3 juni ‘s avonds... Mijn hoofd zit nog vol beelden van gisteren: een mooie vormsel- en communieviering. Ik zie kinderen en jongeren ineens beginnen glimlachen bij een woord of gebaar dat hen aanspreekt. Of zich languit rekken als ze vinden dat het nu toch wel écht te lang duurt. Ik hoor het geroezemoes van familie en de bedanking van ouders. Een feest dat nu voorbij is. Ineens een ‘klik’ want mijn artikel voor Kerk en leven moet een dag eerder binnen ... omwille van het volgende feest: Pinksteren! Dat zal ook al net achter de rug zijn als jullie dit lezen. Eén van onze drie grote christelijke feesten: Kerstmis, Pasen en Pinksteren. Pinksteren lijkt soms wel het kleine broertje dat de deur van het Paasfeest niet toedoet maar wagenwijd opent op de toekomst. Dat is de Geest van Pasen en Pinksteren: openheid. Misschien hebben we Hem nog altijd niet helemaal ontvangen, hebben we nog niet genoeg naar Hem geluisterd. Meer dan ooit hebben we Hem nodig. Op het Pïnksterfeest begon de Kerk. Pinksteren is de vlam die overwaait van een twaalftal bedroefde Jezusvrienden naar de drieduizend mensen die zich die dag lieten dopen en hun doopsel au serieux namen, vertelt Lucas in de Handelingen van de Apostelen. Waarom zou vandaag de Geest niet opnieuw vanuit het handvol nederlandstalige christenen in Anderlecht overwaaien op zoveel andere zinzoekers?
Vaderdag
En dan valt Pinksteren dit jaar ook nog op een feest met een totaal ander karakter: we vieren vaderdag... Vaderdag ontstond uit het verlangen van een volwassen dochter die de kracht en het doorzettingsvermogen van haar vader wilde eren. Hij stond er als weduwnaar alleen voor nadat zijn echtgenote overleed bij de bevalling. Vandaag is het vooral een feest waar de handelaars hun graantje van meepikken. En toch ook wel belangrijk voor kinderen: zij krijgen de kans om hun bewondering voor hun papa uit te drukken. Voor de meeste kinderen is hun papa ‘de beste’, hun voorbeeld, hun inspiratiebron. Tegelijk mogen we ook onze ogen en oren niet sluiten voor veel kinderen voor wie dit ‘feest’ een probleem is. ‘Papa is er niet’, of ‘papa gebruikt geweld’, of ‘papa kijkt niet naar me om’ of ‘ik ken mijn papa niet’... Papa zijn vandaag is niet gemakkelijk. Jezus noemde God zijn papa. Hij vond geen beter woord om zijn Godservaring uit te drukken... Onze Vader in de hemel en mijn papa, wat is het verschil tussen beiden? Wat doet hen op elkaar gelijken? Tijdens de catechese werken kinderen daarrond. Hun bedenkingen zijn soms verrassend...
Suikerfeest
Terwijl ik aan het schrijven ben, komen er berichtjes binnen van mijn moslimvrienden ‘Barka da salah’ ‘Kay yeesi’. Het is officieel: enkele landen vieren morgen l’Aïd el Fitr, het Suikerfeest. Anderen vieren het een dag later. In België zal de moslimgemeenschap hierover weer verdeeld zijn. Het is het ‘kleine feest’ dat de Ramadanmaand afsluit. Een maand van herbronnen door vasten en gebed, delen en solidariteit. Een maand om het lichaam en de geest te zuiveren, om ruimte te maken voor de arme en te leren doen wat God vraagt. ‘Islam’ betekent immers onderwerping. In veel moslimlanden heeft dit Suikerfeest een bittere nasmaak: de prijzen schieten pijlsnel de hoogte in door de schaarste van producten en dreigende hongersnood. Graag sluiten we ons aan bij de Bisschoppenconferentie, die samen met de Protestantse Kerk een mooie brief schreef naar alle moslims in ons land. Na enkele beschouwingen over het bidden volgt ‘Het is mooi en goed dat moslims en christenen elkaars gebed en engagement respecteren. Bij verschillende gelegenheden wonen zij elkaars gebedsmomenten bij, in eerbied voor de verscheidenheid. Daar is het gebed begin en oefenplaats van de samenhorigheid waartoe wij allen door God geroepen zijn, als broeders en zusters van elkaar. Vol biddend vertrouwen wensen wij jullie met deze brief een gezegend feest.’
Heilige Drie-eenheid
Het feesten stopt hiermee niet. Zondag 16 juni, als jullie dit lezen, viert de kerk de Heilige Drie-Eenheid. Het feest van die éne God, Vader-Zoon-Geest. Wij ervaren God in ons leven als Vader die ons het leven geeft maar ook die ‘Anders’ is. Wij kennen God als Zoon, de Mensenzoon, die ons leven deelde in lief en leed. In Jezus zien we hoe God ons leven graag heeft. Wij voelen intuitief God aan in de Geest, wanneer mensen als het ware boven zichzelf uit het goede, het mooie laten zien. De Eénheid van God in de verscheidenheid. De ‘Goddelijke Personen’ ‘Transcendentie en Immanentie’, moeilijke woorden waarmee we proberen iets te zeggen van Diegene die ons toch te boven gaat... Maar dat is geen reden om het niet te vieren.
Sacramentsdag
Enkele dagen later vieren we Sacramentsdag, op donderdag na H. Drie-eenheid. Het Heilig Sacrament, de geconsacreerde hostie, werd vroeger in processie door de straten gedragen. Jezus wil bij ons aanwezig zijn en blijven doorheen het teken van het Brood en de Wijn. ‘Dit is mijn Lichaam, dit is mijn Bloed’. Sacrament-zijn is Gods Eigenheid. ‘Ik ben die is’ is de Godsnaam die Mozes ooit te horen kreeg. En we mogen die gerust begrijpen als ‘Ik ben er voor jullie’. Dat is wat Jezus ons ook toonde in Brood en Wijn. Een feestdag waar we vandaag aan voorbijgaan. Misschien omdat we er ook aan voorbijgaan dat die God in ons leven aanwezig, werkzaam is...
De veelheid en verscheidenheid van deze ‘feesten’ zegt iets over onze leefwijze. Veel, van alles wat, snel elkaar opvolgend... Een feest zou iets zeldzaams moeten zijn zodat het werkelijk zijn stempel drukt. Moeten we terug naar ‘minder’? Maar we mogen niet afzijdig blijven van de verscheidenheid in onze maatschappij. Naast het inhoudelijk aspect, is samen feesten en vieren nog altijd de mooiste uitdrukking van verbondenheid! En dat ligt ons nauw aan het hart. (p. Tite voor Kerk en Leven)
