Het gebeurt af en toe dat we een gouden huwelijksjubileum van mensen mogen vieren, een diamanten jubileum daarentegen is niet voor iedereen weggelegd. Marieke en Swa hebben dat geluk om dit te kunnen vieren. 29 augustus 1959 gaven zij mekaar hun JA-woord in de kerk van Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart; in goede en kwade dagen, in ziekte en gezondheid, in armoede en rijkdom. Alle reden dus om eens bij hen op bezoek te gaan en hen te laten vertellen over dat rijk gevulde huwelijksleven.
Parochie van ‘Treeske’ en het begin
‘We hebben mekaar leren kennen dankzij de parochie in 1952. We waren van de parochie van Treeske (H. Theresiaparochie in Dilbeek, net over de latere ring). Tot aan de Rabelais was het parochie van Treeske, Moortebeek, enz. Als de parochie van OLV Hemelvaart gesticht is ben ik naar hier gekomen zegt Swa. Er was de KAJ, de JOC en Marieke was in het koor.’ Swa ging naar de lagere school op Treeske. ‘De eerste vijf jaren waren we gewoon vrienden en gingen met een groep van zo’n vijftien vrienden naar de verschillende kermissen.’ Toen het dan ‘aan was’ wisten ze het ’s anderendaags al thuis vertelt Swa.
‘Wij waren ‘burkozen’ (groentenkwekers) thuis en bij Marieke niet en dat riep eerst wel wat vragen op bij vader maar het kwam wel goed’. Marieke had een prinsenleven zegt ze.
‘We waren thuis elk met vier kinderen en allebei de jongste.’ De grootvader van Marieke hield café in de Willemynsstraat. ‘Hij was begonnen eerst met een boerderij op het Dapperheidsplein waar het Gemeenschapscentrum De Rinck nu staat. In 1905 kwamen ze bouwen in de Willemynsstraat, gewoon een boerderij en in die tijd was er bovenop de Potaardenberg nog een steenbakkerij. Die werkmannen bleven hier voor maanden en vroegen of er niets geschonken kon worden en zijn ze begonnen met café. En bompa had een moustache en zo is de bekende naam er gekomen. In de jaren dertig heeft hij ernaast gebouwd. Grootmoeder was jong gestorven. In het gemeentehuis van Anderlecht hangt er een schilderij van een man die het land ploegt en dat zou een voorouder van hem zijn. Vroeger was dat daar grond die door voorouders van mij bewerkt werd.’ Ik krijg een foto te zien van de wijk uit de jaren 1920 waarop de steenbakkerij nog staat en samen zoeken we alle bekende straten en de plek waar de eerste kerk heeft gestaan. De Willemynsstraat noemde in het begin nog ’rue derrière Broeck’ en was veel kleiner dan de Broekstraat.
Dan kwamen de kinderen
‘Toen we kinderen kregen (Marie-Jeanne, Jean, Anne, Frank en Hilde) waren we minder actief op de parochie en gingen we vaak naar de viering om 12u in de basiliek van Koekelberg en daarna gingen we eten naar de KAJ-centrale aan het Zuid. De kinderen gingen naar de Chiro De Mast op OLV Hemelvaart en zo werden we terug meer betrokken op de parochie. Het was de tijd van Pater Karel Vercauteren.’ De vlag van Chiro De Mast redde Swa nog vóór de oude zaal afgebroken werd. Er werd een pastorale ploeg opgericht waar Marieke lid van werd en er op een paar onderbrekingen na, steeds heeft ingezeten. Swa werd door Jean Trullemans gevraagd om te komen helpen op de Fancy-Fair.’ ‘Ga die ladder op’ zei Jean en hij kroop er zelf op voor mij. Zo ben ik er ‘ingebold’, in het Feestcomité en andere dingen.’
