Het lijkt 5 voor 12 om de paaspakjes voor onze vrienden klaar te maken.
De klokken van Rome vergeten ook hen niet. Hoe zou het anders kunnen, Gods onmetelijke Liefde, brengt altijddurend Leven, brengt verzoening en hoop: hoop op een handreikend gebaar naar onze broers en zussen die in hun kwetsbaarheid af en toe die ene sprankel verliezen.
Ik zoek naar mooie paasdoosjes om de klokken te vergezellen in hun tocht, zodat de paaseieren niet gebroken de tuin van de naastenliefde kunnen versieren. Paaseitjes en een kleine bijdrage, herinneren ons aan Jezus’ Pasen, aan Zijn gospel: het liefdesverhaal tussen God en mens dat zelfs het sterven overstijgt en een eeuwigdurend perspectief op Leven geeft.
De doosjes worden gevuld op de tafel, naast de eerstecommunievastenschaal.
Symbolischer kan het bijna niet. De woestijn, de stenen, de weg, het kruis om ons te herinneren dat het leven de mensen niet altijd spaart. Integendeel, ieder heeft zijn woestijn te gaan, zijn weg te lopen, soms blootsvoets op de keien, soms hand in hand met gedeelde sandalen, gedragen door vleugels van naastenliefde die de pijn aan de voeten draaglijk maakt. Wij blootsvoets samen met de kwetsbaren – het maakt van ons de Simon van Cyrene van vandaag….Paaseitjes en lelies, groen in een verdorde woestijn, tekens van houvast.
De boodschap van hoop en leven verspreidt zich krachtig stil in een klein gebaar.
Ik vul zorgvuldig de paasdoosjes, neem contact op met mijn ‘brugfiguur’ en spreek af.
Een week later drinken we koffie. Een verhaal van naastenliefde, van dankbaarheid ademt nieuw leven in onze Kerk. De pakjes vinden hun weg naar onze broers en zussen, in een stille anonimiteit van gedragenheid.
Welk kruis we ook dragen - groot of klein. Voor Hem, in Jezus te herontdekken, bestaat alleen de weg van de naastenliefde. Daar gebeurt het wonder van Zijn Liefde voor de mens.
Het is aan ons als Kerk, om Zijn Liefde te verspreiden, Zijn boodschap te laten ontdekken in de kleine dingen van dienstbaarheid.
B. Pieters
