Dat was het moto om mee te doen aan het Frans Wielerkampioenschap voor priesters en religieuzen op 1 en 2 mei. Sinds 2000 organiseert men in Frankrijk zo’n kampioenschap dat op de officiële kalender staat van de Franse Wielerfederatie. Het vond toen plaats in Montoire sur le Loir (bisdom Blois). Sinds een paar jaar neemt Kris Butaye er aan deel. Hij is een priester uit ons bisdom en werkzaam in Ternat. Door een artikel op Kerknet rond zijn deelname vorig jaar in Vivers (in de Ardêche) was mijn nieuwsgierigheid gewekt en heb ik me ingeschreven. Wat volgt is een verslagje van deze 22e editie waarbij de abdij van Sint-Martinus in Ligugé de gastheer was.
De band van deze abdij en Sint-Martinus
De abdij van Saint-Martin de Ligugé, bij Poitiers, is onlosmakelijk verbonden met de bekende heiige Martinus. Ze heeft een geschiedenis van ruim 16 eeuwen. Het was in 361 dat Martinus, officier in het Romeinse keizerlijke garnizoen in de plaats Ligugé zijn intrek nam. We kennen allemaal St-Martinus als de Romeinse soldaat die de helft van zijn mantel gaf aan een bedelaar en tijdens de daarop volgende nacht in een visioen Christus zag met datzelfde stuk mantel en hem zei: "Wat je voor de geringste van mijn broeders hebt gedaan, dat heb je aan Mij gedaan". Dit gaf voor hem de doorslag om christen te worden en zich te laten dopen. Hij werd gedoopt door de bisschop Hilarius van Poitiers. Hij geraakte tijdens die legerperiode steeds meer in een innerlijk conflict tussen zijn als soldaat dienstbaar zijn aan de Romeinse keizer of aan zijn christelijke roeping. Hij neemt nabij Worms ontslag uit het leger. Hij trekt zich terug in Ligugé als kluizenaar waar hij een tiental jaren verblijft tot hij bisschop wordt van Tours. Na de dood van Martinus komt er een stenen halfrond rond zijn vroegere cel en later zal er een basiliek komen en men komt op bedevaart.
Abdij St-Martin van Ligugé
Er vormt zich een gemeenschap van monniken die de geschiedenis van oorlogen en vrede probeert te overleven. Tijdens de 100-jarige oorlog tussen Frankrijk en Engeland (14e eeuw) gaat ze helemaal in de vlammen op. Alleen de toenmalige kapittelzaal daterend van de 12e eeuw, is van die tijd overgebleven. Er verbleven ook een tijdje Jezuïeten tijdens de 18e eeuw . In 1853 komen er 4 Benedictijnse monniken en de abdij kent een nieuw begin. Tot op de dag van vandaag vormen de Benedictijnse monniken er gemeenschap. Ze hebben een groot gastenverblijf, een atelier met emailkunst, een abdijwinkel waar onder andere hun eigen gemaakt ‘scofa’ verkocht wordt. Dit is een bijzonder lekker gebakje. Er is ook een abdijbier dat hun naam draagt maar elders gebrouwen wordt.
De wedstrijd
Genoeg geschiedenis, laten we wat vertellen van het gebeuren en de wedstrijd.
Het is een officieel Frans kampioenschap met alles er op en eraan: een wedstrijdjury, een professionele tijdsopname, een wedstrijdwagen die voorop rijdt op de koers te openen, motards, rugnummers. en een podiumceremonie met de Marseillaise incluis. Iedereen mag meedoen maar alleen wie in Frankrijk pastoraal actief is kan winnen, maar alle buitenlanders zoals wij Belgen worden wel in de uitslag opgenomen.
De eerste dag is er steeds een tijdrit en deze bedroeg 10,53 km met halverwege een pittige helling waar geen einde aan leek te komen. Tot en met nummer 10 gaat iedereen om de minuut van start en de laatste tien, die ook de snelste zijn, met twee minuten verschil. ’s Anderendaags in de voormiddag is er de rit in lijn van 56,4 km verdeeld over 10 toeren. Dat is interessant voor de meegereisde begeleiders en toeschouwers die de renners 10 maal zien passeren.
