Op zondag 2 juni is het zover. Monseigneur Jean Kockerols komt naar onze gemeenschapskerk in Vogelenzang om 15 jongeren en kinderen te vormen. Ik ken hen allemaal al minstens twee jaar. Ik probeer nu zicht te krijgen op die éne groep vormelingen. Dit jaar hebben ze zich voorbereid in drie groepjes. Het lijkt een luxe maar anders ging het niet. Gewoon omdat ze zo verschillend zijn. Het woord dat deze groep kenmerkt is wel degelijk: verscheidenheid. Ja, Gods Geest brengt mensen samen. We horen het vaker rond Pinksteren. We ervaren in onze stad al langer dat we leven in een multiculturele en multireligieuze wereld. Maar het is ook een realiteit binnen onze eigen nederlandstalige gemeenschap. Een boeiende realiteit, misschien zijn we voor het eerst wel echt ‘katholiek’: d.w.z. universeel. Niettemin is het een uitdaging voor onze gemeenschap vandaag.
Wie zijn ze ?
Wie zijn die jongeren en kinderen ? De oudste is Lisa, ze is 18 en volgt het laatste jaar secondair onderwijs. De jongsten zijn nog net geen 10 jaar en volgen het vierde leerjaar. Daartussenin twee zestienjarigen, en de meesten zijn 11-12 jaar. Vroeger werd iedereen gevormd rond 12 jaar. Vandaag, dankzij de nieuwe initiatiecatechese kan het vanaf 10 jaar. Na enkele jaren verwacht je dat iedereen nu rond 10 jaar gevormd wordt. Maar nee, blijkbaar heeft de wijziging enkel een grotere vrijheid meegebracht. Opvallend is wel dat slechts 2 jongeren vroeger een eerste communie deden. Voor bijna allemaal wordt het dus ook de eerste communieviering. Vier werden ook niet als baby gedoopt maar kozen voor Jezus op latere leeftijd.
Bijna iedereen –14/15- werd in België geboren en groeide hier op. Maar toch is het een heel kleurrijke groep. Zes hebben afrikaanse roots van minstens drie verschillende landen, vier hebben dan weer latijns-amerikaanse roots, drie zijn ‘oude belgen’ en twee hebben italiaanse ouders. Een ander cijfertje: voor twee derden van deze kinderen leven hun ouders gescheiden. We kennen hen niet genoeg om te weten wat hun gezinnen allemaal hebben meegemaakt maar velen hebben minstens één breuk gekend. Maar deze jongeren staan daar en willen wel met Jezus op weg gaan. Vaak zijn ze de enige van hun klas, in hun eigen families zijn er katholieken, protestanten, evangelische christenen of moslims. Thuis spreken ze een andere taal, op school en met hun vrienden nederlands. En toch komen ze bij onze kleine nederlandstalige katholieke gemeenschap terecht en voelen zich er thuis.
Samen geroepen
Je wordt geroepen om christen te worden. Eigenlijk is het je eigen keuze niet. Je moet er wel mee instemmen. God nodigt je uit om mee te werken aan zijn Rijk, aan een maatschappij waar naastenliefde de norm wordt. De dag van het vormsel gaan wij elk van hen roepen bij hun naam. Ze antwoorden ‘Hier ben ik’. Zoals de jonge profeet Samuel deed, toen God hem riep. Doorheen onze gemeenschap roept God ook deze jongeren één voor één bij hun naam. Hij droomt ervan met elk van hen iets van zijn Godsrijk te kunnen realiseren. ‘Wil je meedoen met Mij? Met de Kerk? Samen bouwen aan een betere maatschappij? Willen jullie ervoor gaan?’ De oudsten beseffen dit al en weten dat ze kiezen voor een levenswijze in het voetspoor van Jezus. Alleen weten ze nog niet wat er hen allemaal te wachten staat. Maar ze voelen zich sterk. De jongsten beseffen het nog niet. Zij rekenen op peters en meters, mamas en papas en op elk van ons om hen te helpen groeien en Jezus beter te leren kennen.
Peter-meter
We staan er niet vaak bij stil maar peter/meter heeft een belangrijke taak. Ze krijgen een dubbel mandaat. Enerzijds rekent de familie op hen om het kind op te vangen wanneer het om één of andere reden niet bij de ouders terecht kan. Maar er is ook het tweede aspect: peter en meter zijn gezonden door de Kerk. Zij moeten voor hun petekind getuigen dat christen-zijn hen gelukkig maakt en de zin van hun leven is. Hierdoor moedigen ze de jonge christen aan om trouw te zijn. In de beginperiode van het christendom, kon niemand toegelaten worden tot het catechumenaat, de initiatie, als hij niet door een betrouwbare peter of meter werd vergezeld en voorgesteld. Pas nadat iedereen de kandidaat had leren kennen als iemand die werkelijk de weg van Jezus volgde, werd hij/zij dan ook effectief door de Kerk geroepen om christen te worden door het doopsel en het vormsel. Het is vandaag heel anders...
Thuiskomen of een springplank naar...
We gaan samen het Brood breken en delen met die vijftien. Ze horen er volledig bij. En rekenen op ons want ze hebben nog veel te leren als jonge gelovigen. Soms vraag ik me af: waarom net die vijftien uit heel die massa (nederlandstalige) schoolkinderen in Anderlecht? God roept hén uit die massa. Ik zou er ongetwijfeld anderen uitkiezen: bravere of kinderen met een eenvoudiger verhaal, misschien wat meer of wat ouder. En toch ben ik blij dat God ons hen geeft. Die vijftien zijn en blijven een wonder... Ze zijn 2,3 of 4 jaar met onze gemeenschap mee op stap gegaan. Catechese, gezinsviering, hier en daar eens een activiteit. Sommigen zullen na het vormsel en de communie ‘verdwijnen’. Dat fenomeen kennen we al lang. Maar ik geloof er vast in dat ze allemaal, vroeg of laat, weer ergens zullen ‘opduiken’, niet noodzakelijk bij ons hier in Anderlecht. Wij zullen voor velen gewoon een springplank zijn naar elders. Sommigen komen terecht in een anderstalige gemeenschap, anderen verhuizen en vinden hun plek buiten Brussel. Enkelen zullen waarschijnlijk mee onze gemeenschap opbouwen, samen met de andere jongeren van de plussersgroep.
Proficiat aan Lisa, Leo, Hervé, Victoria, Stacy, Nema, Anaïs, Colin, Bruno, Hashley, Eveline, Edouard, Ryan, Emily, Henri... (p. Tite)
