Op 24 juni viert de Kerk het feest van de geboorte van Johannes de Doper. Net 6 maanden vóór de geboorte van Jezus. Bij de aankondiging aan Maria vertelt de engel immers dat Elisabeth al in haar zesde maand van haar zwangerschap is. Hun beide mama’s, Elisabeth en Maria zijn nichten, dus zijn ook hun zonen verwant met elkaar en niet alleen door het bloed zoals u verderop kan lezen.
Onze bron
We naderen het einde van het pastorale werkjaar, een jaar dat vooral getekend werd door Corona, met maandenlang niet om te vieren, geen activiteiten in onze geloofsgemeenschap en ook al geen bewegingsleven. Wel een tijd om wat te herbronnen, om terug naar onze grond, onze bron, onze wortels te gaan. Dan denken we wellicht het eerst aan de bijbel met het evangelie waarin Jezus ons toespreekt. Het is onze houvast, een oase in de woestijn van Corona, een lichtbaken als het donker was. Maar dit feest van de geboorte van Johannes de Doper voert me ook naar de bron van ons geloof: ons eigen doopsel. Velen van ons zijn als kind gedoopt en herinneren zich dat moment niet meer maar dat maakt het niet minder belangrijk. We staan er niet alle dagen bewust bij stil maar het was de start van een leven als christen. Een Brusselse priester vertelde me ooit dat hij de eerder verjaardag van zijn doopsel vierde, dan die van zijn geboorte. Nu we terug met meerdere mensen samen kunnen vieren zijn heel wat jonge ouders wakker geschoten en vragen om in de komende weken en maanden hun kindje te laten dopen. Want grootouders, kinderen en kleinkinderen, kunnen weer samen vieren.
‘Johannes zal hij heten’
Bij de geboorte krijgt elk kind een naam en zo ook Johannes. Op de achtste dag, waarop een jongen volgens de Joodse wet besneden werd krijgt hij zijn naam, maar niet zomaar een naam. Volgende de traditie was dat normaal Zacharias zoals zijn vader. Maar bij de aankondiging aan zijn vader werd deze op het hart gedrukt zijn toekomstige zoon Johannes te noemen. Wat hij nu ook doet tot verwondering van alle omstanders. Die naam betekent: ‘God heeft genade getoond’. Het kinderloze echtpaar krijgt op hoge leeftijd nog een zoon. Hier is dus iets nieuws, iets bijzonders op komst, meer dan zomaar een geboorte.
‘Wat zal er worden van dit kind?’
Dat vroeg iedereen zich af, die over deze wonderlijke geboorte van Johannes had gehoord. Het is de vraag van elke mama en papa bij de geboorte van een kind. Eerst is er de opluchting dat alles goed verlopen is bij de bevalling en dat het kindje gezond en wel op de wereld is gekomen. Daarna volgt de lange weg van zorg dragen voor, het begeleiden van baby over kind en tiener naar een volwassen mens. Hoe zal hun kindje uitgroeien, opgroeien? Alles zit al in aanleg aanwezig maar het vergt een lange weg van geduld en liefde om iemand te laten ontplooien
Profetische woorden
Wat groeit er dan uit die kleine Johannes? We komen hem pas terug tegen als jonge man. Een die in de woestijn gaat leven, erg ascetisch en meer en meer bewogen door de Geest. De Geest die hem er toe aanzet om een weg van ommekeer, bekering te prediken. En wonderlijk genoeg slaat zijn boodschap aan, hele rijen mensen schuiven aan om zich in de Jordaan door hem te laten dopen met een doopsel van bekering. Waar een pasgeboren baby nog het hart van mensen beroert en verandert is het hier een jonge man die krachtig en fel de mensen aanmaant tot bekering. Niet met zachte hand maar met scherpe uithalen. Alsof hij beseft hoe moeilijk de mensen het hebben om hun levenswijze te veranderen. We noemen Johannes, de voorloper, de wegbereider, degene die de komst van de Messias aankondigt. Maar van zichzelf zal hij later zeggen: ‘Hij (de Messias) moet groter worden en ik kleiner’.
Delen in de vreugde
Toen Johannes geboren werd waren allen die het hoorden vol vreugde, zegt de evangelietekst. De geboorte van een gezond kind geeft steeds vreugde om die nieuwe mens die geboren is. Hoe klein of jong de baby ook is, hij of zij verandert de wereld van zijn mama en papa. He kindje maakt een man en vrouw ook tot papa en mama. Hun wereld is voorgoed veranderd. Zei Gandhi niet dat de elke geboorte van een mens de wereld mooier maakt? Niet alleen van het gezin maar van de hele familie en vaak ver daarbij daarbuiten. Je kindje laten opnemen in die grote geloofsgemeenschap door het doopsel geeft ook vreugde, zowel bij de familie als de geloofsgemeenschap zelf.
Niet aan de kant blijven staan
Een kind op de wereld zetten is een levensengagement maar ook je kind laten dopen of zelf kiezen om gedoopt te worden als volwassene is een engagement. Het is niet vrijblijvend. Het is JA zeggen op die weg die Jezus toonde en zelf ook gegaan is. Het is zich letterlijk en figuurlijk nat durven maken om die weg van liefde, vergeving, vrede en gerechtigheid te gaan. Een engagement dat zich niet laat stoppen door Corona, maar steeds verder reikt in de tijd. Moge ons gedoopt zijn, het zich door God bemind weten, ons verder doordesemen en al wat voor ons ligt in de toekomst.
Pastor Guido
