Zondag 25 april is het roepingenzondag en de vraag ‘Voor wie ben ik er?’ siert de affiche. Die vraag intrigeert mij en dus ga ik op zoek naar wat meer uitleg. Maar er werd geschreven hierrond: alle tekst en uitleg rond roepingenzondag 2021 steunt op de boodschap van Paus Franciscus. En die boodschap gaat over Sint Jozef, de vraag komt er zelfs niet in voor.
Relatiecircels
Spontaan denk ik terug aan een oefening die ik leerde kennen tijdens een klasretraite, bijna 45 jaar geleden! Later kwam ik ze nog een aantal keren tegen. We moesten op een blad papier onszelf in het midden plaatsen en dan verschillende concentrische cirkels errond tekenen. In die cirkels schrijf je dan de namen van je medemensen, van je relaties. An de kring mensen die dicht bij je staan tot aan de ‘passant’. Het ging er om hoe belangrijk die mensen voor je waren of beter gezegd hoe je dit zelf aanvoelt. Ik heb altijd veel last gehad met die oefening zonder goed te weten waarom. Later ‘zag’ ik het. Er waren twee stoorzenders voor mij. De eerste was het vertrekpunt: waarom zou ik mezelf als centrum nemen om naar anderen te kijken? Vanuit ‘het belang’ dat hij/zij heeft voor mijn leven? Nee, ieder mens mag er zijn en is voor mij even belangrijk. De tweede stoorzender: wie vandaag in mijn leven heel sterk aanwezig is, kan morgen verder af staan of omgekeerd wie ik vandaag van verre ken, mag nog altijd een heel goeie vriend worden. Die concentrische cirkels heb ik helemaal opgebroken. Maar ooit heb ik eens jongeren laten vertellen over hun familie, vrienden, kennissen met een heleboel verschillende soorten draad om te tonen hoe hun band was: een stevige ijzerdraad of naaigaren? Een elastiek of een koordje al een paar keer weer aaneengeknoopt…
Voor wie er op mijn weg komt
De vraag ‘Voor wie ben je er?’ vertrekt niet vanuit mezelf. Ze vraagt me te kijken naar de andere, de Andere. Om te antwoorden op de vraag ‘Wie is mijn naaste?’ vertelt Jezus het verhaal van de Barmhartige Samaritaan. Hij is er voor de man die halfdood langs de kant van de weg lag. De gewonde man kreeg alle aandacht en zorg zolang het nodig was. Nadien ging de Samaritaan zijn eigen weg en was er waarschijnlijk voor zijn gezin, of voor andere mensen onderweg. De gewonde man zal hem nooit vergeten zijn. Voor wie ben je er? Voor wie er op mijn weg komt. Twee anderen, met een religieuze roeping, gingen aan de gewonde voorbij: zij wilden hun handen niet vuil maken en onrein naar Joodse normen hun religieuze dienst niet kunnen volbrengen. Uiterlijk waren ze trouw aan hun religieuze roeping maar iedereen ziet dat ze fout waren. Ze waren niet ingegaan op de concrete roep van een medemens. Jezus zal de vraag stellen: ‘Wie is de naaste geworden van de gewonde man?’ Niet die twee die hem voorbijgingen met hun religieuze roeping, wel de Samaritaan die zich inlaat met wat er rondom hem gebeurt.
De affiche zelf is nogal suggestief: twee jonge mannen in gesprek naast twee kerktorens, met veel lucht. ‘Voor wie ben ik er?’ in deze context suggereert duidelijk: ben ik er voor God en voor de kerk te dienen? M.a.w. hebben deze jonge mannen een roeping als priester of religieus? Zo denkt men spontaan.
Maar geroepen worden voor een christen gaat helemaal niet over een status in de kerk. We worden geroepen vanaf ons doopsel om in de voetsporen van Jezus, de messias te gaan. Zoals hij en mét zijn Geest anderen kansen geven om ten volle en vreugdevol te leven. Om mensen te helpen rechtstaan uit tegenslag, miserie en verslaving. Elke gedoopte zal met zijn eigen talenten en mogelijkheden moeten uitzoeken hoe hij er het beste kan zijn voor anderen, hoe hij het beste in anderen kan tevoorschijn toveren. En ja, om dit te ontdekken en te kunnen doen is het belangrijk telkens opnieuw die oude verhalen over Jezus te herlezen en op ons leven te leggen. En ja, iedere dag opnieuw moet men zich de vraag stellen en luisteren naar Gods Geest: ‘Voor wie ben ik er vandaag?’ Voor mijn gezin, familie, voor onbekenden in nood, voor mijn geloofsgemeenschap: ik zal er zijn voor hen in goede en kwade dagen. Dat is de droom van een trouwe inzet. Iedere dag wordt ik geroepen, en iedere dag zal men van mij ook een antwoord verwachten. Lode Van Hecke, monnik en vandaag ook bisschop van Gent, vertelt dat een monnik dan zegt: ‘ Ja, vandaag begin ik eraan.’ Hierin hoort men zo goed het menselijke van onze antwoorden. En tegelijk de kracht van Gods Geest die ons telkens doet herbeginnen. Onze kerkgemeenschap heeft vandaag meer nood aan gedoopten die bewust meewerken met Gods Geest dan aan ‘gespecialiseerde’ voorgangers die het in onze plaats wel zullen doen. Ze mogen er zijn om te begeleiden, om kennis en ervaring door te geven. Maar die relatie met God, die levensdraad, die is voor ieder van ons verschillend en daar moeten we zelf aan werken om die te verstevigen.
