Een lange, boeiende weg
Zondag 21 november is het zover. Na een hele lange weg wordt Christhu priester gewijd. Als hij vertelt over die weg begint hij niet bij het seminarie maar bij hem thuis in Indië. Hij leerde geloven, liefhebben en bidden bij zijn ouders. Hun voorbeeld en hun respect voor de verschillende geloofsovertuigingen was het begin van zijn roeping. Ook de inzet van moeder Theresa voor armen en zieken inspireerde hem. In 2006 trekt hij naar het seminarie in Indië. In 2014 wordt hem de kans geboden in België zijn opleiding verder te zetten. De taal, de levenswijze, een seculiere maatschappij, … alles is anders maar dat belet Christhu niet zijn avontuur met God en mensen verder te zetten. We leerden hem in Anderlecht kennen op pastorale stage tijdens de weekenden in 2016 en enkele jaren later nog eventjes. Het deed ons deugd hem in ons midden te hebben. Op 15 december 2019 werd hij diaken gewijd en iedereen verwachtte dat de priesterwijding zou plaats hebben in de zomer 2020 in zijn thuisland, omringd door zijn familie. Maar de coronacrisis maakte dit onmogelijk… Ook nu kan dit nog altijd niet maar als tweede thuisland mogen wij hem omringen bij dit gebeuren.
Mijmeringen bij een priesterwijding
Het doet mij mijmeren rond het priester-zijn. Eigenlijk zou ik gewoon graag in gesprek gaan met jullie, lezers, oudere en jongere parochianen. Wat verwachten we vandaag van een priester? Wij denken vandaag automatisch in termen van ‘pastoors’, eindverantwoordelijken van parochies, pastorale eenheden enz. Mensen die in hart en nieren pastor, herder zijn. Een pastor begeleidt en leidt naar plaatsen waar men zijn geloof kan voeden. Een gids naar het eigen hart. Maar om pastor te zijn hoeft men geen priester te zijn. De oorsprong van het woord ‘priester’ zelf leert ons trouwens ook niet veel. Het woord komt van het griekse ‘presbuteros’ dat betekent ‘oudere’. We mogen dus wel levenswijsheid verwachten…
Eigenlijk wordt een mens maar tot priester gewijd om brug te zijn tussen God en gelovigen. In de katholieke traditie handelt de priester ‘in persona Christi’. Hij is als het ware de ver-tegenwoordig-er van Jezus. Doorheen zijn woorden en gebaren, die we ervaren als sacramenteel, mag Jezus vandaag midden onder ons aanwezig zijn.
Jezus zelf hoorde helemaal niet tot de priesterklasse van zijn tijd, hij leefde helemaal niet als priester. De Joodse priester is diegene die in naam van de gelovige doorheen het offer in de Tempel andermans gebed uitdrukt. Het ging dan om het opdragen van offers uit dank, voor verzoening, voor reiniging… Een ritueel en liturgisch bezig-zijn. Zo kennen we Jezus helemaal niet. Jezus’ offer is een dagdagelijks gegeven leven in liefde. En hiervan heeft hij de gevolgen aanvaard: het offer van de kruisdood. We mogen zelfgave verwachten…
Allemaal priester
Als gedoopten (en gevormden) zijn we allemaal geroepen tot het priesterschap. We vergeten dat wel eens en delegeren alles naar de gewijde priesters. Misschien moeten we daar toch eens dieper over nadenken. De zalving met het chrisma geeft ons de kracht mee te werken met Gods Geest in deze wereld. Onze traditie spreekt van ‘deelnemen aan de priesterlijke, profetische en koninklijke zending van Christus’. Er steekt heel wat theologie achter om eenvoudig te zeggen dat we er niet onderuit kunnen. Wie als christen wil leven moet bidden en vieren, verkondigen en dienen.
Ik denk dat we Christhu geen mooier cadeau kunnen geven dan dit: dat we er staan als mensen die samen met hem ten volle christen willen zijn. Toch willen we hem ook een mooie stola cadeau doen als teken van onze verbondenheid. Tegelijk dachten we dat het ook mooi zou zijn om hem (en een project in zijn land naar zijn keuze) financieel wat te steunen. Wie hiervoor iets wil bijdragen kan storten op onze rekening: BE42 0017 1161 8954 van AOP BXL-O PE670 Anderlecht met vermelding ‘priester Christhu’
pastor Tite
