Nu woensdag 2 maart start met Aswoensdag de Veertigdagentijd. De laatste twee jaren konden we hem amper vieren. Met de huidige versoepelingen hopen we hem voluit samen te kunnen vieren. Dat alleen doen zoals vorig jaar is niet evident. Ook al moet elk persoonlijk een weg van ommekeer maken, is het goed dat we ons samen kunnen laten onderdompelen in dat proces van loslaten en omkeren. Iets van zichzelf prijsgeven om dichter bij God en de medemens te komen. Het is ook een tijd van anders met de dingen om te gaan: je blijft de gewone dingen doen en je wilt ze nog steeds doen maar je laat je er niet meer door opslokken. Dat schept in onszelf ruimte voor Gods aanwezigheid en zijn Woord.
Zo’n weg gaan is moeilijk en lastig. Het heeft iets van een woestijnervaring. Zoals weeën de geboorte van een kindje voorafgaan zal ook onze nieuwe geboorte maar plaats vinden doorheen groeipijn en veranderen.
Aswoensdag
Bij de start van deze sterke tijd ontvangen we een askruisje waarbij we de boodschap horen: “Bekeer u en open uw hart voor het evangelie”. De as verwijst naar onze kwetsbaarheid, onze sterfelijkheid, ons onaf zijn maar as reinigt ook en maakt de aarde vruchtbaar. In dat ontvangen tonen we dus onze bereiding om anders te gaan leven, om het verleden achter ons te laten en dat we geloven in een nieuwe toekomst.
Het gaat dus om een andere manier van leven; die van het evangelie, degene die Jezus ons heeft voorgeleefd. Daarin staat de liefde centraal. Het evangelie van Matteüs op Aswoensdag nodigt ons uit om de liefde tot God, tot de naaste en tot onszelf te herijken en te enten op Gods liefde. Jezus geeft ons drie wegen om te gaan: aalmoezen geven, bidden en vasten. Werken aan onze relatie met de naaste, met God en met onszelf. Wellicht niet toevallig in die orde.
Delen
Jezus heeft het in het evangelie over aalmoezen geven. Het woord aalmoes heeft doorheen de tijd een eerder negatieve bijklank gekregen: ‘wat gegeven wordt stelt niet veel voor, we geven het om ons gemoed gerust te stellen,…’. In onze christelijke traditie zullen we nu eerder spreken over delen omdat in dat woord ook de waardering en de erkenning van degene met wie we delen inhoudt. Als kind al leerde je thuis dat je moest delen met broers en zussen en vooral met de kleinsten. Van jongs af aan werd het ons ingelepeld, je bent immers niet alleen op de wereld. Naarmate we groter en ouder werden gingen we beseffen dat delen meer inhoudt dan het delen van eten of materiële dingen. Delen met elkaar is een diep-menselijk gegeven. We delen ook ons 'mens-zijn' met elkaar! En als mens dromen we van geluk, voorspoed, waardigheid en liefde. Maar onvermijdelijk lopen we ook allemaal vroeg of laat kwetsuren op zoals verlies en tegenslag. We delen dus zovéél met elkaar! Zowel het mooie als het minder mooie. Maar terzelfdertijd 'delen' en 'herverdelen' we ook zo weinig... Net daar wil de veertigdagentijd onze aandacht op vestigen en uitnodigen om het ter harte te nemen. Meer nog, het is Jezus die het ons vraagt: ‘bemin je naaste als jezelf’ en wie zou voor zichzelf niet willen zorgen? Laten we dus werk maken van onze solidariteit met mensen dichtbij en veraf. De organisatie van Broederlijk Delen roept ons daarom veertig dagen lang op tot her-verdelen en tot leven met genoeg. Delen is volgens hen hét antwoord op de problemen die ons momenteel uitdagen. Laten we in deze veertigdagentijd werk maken van ons delen.
Bidden
Bidden is ‘spreken met God’ wordt wel eens gezegd. Waar kan je dat beter dan in je binnenkamer zoals Jezus voorstelt? De komende tijd is een gelegenheid om wat meer bij Hem te komen, onze relatie met Hem nauwer aan te halen. Hij wordt belangrijk in de mate dat we tijd voor Hem maken. De veertigdagentijd helpt om ons te realiseren dat ons eigen ik niet centraal staat in de schepping en om die schepping op een juiste wijze te gebruiken, namelijk steeds gericht naar de Schepper. Bij Hem op bezoek gaan en aan zijn voeten gaan zitten zal ons kracht geven en de hoop in ons levend houden. Maken we dus tijd en ruimte voor Hem, in een paar minuten stilte, het lezen van het evangelie van de dag of door mee te doen aan de digitale retraite.
Vasten
Als laatste komt de dimensie met onszelf. Hoe gaan we met mensen en dingen om?
Vasten werd vroeger wel eens aangeduid met ‘versterving’. Een oud woord dat uit de mode is geraakt maar dat wel zegt wat vasten bedoelt: sterven aan het ‘oude ik’ met zijn oude gewoontes opdat een ‘nieuw ik’ in alle vrijheid kan geboren worden. Of dat ons ‘echte ik’ weer van onder het stof wordt gehaald. Deze tijd geeft ons dus de ruimte om na te denken over wat ons onvrij maakt, wat vastgeroeste gewoontes zijn. In ons hart en onze gedachten is niet oneindig veel plaats. Aan wat geven we dan ruimte en tijd?
