terugkeer naar het eigen land. De tekst spreekt van een nieuw hart en een nieuwe geest, en over loutering. Israël zal weer bloeien en welvarend worden als de tuin van Eden.
Ezechiël 37, 1-14 vormen een messiaans visioen waarin de profeet de troosteloosheid en uitzichtloosheid doorbreekt.
De verzen 1 tot en met 3 vormen een inleiding. In de verzen 4 tot en met 8 komen verdorde beenderen tot leven. In de verzen vers 9-10 blaast de geest in hen waardoor ze pas echt tot leven worden gebracht. Vers 11 legt het visioen uit en de verzen 12 tot 14a vatten het visioen samen: Ik zal uw graven openen. Vers 14b wijst op Gods trouw aan zijn eigen woord. Enkel de verzen 12-14 worden zondag gelezen. Om ze te verstaan, heb je deze uitleg dus nodig.
Met de doden zijn de mensen bedoeld die in – en door de ballingschap – als het ware gestorven en verdord zijn, geestelijk afgemat en dood. Ze zullen tot leven gewekt worden en de Geest van God ontvangen, zodat ze herleven.
Johannes 11, 1-45
De evangelielezing is lang. Een familie leeft tussen hoop en vrees rond de ziekte en het overlijden van één van hen, Lazarus, de broer van Maria en Marta. Zij zijn de hoofdrolspelers, maar het gezelschap is groter dan deze drie. En er zijn ook nog buren en vrienden bij de gebeurtenissen betrokken, alles bij elkaar is het een flinke groep, van het formaat van een geloofsgemeenschap zou je kunnen zeggen. We kijken dus in een soort spiegel naar onszelf. We horen onder vermelding van veel details hoe Jezus, vriend van de familie, tussenbeide komt en het verdriet doet verkeren in vreugde, want Lazarus wordt door hem uit de dood weer ‘tot leven gewekt’.
Zoals Marta, Maria en hun kring van vrienden en buren treurden om de dood van Lazarus, zo treurde aan het eind van de eerste eeuw van onze jaartelling de geloofsgemeenschap van Johannes om het verlies van alle hoop en elan waarmee ze ooit begonnen was.
Ze waren altijd een beetje hun eigen gang gegaan, hadden een eigen stijl ontwikkeld. Ze vormden een hechte groep, waarin iedereen een inbreng had. Veel vrouwen hadden een coördinerende rol, er was geen hiërarchie. Zo ervoeren ze een intense band met Jezus de Messias, ze voelden zich als ranken van de wijnstok, waaraan rijke vruchten hingen.
Maar er kwam oorlog, en in de nasleep daarvan ontstonden ook nog eens grote problemen met de joodse buren die hen uitsloten van het maatschappelijke leven. Alsof dat nog niet genoeg was, begonnen andere christelijke gemeenten erop aan te dringen dat de groep van Johannes zich meer aan hen moest aanpassen en zich onderwerpen aan de autoriteit van de apostelen. De gemeente van Johannes dreigde vermalen te worden. Er begonnen mensen af te vallen, de hoop en het elan van weleer raakten verloren: de gemeenschap leek al dood en begraven. Waarom had de Heer geen redding gebracht, waar was Hij gebleven? In het verhaal van Marta, Maria en Lazarus zien we als in een spiegel de situatie van de gemeenschap van Johannes.
‘Geloof je in mij?’ vraagt Jezus aan Marta én aan de gemeente van Johannes. ‘Geloven jullie dat er hoop is op nieuw leven, ook al lijkt het erop dat alle fut eruit is?’ Even is Marta verbluft, maar dan zegt ze: ‘Ja, ik geloof erin, ik geloof in jou, jij bent onze garantie, jij bent ons voorgegaan in ditzelfde geloof.’
‘Ja,’ zegt de gemeente van Johannes. ‘Zowaar als Marta geloofde, doen wij dat ook. We wagen het erop. We schrijven dit verhaal op als getuigenis van onze nieuwe hoop, die uit het graf verrezen is als de dood gewaande Lazarus.’ (We hebben dankbaar gebruik gemaakt van de commentaren in het Franciscaanse tijdschrift voor Verkondiging.)
Toekomst scheppen
Wij weten net als de eerste christenen wat een geloofsgemeenschap is waaruit de fut wegvloeit: de groep praktiserende christenen wordt steeds kleiner, structuren moeten veranderen, ook wij hebben bezwarende stenen weg te rollen en we moeten zoeken naar de kern, de essentie, naar de vreugde van het evangelie, we moeten onze gemeenschap revitaliseren of nieuw leven geven en daarbij ballast durven overboord gooien … Vol vertrouwen durven investeren in nieuwe toekomst, dàt is de uitdaging!
Ook aan ons vraagt Jezus immers: ‘Geloof je in mij?’ Marta was even verbluft, toen hij dat vroeg, maar dan zei ze: ‘Ja, ik geloof erin, ik geloof in jou, jij bent onze garantie, jij bent ons voorgegaan in ditzelfde geloof.’ Wat is ons antwoord? We hebben voortrekkers nodig, ook bezielde (kerk)mensen die ons in dat geloof in zijn naam meenemen. Onze pastoor-deken Ronald Sledsens, bisschop Johan Bonny, paus Franciscus … proberen bakens uit te zetten om evangelische toekomst mogelijk te maken. We mogen ‘deze trein niet missen’!
Vanuit ons enthousiast geloof kunnen we onszelf, maar ook anderen uit ‘het dal’ halen. De Burkinezen zitten gevangen in de dodelijke cirkel van watertekort, droogte, mislukte oogsten, honger en ondervoeding ... Lokale organisaties en Broederlijk Delen geloven erin, ze slaan de handen in elkaar om aan toekomst te bouwen. De woestijn wordt teruggedrongen en nieuw leven wordt mogelijk. Broederlijk Delen kan dat niet zonder onze steun.
De verkoop van vastenkalenders bracht 87,70 euro op. In de kubus van de Koffiestop zat 161,50 euro. Een warme dank u wel! De eerste omhaling voor Broederlijk Delen gebeurde op zondag 26 maart.
Op zondag 9 april is het Palmzondag en heeft de tweede omhaling voor Broederlijk Delen plaats.
We kunnen onze gulle bijdrage onder omslag deponeren in de witte offerblok. Dank bij voorbaat!
De Werkgroep Liturgie
