Als ik dit schrijf zitten we al weken in een periode van droogte en men verwijst al naar de uitzonderlijk droge zomer van 1976. Dat terwijl er in andere streken van de wereld watersnood is en overstromingen zijn. Het valt niet langer te ontkennen dat ons klimaat danig verstoord is. Dit beeld dat ik vandaag beschrijf is geen foto na één of andere hagelbui, neen maar het leek er wel wat op. Het was zachter, veel minder agressief dan een dikke hagelbol. Deze pluisjes dreven gracieus door de lucht, gedragen door een zacht briesje om ten slotte gewoon op de stoep terecht te komen. Ze waren met velen en vormden een mooi tapijtje. Ik stopte met de fiets en keek er met verwondering naar. Daarna ging mijn blik naar boven en zag ik de populieren die in grote getale hun zaadjes loslieten. Daarnet nog veilig verbonden met de takken en nu vrij in de lucht, nog niet wetend waar hun tocht zou eindigen. Voor de meesten zal dat niet in vruchtbare grond zijn maar op beton en asfalt of zelfs de roosters van de goot. Het verhindert de boom niet om in overvloed zaad aan te maken. De natuur rekent niet maar groeit en bloeit en geeft in overvloed. Het deed me denken aan de parabel van de zaaier die Jezus vertelt. De zaaier zaait uitbundig en veel zaad valt op onvruchtbare plekken, maar dat weerhoudt hem niet om te blijven zaaien. Laten ook wij ruimschoots blijven zaaien met goedheid, liefde en vrede. Ergens zal al zeker iets ontkiemen…
