AFSCHEID VAN HET SINT-MARTINUSKOOR VAN ERPE
Eerst waren het geruchten; daarna klonk er meer en meer de ernst door, intussen is de beslissing definitief en dus een feit : het Sint-Martinuskoor van Erpe stopt na 38 jaar trouwe en onverdroten inzet.
De wekelijkse repetities met de bijhorende babbeltjes behoren vanaf Kerstmis 2017 tot de parochiale geschiedenis van Erpe. Zoveel engagement – er zijn nog zangers van het eerste uur bij! – kan toch niet stoppen zonder een terecht uitgebreide hulde en een woord van dank.
Een korte terugblik :
Het Sint-Martinuskoor van Erpe zag het levenslicht in december 1979 onder impuls van zuster Marie-Augustine en zuster Lutgardis.
Enkele vrouwen en mannen, met als dirigent Dr. Maarten Desmet, werkten hard om een eerste maal (en met succes!!) de nachtmis in de Erpse kerk op te luisteren.
Dit mooie resultaat was voor velen de stimulans om verder samen te komen. Het “gelegenheidskoortje” kreeg de goesting om een “echt koor” te worden.
Het jaar erop kwamen talrijke mannen- en vrouwenstemmen de rangen vervoegen.
Onder leiding van dirigente Mia Schuermans en de jonge organist Marc Van Wesemael werden andere erediensten en plechtigheden stijlvol opgeluisterd.
Vanaf 1994 werd het koor - intussen droeg het de naam “Sint-Martinuskoor”- opnieuw geleid door een jong iemand, dirigente Leen De Wilde.
e was laureate van het Lemmens Instituut. Onder haar leiding – hoe kan het anders? – werden vooral jeugdige, ritmische liederen uitgevoerd
en door haarzelf op dwarsfluit begeleid. Vanaf 1997 dirigeerde Leo Opsomer met strenge hand en de nodige humor.
Hij wilde het koor op een hoger niveau tillen. Oude, diepzinnige, religieuze liederen werden éénstemmig of meerstemmig, gezongen.
Opeenvolgende dirigenten in de jaren erna staan hier op een rijtje :
Alice Uytersprot, Norbert Verhofstadt en Etienne Van Vaerenberg (Dorpstraat).
De laatste jaren werden ze steevast door Hilde Hermans begeleid op orgel.
Naast de erediensten op hoogdagen verzorgde het Sint-Martinuskoor op vraag huwelijksvieringen, uitvaarten en zetten ze zich vele jaren in voor Ziekenzorg/Okra.
In Liedekerke en Wichelen zongen ze mee in concerten als ondersteuning.
Het koor repeteerde ’s woensdag van 20u tot 22u in de (eertijds) bovenzaal van de Pax en tot op vandaag in de zaal het Paloke.
Hun leuze is altijd geweest : “Bene cantare, bis orare” wat zoveel betekent als “Goed zingen is dubbel bidden”.
Dit alles is nu voorbij. We kunnen daarom enkel dankbaar zijn, eindeloos dankbaar.
Vele mensen die ooit deel uitmaakten van dit koor zijn er niet meer, vele anderen zijn te oud om nog te zingen. We denken ook aan hen! In schoonheid willen we afscheid nemen!
Daar is meer dan reden voor. Alles wat we kennen kent nu eenmaal een begin en aan alles wat we kennen komt ooit een einde.
Zelfs ons eigen leven in dit ondermaanse. Enkel het Mysterie van alle dingen, God die ons liefheeft, overstijgt onze eindigheid… Hem in wie Jezus een gezicht kreeg …
Hem voor wie deze mensen van Erpe steeds met een groot hart en hun mooiste stem decennia “LOF” zongen!
Om onze dankbaarheid uit te drukken werd op Kerstavond aan alle leden vanuit de parochiegemeenschap een bloemetje aangeboden.
Pastoor Jan en diaken Etienne, in naam van de parochieploeg en alle mensen van onze Sint-Martinusgemeenschap.
