Vorig maand werd in Betlehem het vredeslicht ontstoken en uitgezonden over de hele wereld. Ook bij ons in Brussel werd het onthaald en we brachten het naar onze pastorale eenheid waar we het tijdens de Kerstwake in het midden van de adventskrans plaatsten. We laten het de hele kersttijd branden als een teken, een bede om vrede. Verschillende gezinnen namen het na de kerstvieringen mee naar huis. Zo willen ze een familie van vrede worden, geankerd in Gods vrede, belicht door dat licht van het Kerstekind uit Betlehem. Je mag het zien als een geschenk van vrede, een vrede die we zelf niet altijd kunnen maken. “Mijn vredegeef Ik u” horen me Christus telkens zeggen, een vrede die dieper gaat dan diegene die we zelf proberen te maken. Die is zo broos en valt vaak aan scherven uit handen of wordt stuk geschoten in zinloze conflicten en oorlogen. We zijn net het nieuwe jaar 2023 ingestapt, rustig of met veel gedruis. Hoe dan ook, de overgang is gemaakt, de tijd hou je niet tegen. Wat dat nieuwe jaar ons gaat brengen is nog onbekend. Hoe kijken we ernaar? Kijken we met huiver of angst naar dit komende jaar of vertrouwen wij op het visioen van vrede waarvan Jesaja ons tijdens de Advent sprak? Wat er ook gebeurt, laat het licht in jou niet doven.
Ook St. George Chapel-Windsor nodigt ons uit tot vertrouwen:
Ik zei tot de man die aan de poort van het jaar stond:
“Reik me licht, dat ik met zeker stap het onbekende inga…”
En hij antwoordde: “Trek de duisternis in en leg uw hand in de hand van God.
Dat zal beter voor u zijn dan het licht en veiliger dan een gekende weg.
