Met deze vragen uit het gebed van bisschop Lode Van Hecke nodigt de Interdiocesane Commissie voor Roepingenpastoraal ons komende zondag uit om samen met heel de wereldkerk stil te staan bij roepingen. Als we het woord roeping horen, waaraan denken we dan zelf? De evangelielezing van zondag (Johannes 10, 1-10) geeft ons een paar aspecten van wat bij het geroepen zijn hoort: “de schapen luisteren naar mijn stem; ze kennen mijn stem; Ik ben de deur van de schapen; Ik ben gekomen opdat ze leven zouden bezitten”.
Luisteren
De laatste jaren zitten we in een beeldcultuur, meer dan in een woord cultuur. Men trekt sneller de aandacht met een beeld dan met een woord. Misschien keert het wel met het groeiend succes van de podcast dat ons doet denken aan de luisterspelen vroeger op de radio. We hunkeren er zelf naar beluisterd te worden en te mogen zeggen wat er op ons hart ligt. Luisteren is de kern om iets dat van buiten ons komt te begrijpen. Tussen de vele stemmen en stromingen, die op ons af komen zit ook de stem van Jezus. Hij spreekt ons aan met onze naam: op alle bijzondere momenten in ons leven: doop, vormsel, huwelijk, begrafenis. Zolang we zonder naam zijn kan niemand op ons beroep doen. We horen zo dikwijls op een dag onze naam zeggen en soms komt dat ongelegen, bvb. op een moment dat we geen tijd hebben. Geroepen worden is immers ook loskomen van jezelf, je aandacht verleggen. En zoals mensen ons roepen, roept God ons ook. Hij roept immers doorheen mensen. Bij onze naam aangesproken worden, zo roept iemand ons. Net door onze naam kan men, kan God ons roepen. Luisteren is ook een uitdrukking van vertrouwen: we luisteren naar iemand die we vertrouwen. Luisteren naar de Heer, is een stuk meegaan met Hem, in zijn voetspoor.
Kennen
In de Bijbelse taal is kennen, beminnen. In een relatie tussen mensen is dat de kern; in een relatie tussen God en ons mensen is dat niet anders. Hij kent ons, zegt Jezus. Van zijn liefde voor ons mogen we gerust zijn. Gods moedertaal is immers liefde. Hoe zit het met ons antwoord? Herkennen, erkennen we die liefde van Hem voor ons?
In het evangelie lezen we meerdere malen dat Jezus zijn liefdevolle blik op mensen liet rusten en hoe die blik hen dan omvormde of net ook niet. Johannes zegt in één van zijn brieven dat we zelfs kinderen zijn van God. Daar moeten we niet aan twijfelen. In het Oude Testament horen we God zelf zeggen “al zou een moeder haar kind vergeten, Ik vergeet u nooit”. Op zijn liefde kunnen we dus rekenen. Kan Hij op de onze rekenen als leerling?
Deur van de schapen
Hem willen kennen is door de deur binnen gaan en leven ontvangen. In een nieuwe wereld komen, een nieuw Rijk zelfs, Gods Rijk waar het er anders aan toe gaat dan in de wereld. Geen streven naar macht of rijkdom maar vrede, liefde en gerechtigheid nastreven. Die deur mogen we soms ook letterlijk nemen als we een kerkgebouw binnen komen en tot rust komen om te bidden, het woord te beluisteren en bij God te zijn. Je mag er zijn zoals je bent. Hij is de gastheer. Je gaat er ook door naar buiten: Hij nodigt ons uit naar de wereld te gaan om zijn liefde, ons geloof uit te dragen.
Leven geven
Niemand neemt het van mij af zegt Jezus. Hij geeft het uit vrije wil. Als er iets is dat een gelovig antwoord kenmerkt is dat men gelooft in vrijheid. Geloof dat verplicht wordt kan niet echt geloof zijn. Net zoals je de liefde niet kan afdwingen, kan je dat niet doen met geloof en nog minder met leerling zijn. Het is de kern van een roeping als christen, als leerling.
Een gegeven leven: zijn leven geven voor en aan anderen. En dat in alle vrijheid. Jezus laat mensen altijd kiezen of ze al of niet willen meewerken aan zijn droom over de wereld, aan zijn Rijk. De Heer zoekt telkens medewerkers, mannen en vrouwen om zijn mensen aan toe te vertrouwen. Die door zijn woord alles willen geven voor zijn mensen. Mens voor de mensen zijn, herder als God, trooster voor groot en klein, zo lief als God. Dat lied is als een lijflied voor elke geroepene en gezonden door God. Deze dag rond roeping is voor ons als geloofsgemeenschap ook een dag van bezinning hoe wij de Heer volgen. Mogen wij als Kerkgemeenschap, de tekenen van de tijd onderkennen en nieuwe wegen gaan om dat herder zijn van Jezus uit te dragen.
Pastor Guido
Gebed bij roepingenzondag
God,
roep je nog ? Roep je wel ?
Hoe kan ik het horen ? Of voelen ?
Hoe maak je je kenbaar?
Ja, je doet het.
Ik hoor en zie het in je getuigen.
Zij hebben jouw stem gehoord.
En ze zijn erop ingegaan.
Ze zijn jouw stem.
Het heeft hun leven veranderd.
Soms onvoorspelbaar.
Onverklaarbaar, vooral voor henzelf.
Maar ze hebben de sprong gewaagd.
Ze hebben zich met hun plaats verzoend,
de plaats door jou gegeven.
Ze konden er geen betere vinden.
Hun plaats om te beminnen
– jou en de medemens.
Ze hebben het avontuur van de Geest aangedurfd.
En op die manier tonen ze ons
wie Jezus is.
Ze zeggen met hun leven wat Jezus durft vragen.
De enige die dat kan, die dat mag.
Door ja te zeggen
hebben ze ook het leven van anderen veranderd.
Door hun getuigenis.
Door hun ja-woord.
Door die vorm van arm zijn
– maar ook rijk zijn.
Want nu zijn ze zichzelf, meer dan ooit.
En toch geen slaaf van zichzelf, want helemaal gegeven.
Je blijft roepen, o God.
Open ons hart en onze ogen.
En onze oren.
De mensheid heeft jou nodig.
De mensheid heeft ons nodig.
Dank voor hen die zich geroepen weten.
Dank voor hen die zoekend trouw blijven.
Sta hen bij van dag tot dag.
Geef het licht dat we nodig hebben voor de volgende stap.
Niets meer dan de volgende stap.
Tot het uur van de roeping gekomen is.
Jouw uur.
Ons uur.
Het uur dat een leven duurt,
en een leven vult,
en leven geeft.
Jouw leven.
+ Lode Van Hecke (Bisschop van Gent)
