Zondag is het al de zestiende zondag op rij dat we niet samenkomen om eucharistie te vieren. Al meer dan drie maanden. Zoals velen vind ik het heel lang. Maar het doet me ook nadenken. Wat betekent de eucharistie voor mij? In gewone tijden en wat kan ik er nu van terugvinden?
Eucharistie is dankzeggen
Het is de letterlijke betekenis van het griekse woord. Het grote dankgebed staat centraal. Dankbaarheid ligt aan de bron van mijn geloof. Ik ben dankbaar voor het leven dat ik kreeg, voor de kansen die me geboden werden, voor de mensen rondom mij, voor de prachtige natuur en de rijkdom van elk mensenleven. Ik ervaar het als een geschenk van God, zomaar gegeven. En ja, mijn dankbaarheid gaat uit naar mijn ouders en naar heel veel andere mensen. Maar dat is me nooit voldoende geweest: ik wil God danken, Hij de bron van alle leven en liefde. Dit samen kunnen uitdrukken doorheen eeuwenoude rituelen en gebaren die ons verbinden is natuurlijk heel fijn. Maar het kan ook anders. Het gebeurt in de stilte van mijn hart en in die onverwoestbare levenskracht die me telkens doet opnieuw beginnen.
Eucharistie is een gemeenschapsgebeuren
Het is samenkomen met mensen die zo verschillend zijn en toch broers en zussen van elkaar willen zijn. Allemaal kijken we op naar Jezus die ons samenbrengt. Hij geeft ons een zekere levensstijl, een eenheid in verscheidenheid. Bovendien voelen we ons verbonden over tijd en ruimte heen met mensen elders of die allang overleden zijn. Christenen zijn één familie.
Maar het maakt van ons geen vreemdelingen. Vandaag in deze periode waarin ieder zoveel mogelijk in zijn kleine omgeving blijft, zien we elkaar maar weinig en valt onze “zondagsgemeenschap” in stukken en brokken uit elkaar. Maar voor mij is er ook mijn familie, mijn buurt: ‘andere’ gemeenschappen waar ik bij hoor en die niet mijn geloof delen. Ze dragen mij wel. En ik erken tekenen van Gods Geest die aanwezig is en werkzaam. In de zorg voor elkaar, in het luisteren en samen dromen van betere tijden, in respect en interesse voor elkaars levensbeschouwing.
Eucharistie is luisteren naar bijbelse verhalen
De bijbel is voor mij een dagelijkse bron van inspiratie, al vijfenveertig jaar lang. Sommige perioden spreekt het me meer aan dan andere maar toch kom ik er altijd weer op terug. Hoe kan het dat die verhalen altijd nieuw lijken? Nog steeds ontroert het met als ik ineens ‘zie’ wat zo’n verhaal kan betekenen vandaag. Of als iemand me iets toevertrouwt uit zijn persoonlijk leven en ik herken onverwacht de link met het evangelie van die zondag. God spreekt tot ons! Maar het vraagt tijd, rust, stilte om te luisteren. Misschien hebben we nu wél die tijd. De innerlijke rust kan ‘al doende’ komen. Ik ben geen fan van digitale gebedsmomenten en eucharistievieringen zonder gemeenschap op TV. Maar het zijn wel plaatsen waar je rustig genietend kan luisteren naar de Schrift en de commentaar.
Eucharistie is voorbede
Durven we onze zorgen en angsten voor God brengen? Dit vragend bidden voor onszelf, voor anderen, mensen dichtbij en veraf is één van onze bijdrages aan een betere wereld. Vaak noem ik al biddend gewoon namen van mensen die ik ontmoet, van hen die ik mis. Nieuwsberichten die in mijn achterhoofd spelen worden voorbede. Het is vaak een moment waarop ik mijn eigen onmacht ervaar en erken. ‘God, ik leg het in uw handen, ik weet het ook niet. Doe iets.’ Een moment van vertrouwen. Soms komen er zelfs geen woorden, en is gewoon een kaarsje aansteken genoeg. En ja, eigenlijk ben je dan nooit alleen aan het bidden. En het hoeft ook niet plechtig, het mag wat rommelig. Wetend en vertrouwend dat anderen ook voor mij bidden. Gelukkig maar ! (En bedankt hiervoor!)
Zo wordt Eucharistie voor mij ook offergave
Met brood en wijn, werk van onze handen en vrucht van de aarde, op te dragen en eenvoudig alles aan God toe te vertrouwen, kan ik verder tijdens de eucharistie. Vaak ervaren mensen op dit punt gekomen dat nu de priester alleen maar verder moet doen… Misschien is daar wel iets van waar in die zin dat ‘alles al gezegd is’. Wat nu telt is vertrouwen, zelfgave. Dat lijkt ons te zwaar. ‘Jezus die zijn leven geeft om ons te redden.’ Maar ook zovele mama’s en papa’s die hun leven geven voor hun kinderen. Zovele gezondheidswerkers die hun eigen comfort en projecten momenteel opzij schuiven om anderen te verzorgen. Zoveel jongeren onderweg als vluchteling in de hoop hun familie te kunnen redden door hen te laten overkomen…
Eucharistie is Brood breken en delen.
Doen wat Jezus deed. In woord en daad. We houden er van om samen aan tafel te zitten en het voedsel te delen. Het zijn momenten van verbondenheid: we leven samen, wij zijn mensen. Velen van ons missen die momenten nu: niet enkel het voedsel geeft ons leven, ook de mensen met wie we delen.
Vandaag draag ik maaltijden rond in de buurt. Heel eenvoudig en het helpt heel wat mensen vooruit. Maar tegelijk ook wel een symbolisch gebaar. ‘We zijn er voor jullie, ook in donkere dagen.’ En we rekenen erop dat het beter wordt.
Jezus leerde ons het leven te breken en te delen. Dat ieder mag ontvangen waar hij nood aan heeft. Zelfs al kost dit ons eigen leven. Het is een leerschool om met open ogen rondom ons te kijken naar wat wij voor anderen kunnen betekenen. Dichtbij en wereldwijd. Broederlijk Delen komt eraan! Het Paasmysterie ligt hierin verborgen, in dat stukje gedeeld brood…
Eucharistie is communie.
Of intieme verbondenheid met Jezus. We kunnen nu geen communie ontvangen maar onze verbondenheid is niet alleen afhankelijk van een geconsacreerde hostie. Onze verbondenheid met Jezus staat of valt als we hem (h)erkennen vandaag, hier, als God-met-ons. Waar zie ik Hem bezig? Zo is eigenlijk de cirkel rond want de beste vraag die ik me kan stellen is: waarvoor ben ik dankbaar? Waarin herken ik Jezus-Inwezig? Het is enerzijds een heel intieme geloofsvraag waar we soms maar aarzelend op durven antwoorden, anderzijds heeft het te maken met onze manier van kijken naar heel concrete kleine dingen rondom ons…
We kunnen geen ‘eucharistie vieren’ maar meer dan ooit zijn we geroepen om ‘eucharistisch te leven’… We doen het zeker en vast, min of meer, maar zijn we er ons genoeg van bewust? Is ons gebedsleven hiervoor sterk genoeg? Hoe kunnen we elkaar daarin helpen?
(pastor Tite)