Bewegingsleven
Dan was er KAV en KWB die in jaren 1954 begonnen. Bij KAV waren er heel wat voorzitsters: Mariette Dierckens, Raymonde Bataille en Simone. Marieke trok een hele tijd de KAV en begon de Jong-KAV. Later kwam er een soort ‘klein bestuur’ om met een viertal de beweging te trekken. ‘Ik was ook nog een tijdje voorzitster van de JOCF maar na mij stopte het. Bij de KWB was eerst Sus Dierckens voorzitter, daarna Evarist De Veseleer en dan ikzelf voor een periode van 8 jaar en dan is Guy Vandenhoeck me opgevolgd.’
Moeilijke momenten
‘Eén van de moeilijkste momenten uit ons leven was de onteigening van onze gronden in 1971 voor het bouwen van het Shoppingcentrum. Vader was eigenaar en ik huurde. Alleen de grond werd onteigend. We kregen 3 maanden om naar een oplossing te zoeken: in november kregen we het nieuws dat we op 1 februari van de gronden moesten. Onze Frank was drie jaar oud. We beslisten dan dat Swa uit zou gaan werken en dan groentenkweker in bijberoep zou doen. Ik reed dan heel België rond met auto-onderdelen. Tot 1985 de bestellingen doen en daarna de verkoop. Het had een heel grote impact op ons gezin. Wat dan met het huis doen? Er was geen chauffage en WC en we hebben het dan laten afbreken. Het was hard werken toen. De kinderen moesten mee helpen op het veld. Ook de lieven werden aan het werk gezet. We hebben toen zes maanden in een grote garage naast het huis gewoond, van maart tot oktober. In die garage is veel gebeurd tot zelfs kooklessen van Femma. Tegelijk ging ook de nieuwe Shopping open, die in een sneltempo gebouwd werd na ontelbare palen in de grond geheid te hebben.
Goed dat we dan jong waren, je kan dan veel meer aan. We kweekten ajuin, radijs, veldsla en selder. Tot in 1971 reden we naar de markt en daarna leverden we eerder aan de GB via mijn broer. In Sint-Anna Pede had ik nog grond aan de Plankenstraat.’
Om blij om te zijn
‘We zijn gelukkig dat de kinderen nooit zwaar ziek zijn geworden en dat het goed met hen ging en gaat. Ze zijn allemaal goed terechtgekomen. Intussen hebben we 14 kleinkinderen, 11 jongens en 3 meisjes. Er zijn ook al 4 achterkleinkinderen gekomen. Iedereen gezond, dat is een grote rijkdom.
We hebben ook veel goede vrienden en met hen vele mooie reizen gemaakt. En met heel wat hebben we nog altijd contact. In de weekends moesten we altijd ergens naar toe of ontvingen bij ons thuis. Onze eerste reis was bij ons zilveren huwelijksjubileum naar de Griekse eilanden met een groep van acht. Dat viel goed mee en dus werd er weer gespaard voor een volgende reis. De laatste reis ging naar Marokko. Met het zwemmen hebben we ook veel mooie momenten meegemaakt. Swa deed vaak mee aan wedstrijden in open water. Een keer was ik derde in Eisden. Ik was steeds binnen de eerste 10 ondanks dat ik geen tijd had om te trainen. Mijn training was het werk op het veld.’
Het geheim?
‘Wat zouden jullie aan jonge koppels die vandaag gaan trouwen meegeven?’ wil ik nog weten. Veel met elkaar spreken zeggen ze spontaan. ‘Dat deden we wellicht meer toen we jonger waren. Zeker omdat we samen werkten, was het nodig om goed te communiceren met elkaar. Ook naar de kinderen onderhouden we een goede band en ze komen regelmatig langs, ook de kleinkinderen’. Als we iets later samen een boterham eten maak ik het heel concreet mee als één van de gezinnen van hun kinderen langs komt en met hun vijven mee aan tafel schuiven. Het schept onmiddellijk een geanimeerde sfeer en je ziet dat hier een gelukkig koppel woont omringd door een gelukkige familie.
Met een dankbaar hart rijd ik terug naar huis. Bedankt Swa en Marieke voor het gesprek en vooral voor al jullie inzet tot op de dag van vandaag op de parochie van OLV Hemelvaart en ver daarbuiten.! We wensen jullie van harte proficiat en Gods zegen over jullie verdere toekomst!
Pastor Guido
