Gaston Suls werd geboren in Pulle-Grobbendonk op 8 april 1928 en tot priester gewijd in Mechelen op 20 december 1953. Hij overleed in Antwerpen op 26 juni 2017.
Gaston Suls was een gegeven man, een man uit één stuk, dienstbaar, gedreven, wijs, belezen, mensen nabij …
Trouw was hij aan zijn Kempische roots, aan zijn roeping en aan zijn priesterideaal.
Hij had een open geest, daagde zichzelf en anderen uit om te blijven groeien.
Op Gaston kon je bouwen: hij was van zijn woord, discreet én klokvast.
Hij voelde zich sterk verbonden met zijn familie waarmee hij een warme band opbouwde: hij was een nabije broer, schoonbroer, kozijn en gevierde nonkel …
Hij hield contact met de confraters van zijn wijdingsjaar en hij organiseerde jaarlijks een deugddoend ontmoetingsmoment met een lekkere maaltijd.
Na een kleine maand in de parochie van Sint-Amelberga in Lille, heeft Gaston Suls zich in dienst gesteld van het onderwijs: hij startte als prefect aan het Sint-Jozefscollege van Herentals waar hij oud-student was. Hij bleef er tot 1968. Daarna verhuisde hij naar Berchem waar hij twintig jaar lang godsdienstleraar was aan OLV Pulhof in Berchem, gesticht door de zusters Onze-Lieve-Vrouw van Namen. Van 1968 tot 2002 was hij er ook rector van de zusters.
Na zijn pensioen bleef hij tot op hoge leeftijd zeer actief. Zijn ‘palmares’ van dienstverlening in het bisdom Antwerpen oogt indrukwekkend.
Hij was nauwkeurige notarius in de kerkelijke rechtbank, het officialaat, van 1986 tot 2003.
Drieëntwintig jaar lang, van 1990 tot 2013, was hij diocesane geestelijke raadgever in Gulden Leeftijd/Adem-Tocht; tot bij zijn overlijden was hij pastor in de groep van Wilrijk.
Hij was lid van de priesterraad van 1995 tot 2001.
Twaalf jaar lang, van 2000 tot 2012, was hij lid van de Commissie Sociaal Dienstbetoon. En van 2008 tot 2010 zat hij het Solidariteitsfonds voor priesters en diakens voor.
Tot het einde van 2016 ging hij vieringen voor in de Berchemse parochies Onze-Lieve-Vrouw Middelares en De Verrezen Heer, ook in de Wilrijkse parochie Pius X; hij was ook vaste voorganger in de Woonzorgcentra Cantershof in Hove en Nottebohm in Antwerpen.
Gaston was een innemend man, hij kon luisteren én spreken, en daarbij anderen moed inspreken én bezielen. Sportief en levenslustig was hij. Goed ter taal én humorist. Recht voor de raap, een tikkeltje nieuwsgierig én zeker authentiek. Hij kon genieten van een lekkere maaltijd, een ontmoeting, een uitstap, een goed boek, een snedige pointe.
Hij zat altijd vol plannen en hij was tot op hoge leeftijd een bezige bij. Daarbij was hij altijd in de weer voor anderen, in het bijzonder voor kansarme en zieke mensen, in Vlaanderen en ook jaren lang in het Franse dorpje Gandelu bij de Fraternité de l’Aisne. Mensen deden nooit vergeefs beroep op hem. Hij deed wat hij kon om hen te bezoeken, ergens naartoe te brengen ...
Toen hij bij het begin van dit jaar ernstig in zijn gezondheid getroffen werd, zei hij: “Ik heb een mooi leven gehad. Ik ben er zeer dankbaar om. Ik leg mijn leven in geloof en vertrouwen in de handen van de Heer. Daar heb ik mijn hele leven van geleefd.”
Dankbaar is hij 89 mogen worden. Amper twee maanden later is hij onverwacht van ons heengegaan, gedragen door datzelfde geloof en vertrouwen …
Zijn uitvaart bracht zowat 250 mensen samen in de kerk van Onze-Lieve-Vrouw Middelares, een sterke getuigenis dat hij voor vele mensen iets betekend heeft. Mooie herinneringen aan hem kleuren het leven van wie het voorrecht had hem te ontmoeten.
Mia Verbanck
