Ziekenzalving is het sacrament van de zieken.
Vroeger sprak men van 'berechting' doch men hoeft niet te wachten tot op het einde van het leven om dit ziekensacrament te ontvangen. Je kan dit ook meermaals ontvangen.
Wanneer iemand zwaar ziek is kan ten allen tijde beroep gedaan worden op een van de priesters voor het sacrament van de ziekenzalving:
Mere, Erpe, Ottergem, Bambrugge, Erondegem: pastoor Patrick Bourgoignie - patrick.bourgoignie@telenet.be - 053 39 52 05 - 0476 50 41 53
Burst, Aaigem, Vlekkem: pastoor Fons Vinck - kerkfabriek.burst@telenet.be - 053 41 45 71 - 0474 69 29 16
Achtergrond:
"Wanneer vroeger vermoed werd dat iemand zou sterven, werd hem of haar door een priester het zogenaamde laatste oliesel toegediend. In dat ritueel werd aan de stervende gevraagd zijn zonden te belijden, om vergiffenis van de zonden te verkrijgen vooraleer de reis te maken naar het leven na de dood. Als teken van die tocht werd de stervende gezalfd met chrisma, gewijde olie. Men diende de stervende ook voor het laatst de communie toe, die werd beschouwd als de ‘spijs voor onderweg’ en om die reden viaticum heette. In veel gevallen maakte de persoon in kwestie de toediening van het sacrament niet bewust mee. Meestal werd immers gewacht tot men vermoedde dat de dood spoedig zou intreden vooraleer men de priester liet komen.
In feite gaat de traditionele praktijk zoals hierboven geschetst, in tegen de oorspronkelijke bedoeling van het sacrament van de ziekenzalving, namelijk door de zalving een zieke persoon weer kracht geven om het leven met hernieuwde moed aan te vatten. Hierbij staat het voorbeeld van Jezus centraal, die zieken de handen oplegde en genas. Vandaar dat men sinds het tweede Vaticaans concilie weer recht wil doen aan die oorspronkelijke betekenis door zieke, maar niet noodzakelijk stervende, mensen te zalven. Op die manier kan een echte ziekenzalving plaatsvinden.
In de dienst van de ziekenzalving zoals die nu bij voorkeur wordt uitgevoerd, wordt de zieke uitgenodigd stil te staan bij zijn leven. Als hij dit wenst kan hij zijn schulden belijden. Na een lezing uit de bijbel, gevolgd door enkele voorbeden, vindt de kern van de ritus plaats. Daarin legt men de zieke de handen op als teken van troost en geborgenheid. Hierop volgt de zalving op het voorhoofd en de handen. Hiermee wordt de Heilige Geest gevraagd de zieke bij te staan in zijn genezingsproces. Tot slot wordt de communie uitgereikt."
uit: “De ziekenzalving” uit Grote rituelen in de wereldgodsdiensten