Deelnemersveld
Er waren voor deze editie 85 deelnemers ingeschreven (tegenover 72 vorig jaar) waaronder 6 vrouwelijke religieuzen. Het zijn voornamelijk priesters, maar ook een bisschop en een paar diakens. We waren met 3 Belgen: Kris Butaye, de collega uit Ternat, Marc Rommelaere, een permanent diaken van Bisdom Brugge en ikzelf. Er reden ook 2 Franstalige Belgische Salesianen (paters van Don Bosco) mee, allebei werkzaam in Parijs. Twee monniken van de abdij namen ook deel, waarover broeder Pierre-Emmanuel die één van de twee organisatoren was en ook al deelnam aan vorige edities. Het niveau tussen de deelnemers was wel zeer uiteenlopend. Sommigen zijn halve profs met tijdritfiets en al. Zo werkte de winnaar de tijdrit af aan een gemiddelde van 39 km/u. Ik kwam met mijn 24,8 km/u op een 57e plaats uit. Sneller kon ik echt niet. Bij de rit in lijn was ik door schakelproblemen al snel achterop geraakt en met drie anderen reed ik zowat driekwart wedstrijd in een klein groepje de wedstrijd uit op een 60e plaats. Dat wordt dus nog veel oefenen voor de toekomst.
Tragisch voorval
Zo’n koers is niet zonder gevaar, je moet zelfs een medisch attest afleveren dat zegt dat je fysiek in orde bent. Maar dat garandeert natuurlijk niet alles. De tijdrit werd al vrij vroeg opgeschrikt door een tragische gebeurtenis: een permanent diaken van Aix-en-Provence kreeg tijdens zijn rit een hartstilstand. De hulpdiensten konden hem niet meer reanimeren. Dit was in 25 jaar nog nooit gebeurd. De man was 68 jaar. Er is heel discreet mee omgegaan en het werd ons pas net voor de avondmis meegedeeld bij het binnengaan van de kerk. Tijdens de viering werd er voor hem en zijn echtgenote die in de abdij opgevangen werd, gebeden. ’s Anderendaags vooraleer het startschot klonk van de rit in lijn, werd een minuut stilte gehouden en even gebeden. Het voorval wierp natuurlijk wel zijn schaduw over het geheel. De rit in lijn werd op het einde nog ontsierd door een valpartij bij het ingaan van de sprint. Er gingen 5 renners tegen de grond waarbij er eentje een schouderbreuk opliep. Ik dacht aan alle mensen hier die me succes wensten en er aan toevoegden om het veilig te houden.
Hartelijke en gastvrije sfeer
Ik was er met mijn zus Rita en Thierry Hulsmans (vriend vanuit de Velosjotters en sinds jaren op de gezinsweekends). Wat ons vooral zal bijblijven is de hartelijke en collegiale sfeer tijdens deze tweedaagse in een mooi kader en prachtige omgeving. De abdij kon niet alle mensen herbergen en we werden gelogeerd in Poitiers bij een vriendelijke dame die als vrijwilligster die dagen in de keuken kwam werken. De abdij verzorgde voor alle deelnemers de maaltijden en vooral het avondmaal op maandag in het kloosterpand en het buffet aan het einde in de tuin waren gezellig en lekker. Bij het slot kreeg elke deelnemer een zakje met een boekje over St-Martinus, de regel van Benedictus, een flesje abdijbier, een pakje artisanale koekjes en een T-shirt met St-Martinus erop. Franse supporters uit Steenvoorde bij de Frans-Belgische grens, meegereisd om hun priester aan te moedigen, omarmden ons alsof we van bij hen waren. De sfeer was gemoedelijk en ik maakte kennis met collega’s vanuit heel Frankrijk. We verbroederden met de andere Belgen en er rees zelfs de idee om in België zo’n kampioenschap te organiseren. Voorlopig is het nog een ver idee, want er komt heel wat bij kijken. Wie weet wat het ooit wordt. Volgend jaar zal het doorgaan in Arles, in Zuid-Frankrijk, dat lijkt ons Belgen wel wat ver. Hoe dan ook was het nu een prachtige ervaring en kijk ik er met veel genoegen op terug, met een hart vol mooie herinneringen. Deelnemen is immers het belangrijkste niet?...
Klik HIER voor meer foto's
Pastor Guido
