Op 17 februari start de Veertigdagentijd met Aswoensdag. Een lange tijd van 40 dagen om ons voor te bereiden op en toe te leven naar het feest van Pasen. Een tijd die anders is dan de ‘gewone’ tijd door het jaar. We noemen hem samen met de Advent wel eens een ‘sterke’ tijd. Waarom is deze tijd die voorligt nu zo anders dan de gewone? Is er nog iets gewoon trouwens in deze Coronatijd? Laten we eens kijken waarin deze tijd zo bijzonder kan zijn.
Inkeer
Een eerste betekenis van deze periode is de inkeer. Durven stil staan en nadenken over ons leven en kijken hoe we al dan niet met God en onze naasten verbonden zijn. Een week lijkt zo om en voor we het weten zitten we in een nieuwe maand. Doorheen de jaren heeft ons leven een plooi genomen en soms lijkt alles nog lang zo verder te kunnen gaan. Het klinkt misschien wat vreemd om te horen maar zelfs in Coronatijd beginnen we bepaalde gewoontes aan te nemen na 11 maanden onderweg daarin. Deze sterke tijd nodigt ons uit om eens naar onze ‘binnenkamer’ te gaan en eerlijk te kijken hoe we leven. In relatie tot onszelf, de naaste en tot God. En die ‘binnenkamer’ is nog iets anders dan letterlijk thuis binnen te moeten zitten tijdens deze Coronacrisis. Hoewel stilte en afwezigheid van vele stoorzenders wel helpen om bij die binnenkant te komen, gaat het vooral om in ons hart te kijken en te zien wat daar leeft.
Eens ‘binnen’
Eens wij in die binnenkant treden, komt er heel wat op ons af. In de stilte en de afzondering worden we vaak bestormd en afgeleid door heel wat gedachten, emoties, pijn van oude kwetsuren en nog zoveel meer. We komen er onszelf tegen en dat voelt niet altijd prettig aan. Maskers vallen weg en we kijken als in een spiegel naar onszelf. We hebben dan de neiging om er van weg te lopen, om terug de radio of TV aan te zetten om ons te verstrooien. Maar net dan aanwezig blijven en niet vluchten in een of andere afleiding brengt ons dichter bij onze kern, bij wie we echt zijn, willen zijn, bij de kern die God in ons gelegd heeft. We komen dichter bij die God van leven. Dan komt het er op aan om goed proberen te luisteren wat Hij ons wil zeggen. Niet te snel zelf gaan spreken en dingen vragen of smeken. Neen, laat Hem maar aan het woord. We stellen ons hart en onze geest open voor wat Hij ons wil zeggen. Dan kan er wat gebeuren in ons.
Veranderen
Het is de aanzet van iets nieuws. Woorden gaan ons dan appelleren en uitdagen om iets aan onze levensstijl te veranderen, om wat te schaven aan onze manier van leven. Vaak zijn het profeten die dit onder woorden brengen en deze boodschap de wereld insturen en vandaag op Aswoensdag lanceert de profeet Joël in de eerste lezing al zo’n oproep in naam van de Heer: ‘Keer tot Mij terug van ganser harte. Scheur uw hart en niet uw kleren’. Met andere woorden, stap maar in de richting van God. Vaak zijn we op eigen houtje gaan handelen en wandelen en zijn we van Hem afgedwaald, soms zelfs ‘ver-dwaald’. Bij de apostel Paulus in zijn tweede brief aan de Korintiërs is het zelfs meer dan een uitnodiging: ‘Wij smeken u in Christus’ naam: laat u met God verzoenen!’
Bekeren
“Bekeer u en open uw hart voor het evangelie”. Onder die woorden ontvangen we in normale tijden het askruisje, een sterk teken waarin we onze bereidheid tot ommekeer willen uitdrukken. De uitnodiging tot verandering is dus heel sterk: ‘Keer je om, bekeer je en richt je terug op God’. Het waren ook Jezus’ eerste woorden bij zijn eerste publieke optreden in het Marcusevangelie (Mc.1, 14): “Bekeer u en geloof in de Blijde Boodschap”. Dat kan tellen als start. Het ligt helemaal in de lijn van de oproep van Johannes de Doper die een doopsel tot bekering predikte. Als dit zo vaak klinkt in het evangelie en ons elk jaar opnieuw aangereikt wordt, dan kan het niet anders dan belangrijk en noodzakelijk zijn. We blijven als mensen graag bij het vertrouwde en veilige hangen. We houden niet zo van veranderingen en zeker niet als we zelf moeten veranderen. Zelf komen we er amper toe, daarom is een woord, een boodschap van buitenaf nodig om dat in gang te zetten.
Maar dat is juist christen zijn: leven van een levend Woord dat ons gegeven wordt, mensen van de Weg zijn, de weg die Christus ons toont. Het is geen makkelijke weg maar wel een uitdagende en hij voert ons naar Pasen, naar de Verrijzenis van Christus, maar ook naar de opstanding van onszelf tot een nieuwe mens.
Doortocht
Je zou deze tijd dus ook als een ‘doortocht’ kunnen zien: de komende zeven weken gaat Kerk & Leven samen met Kerknet deze weg. Onder de noemer ‘doortocht’ zullen ze samen elke week complementaire inhoud aanbieden rond een paar subthemata. Je leest er meer over in dit eerste nummer van de veertigdagentijd.
We wensen jullie, ook in deze Coronatijd, een sterke en deugddoende veertigendagentijd toe!
Pastor Guido
Gebed bij Aswoensdag:
Heer, jouw woord is mijn steun, heerlijk als verfrissend water.
Dat de Vader mij in het verborgene zal horen,
daar hoef ik niet bang voor te zijn, zeg Jij.
Maar ik stel niets voor – een wasem,
je blaast en hij is verdwenen.
Ik hunker naar erkenning en bewondering.
Ik geef het ene cadeau na het andere
om toch maar een ‘dank je’ te krijgen.
Wie ben ik als ik mij niet beperk
tot mijn o zo verleidelijke imago?
Jij smeekt me: ‘Ontdoe je van de kleren van de schijn.
Ga dwars door de spiegel van de ijdelheid.
Waag je in het diepe water.
Daar zul je jezelf vinden.
Wees niet bang, Ik ben bij jou’.
Ik luister, Heer, ik luister naar de hoop die jij mij geeft.
Zo zij het!
