Bezinning
Een vertrouwde stem
Jezus gebruikt graag voor Zichzelf
beelden uit het herdersbestaan.
Hij is de Deur naar de schaapsstal,
een betrouwbare Toegang voor het leven.
Door Hem klinkt ook de vertrouwde stem
van de Herder die zijn schapen vooruitgaat.
Al die beelden spreken van bevrijd leven,
van ruimte en van een weldadige toekomst.
In Hem is er niets van bedreiging.
Er is geen plaats voor angst of dood.
Luisteren naar zijn vertrouwde stem
doet mensen nieuwe wegen gaan.
Hij roept op om zelf bevrijdend te leven,
om ruimte te scheppen voor iedereen.
Hij is een levende uitdaging
om stem te geven aan stomgeslagen monden.
Door onze Woorden mag Hij spreken
van bevrijding en leven voor iedereen.
Door onze daden mag zijn diepste intentie
aan het licht komen in onze wereld:
vrede, recht, liefde en geluk, overal.
Zijn manier van leven is de toegang
tot een nieuwe hemel en aarde.
Zo wil Hij voor ieder van ons
een open Deur zijn, een vertrouwde Stem.
Maar zijn oproep gaat nog verder.
Ook wij mogen deuren openen
om mensen geborgenheid en leven te geven.
En onze stem mag woorden spreken
van bevrijding, van ruimte en toekomst.
We zijn geroepen, ieder van ons,
om zorg te dragen voor leven,
voor leven in overvloed.
Wim Holterman ofsf
Bij de lezingen van de vierde zondag van Pasen: zondag van de Goede Herder
We zijn al een eind opgeschoten in de tijd tussen Pasen en Pinksteren. Volgende zondag horen we in de eerste lezing Petrus aan het woord. Het evangelie is een passage uit het Johannesevangelie waarin Jezus zichzelf de Goede Herder noemt. Met dit beeld trekt hij de lijn door die profeten als Jeremia en Ezechiël al getrokken hadden.
Eerste lezing (Hand. 2,14a en 36-41)
We horen het slot van toespraak van Petrus op Pinksteren. Petrus roept de mensen op om hun leven te veranderen en zich te laten dopen. Zo’n drieduizend mensen gaven daar gevolg aan.
Evangelie (Joh 10,1-10)
We citeren enkele gedachten van de Nederlandse pastor Piet van Veldhuizen bij het evangelie van de Goede Herder:
“De kudde heeft in ons spraakgebruik doorgaans geen goede naam, want dan denk je aan schapen die zomaar meehobbelen, zonder zich af te vragen waar het heen moet. Je kunt ze overal heen brengen zonder dat ze er erg in hebben – tot aan de slachtbank toe.
Als Bijbel over herders en schapen spreekt, gaat het nooit over volgzaamheid en gedwee meehobbelen met de kudde. Het gaat niet over passieve schapen of domme schapen. Als het arme schapen zijn, dan meestal omdat de herders tegenvallen. Er is een groot hoofdstuk in de profetieën van Ezechiël, waar de schapen beklaagd worden omdat de herders vooral goed voor zichzelf zorgen ten koste van hun kudde – maar daar worden ook de schapen aangeklaagd omdat ze vaak met hun vuile poten in andermans drinkwater gaan staan en elkaar het gras uit de bek vreten.
We belijden dat Jezus, de Opgestane, onze goede Herder is, maar dat betekent niet dat hij ons alle zorg uit handen neemt en dat wij nergens meer op hoeven te letten. Een goede herder rekent op zijn schapen.
Volgens de bekende parabel gaat de goede herder op zoek naar dat éne verloren schaap, maar dat betekent dus ook dat hij erop rekent dat de andere negenennegentig zo verstandig zijn om op elkaar te passen zolang hij weg is. En als dat éne lam erg gehavend is, draagt hij het op zijn schouders, maar hij draagt niet alle schapen die moe of mank zijn, hij legt zijn kudde niet in de watten.
In het evangelie noemt Jezus zichzelf niet alleen de Goede Herder, maar ook: de deur. Dat is een prachtig beeld, vind ik. De deur, dat is een kader, een afbakening waardoorheen je in en uit gaat. Als Jezus de deur is, moet je dus dagelijks door hém heen in en uit. Je kunt niet om hem heen. Misschien zie ik het wel veel plastischer voor me dan de evangelist het heeft bedoeld, maar ik zie een deur in de kruisvorm van de zegenende Heer. En wie in of uit wil, moet diezelfde houding aannemen: open, zegenend, welkom hetend. Vol van genade en waarheid.
Straks gaan we weer de deur door, de wereld in. De deur nodigt ons uit om de gestalte van Christus aan te nemen. Ik zie ons al een voor een naar buiten gaan – en de wereld ziet ons komen en ze zeggen: kijk, nóg een en nóg een en … wat ik dan heel erg hoop, is dat we niet zó nietszeggend zullen zijn, dat de toeschouwers al tellend in slaap gevallen zullen zijn voordat de kerk leeg is.”
Roepingenzondag
Deze zondag is traditiegetrouw roepingenzondag. Het motto luidt dit jaar: “Roeping? Als je geloof verlangen wordt’. Op de affiche zien we een foto van een trekker met een landkaart; ze staat symbool voor de mens die op zijn levenstocht zoekt naar welke weg de Heer met hem of haar wil gaan.
Het gebed voor roepingenzondag 2017 is geschreven door zuster Hannah Van Quakebeke, priorin van de priorij Onze-Lieve-Vrouw van Bethanië in Loppem:
Heer onze God,
doorheen alle tijden roept Gij elk van ons bij onze eigen naam.
Geef ons een open hart, ontvankelijk voor Uw Woord van Leven,
bereid om volgens de geest van het evangelie de Kerk en de wereld te dienen.
Wek in elk mensenkind het diepe verlangen
om op zijn geheel unieke manier
‘antwoord’ te geven op Uw roepstem.
Wij bidden U,
ontsteek in velen het verlangen om
op welke wijze ook
– in een christelijk huwelijk of als alleenstaande,
als priester of aan God toegewijd in één of andere vorm van religieus leven –
mee te bouwen aan Uw Rijk op aarde.
Moge Uw liefde zichtbaar en tastbaar worden in deze wereld
doorheen het aanstekelijke enthousiasme van velen
om op hun eigen manier
aan hun roeping gestalte te geven
doorheen hun unieke antwoord
op de “naam” waarmee Gij hen oproept! Amen.
Tot zondag? De Schola gregoriana zal op post zijn.
De Werkgroep Liturgie