Hoe gebruiken we de goederen van onze aarde? Consumeren we er maar verder op los of willen we duurzaam en zorgzaam omgaan met voedsel, met water en energie? Als samenleving maar ook elk van ons persoonlijk.
Tijd van ‘genoeg’
De veertigdagentijd mag zo een tijd van het ‘genoeg’ worden, waarin het met wat minder of anders kan, met meer aandacht voor stilte en de naaste. Een periode van solidariteit en spiritualiteit: delen van je overvloed en aandacht voor het gebed.
Dat is een hele opdracht en daarom ook de uitnodiging om naar onze binnenkamer te gaan,
om ons te bezinnen over ons leven vandaag. Kortom een bekering.
We wensen jullie een sterke en deugddoende veertigendagentijd toe!
Pastor Guido
OP WEG MET JEZUS IN HET EVANGELIE
Tijdens de komende zondagen krijgen we evangelielezingen te horen die ons helpen om naar de diepte te gaan, om te ontdekken waar het om gaat in ons christelijk geloof. Jezus is zoals gewoonlijk onze gids tijdens de komende zondagen.
Eerste zondag: Afstand nemen in de woestijn (Lucas 4, 1-13)
Op de eerste zondag vinden we Jezus terug in de woestijn waar Hij op de proef gesteld wordt. De woestijn is een plek waar het onherbergzaam is, onveilig, desolaat, eenzaam. Jezus wordt er bekoord rond drie dingen die voor elke mens van betekenis zijn: een mens wil eten; wil een thuis, een land hebben; en gekend en erkend worden. Jezus ontdekt er wat zijn zending echt is. In onze wereld is heel wat dat aanzet tot egoïsme, onverschilligheid, illusie en onrecht. Wat geeft mij kracht om tegen deze bekoringen in te gaan? Waar haal ik mijn kracht?
Tweede zondag: Een glimp zien op de berg (Lucas 9,28b-36)
De bergen zijn van oudsher plaatsen om dichter bij God te komen, om je af te zonderen, tot rust te komen. We vinden Jezus terug op de berg Thabor met drie van zijn leerlingen. In een flits mogen ze iets van Jezus’ goddelijk gezicht zien, van zijn ware gedaante. En ze willen er graag blijven maar ze moeten weer naar beneden, waar de mensen op hen wachten.
Hebben we zulke plaatsen waar we tot rust komen en wat afstand kunnen nemen?
Welke ervaringen of gebeurtenissen gaven ons leven een nieuwe wending? Aan welke kunnen we ons optrekken? Welke zijn onze ‘religieuze’ momenten, waar we God heen dichtbij voelden?
Derde zondag: Geduld met de onvruchtbare vijgenboom (Lucas 13,1-9)
Jezus vertelt een gelijkenis over een vijgenboom die blijkbaar geen vrucht draagt. De wijngaardenier heeft geduld en wil nog een laatste inspanning doen om verandering te brengen. Zo heeft God met ons geduld. Ondanks alles is God geduldig, bemoedigt Hij ons, hoopt Hij met ons en geeft hij ons kansen, ook in de sacramenten opdat ook wij ons zouden omkeren en uiteindelijk vruchten zouden opbrengen. Hij geeft ons telkens nieuwe kansen. Hoe staat het met ons geduld? Zijn we wat beeld van God op dat terrein?
Vierde zondag: De grote liefde van de barmhartige vader (Lucas 15, 1-3.11-32)
Jezus vertelt de parabel van de twee zonen, die ook de parabel van de barmhartigheid wordt genoemd. De barmhartigheid van God is dat zijn liefde zo groot en onvoorwaardelijk is dat Hij ons nooit loslaat maar ons toch volkomen vrij laat. Een ommekeer van hart wordt ons niet opgelegd maar doen we vrij. Wanneer zijn wij de jongste zoon? Of de oudste? En zelfs de Vader die wacht en hoopt? Kunnen we dat, zo opnieuw beginnen met iemand? Kregen we zelf al zulke kans?
Vijfde zondag: Ook Ik veroordeel u niet (Johannes 8, 1-11)
Nu geen parabel meer maar Jezus zelf die barmhartig is en niet veroordeelt en dit tegenover een concrete vrouw . Hij spreekt de vrouw die dreigde gestenigd te worden, vrij. Wat een ommekeer! Nu is het aan haar om te kiezen voor het leven. Met de nieuwe kans moet ze iets doen. “Ga en zondig van nu af niet meer”. De ontmoeting met de barmhartige Heer, kan ons leven niet onberoerd laten. Het is vernieuwd, laten we dan ook zo leven, met een hart dat lichter geworden is en vrij. De geboden kans wordt pas echt leven gevend als we ons leven omkeren en zelf ook een nieuw begin maken.
We wensen jullie een sterke en deugddoende veertigendagentijd toe!
