Sinds een aantal jaar mag ik als CCV-medewerker de pastorale ploeg van Anderlecht begeleiden. Wat een avontuur! Toen ik als begeleider begon, bestond Anderlecht nog uit drie pastorale eenheden, nu is het één zeer grote eenheid geworden.
Je zou kunnen denken: wat een verlies. Maar ik denk: wat een rijkdom! Als ik terugblik op al die jaren zie ik inderdaad dingen die je verlies zou kunnen noemen (minder pastores, minder eucharistievieringen, minder kinderen in de catechese, enz….) Maar tegelijk zie ik ook groei in de breedte en in de diepte.
De start om van Anderlecht één pastorale eenheid te maken was niet simpel. Er waren pastores vertrokken, er kwamen er nieuwe bij. Bovendien werd het tweetalig werken in OLV-van-Vreugde stopgezet, waardoor de gemeenschap daar een beetje beduusd achterbleef. En deze kerk was dan ook nog de gemeenschapskerk! Geen wonder dat het in het begin wat zoeken was. Voor de pastores: wie zijn mijn collega’s, hoe kijken zij tegen deze vernieuwingen aan, waar willen zij naartoe werken en hoe gaan we dat samen doen? Niet simpel als je heel verschillend bent, en vanuit heel verschillende ervaringen werkt. En voor de gelovigen: waar kan ik nog thuis komen, waar kan ik mijn geloof beleven en vieren, wie zijn die andere mensen die nu samen met ons komen vieren, wie is die pastor?
Maar kijk… het groeide. Schoorvoetend vonden mensen de weg naar de nieuwe gemeenschapskerk en naar elkaar. De gemeenschappen zien er nu qua samenstelling misschien niet meer hetzelfde uit als vroeger, maar ze zijn er wel. En het zijn warme gemeenschappen geworden. Mensen voelen zich met elkaar verbonden, voelen zich verantwoordelijk voor mekaar, delen hun vreugde en hun zorgen. Is dat niet wat Jezus bedoelde toen hij zei: ‘heb elkaar lief’? Een nieuwe weg inslaan, met nieuwe en met ‘oude vertrouwde’ mensen, dat is groeien in de breedte..
Maar ik zie ook groei in de diepte. Steeds meer en steeds indringender biedt de pastorale eenheid Anderlecht kansen om het geloofsverhaal ter sprake te brengen en steeds dieper in het eigen leven te laten doordringen. Zo werd de catechese voor de jonge kinderen helemaal herdacht in de richting van initiatie, dit wil zeggen, kinderen helpen om thuis te komen in het geloof en in de geloofsgemeenschap en dit samen met hun ouders. Dit is een heel andere insteek dan kinderen klaarstomen voor het vieren een sacrament, dit is kinderen helpen de eerste stappen te zetten op een levenslange geloofsweg. Doorheen een kennismakingsjaar, initiatiejaren en plusserswerking, zet de pastorale eenheid Anderlecht hier maximaal op in. En dat is chique…
Maar ook de volwassenen worden niet vergeten. De jarenlange traditie van het leerhuis werd overgenomen door de reeks ‘Een duik in de bijbel’. Hier krijgen mensen de kans om de Bijbelse verhalen beter te leren kennen en te verstaan. Tijdens advent en vasten is er steevast een digitale retraite. Ook dit bevordert op een intense manier de verdieping van het eigen geloof, de persoonlijke band met Christus. En er zijn nog meer plannen.
Bovendien vergeten de mensen van Anderlecht hun minder fortuinlijke medemensen niet. Wie een probleem heeft, van welke aard ook, wordt steeds warm onthaald. Er wordt altijd gekeken hoe deze concrete mens in nood geholpen kan worden. Bovendien zijn er in Anderlecht veel verenigingen en sociale organisaties actief, waar de geloofsgemeenschap een hechte band mee heeft en actief betrokken probeert bij te zijn. Met andere woorden, de geloofsgemeenschap van Anderlecht is niet enkel een vierende en verkondigende gemeenschap, maar zeker ook een dienende gemeenschap.
En dit alles wordt gedragen door een mooie pastorale ploeg, een ploegje van een 5-tal mensen, waaronder de twee pastores, die met een grote betrokkenheid en liefde voor Anderlecht samen zoeken welke de volgende te zetten pastorale stappen zijn. Het moet gezegd, 5 mensen is een beetje weinig en versterking is zeker welkom. Maar daar laten deze mensen zich niet door ontmoedigen.
Kortom, het is bewonderenswaardig wat een mooie weg de pastorale eenheid Anderlecht op een paar jaar tijd heeft afgelegd. Ik zou het haast een voorrecht noemen hierbij te mogen betrokken zijn.
Ria Dereymaeker
