Zo klinkt het in de liturgie. Het lijkt wat saai. Na de feestdagen van Kerstmis, Nieuwjaar komen we weer in de ‘gewone tijd door het jaar’. Maar heel lang zal ‘het gewone’ niet duren: na 8 gewone zondagen beginnen we al de veertigdagentijd! Een liturgisch jaar heeft zijn eigen ritme, maar eigenlijk is het ‘voortdurend schakelen’. Zeven weken van advent tot en met Kersttijd. Enkele weken ‘gewone tijd’. En dan begint een nieuwe langere cyclus van veertien weken: over de veertigdagentijd naar de Paastijd tot en met Pinksteren. En weer de ‘gewone zondagen’ tot het jaar rond is…
De zevende en de achtste dag vieren
Maar hoe gewoon zijn die zondagen? Elke zondag is er gewoon al om het ritme van elke dag te breken. Het scheppingsverhaal en het verrijzenis verhaal die aan de oorsprong staan van onze zondag, zeggen ons wat de bedoeling is. Het scheppingsverhaal vertelt ons hoe God in alles klaar maakt om ons mensen een mooie wereld te geven: aarde, lucht, zon, planten en dieren. Maar de zevende dag rust Hij uit en ziet dat alles héééél goed is. God zelf neemt wat afstand, blikt terug en geniet van wat hij deed. Dat is de zondag als zevende dag. Maar het verrijzenisverhaal voegt er een andere dimensie aan toe. Jezus staat op uit de dood op de ‘achtste dag’. De dag nà de sabbat. De ‘achtste’ dag is teken van toekomst, van het ongekende, het nieuwe, de re-creatie. Een nieuwe schepping, nieuw leven. Het herbeginnen. Het zou jammer zijn moesten onze zondagen teveel gelijken op weekdagen met hun drukte en zorgen. Het is een dag om tijd te maken voor onszelf, voor familie en vrienden, voor God. Die dag samen eucharistievieren is niet alleen traditie. Het is gewoon deugddoend, voor jong en oud. Ook kinderen kunnen genieten van dit moment om even gewoon samen te zijn, te kijken, te laten gebeuren. Soms denk ik wel eens waarom ‘vieren’ we eucharistie? Het lijkt niet altijd op een feest en vaak zelfs helemaal niet. Het woordje ‘vieren’ komt van de teugels van een paard vieren, m.a.w. de teugels loslaten en het paard zijn eigen ritme laten gaan… Op zondag mogen we vieren, in ons eigen ritme naar God en mensen toegaan, traag genoeg om te kunnen rondkijken en te zien waar we in de voorbije week voorbij holden.
Nu zondag: trouwen
De bijbelverhalen die we lezen op zondag helpen ons om even terug naar de bron te gaan. Nu zondag horen we het verhaal van de bruiloft van Kana. Een verhaal dat bij sommigen direct een beeld oproept van een ongehoorde hoeveelheid goeie wijn. Anderen blijven vooral stilstaan bij de rol van Maria die aangeeft: ‘Doe maar wat Jezus je zegt.’ Een heel duidelijke tip… maar niet zo gemakkelijk in praktijk te brengen. Maar wat heeft Johannes, de evangelist, ons willen duidelijk maken met dit verhaal? Johannes houdt van verhalen met een dubbele bodem. Het beeld van de bruiloft is een vertrouwd bijbels beeld: God houdt van zijn volk zoals een bruidegom van een bruid. In het hebreeuws is het woord voor bruiloft ook verwant met het woord verbond. Onze ‘trouw’ is misschien beter dan het feestelijke ‘bruiloft’ of het plechtige ‘huwelijk’. Maar hier komt de bruidegom in gebreke: hij moest zorgen voor voldoende wijn. Men voelt aan: het oude verbond met het Joodse volk houdt niet langer stand. Een nieuwe bruidegom dient zich aan: Jezus. Hij zorgt er voor dat het verbond verder kan gaan. Op een nieuwe manier. De zes stenen kruiken water dienden voor de joodse reinigingsrituelen. Water als kostbaar teken van rein leven. Jezus maakt er wijn van, teken van vreugdevol leven. Met Hem vernieuwt zich het verbond, met Hem komt er een nieuwe toekomst voor het volk. En er is overvloed… De genodigden, de tafelmeester, de bruidegom snappen er niet veel van. De enigen die weten wat er gebeurd is zijn de dienaren. De enigen die weten wie de échte Bruidegom is. Ja, want Hij heeft zijn trouw beloofd, ook aan kleine mensen, aan hen die ten dienste staan. Niemand wordt uitgesloten: er is genoeg voor iedereen.
Steeds opnieuw…
Zondag na zondag mogen we zo meegenieten van wat onze God voor ons in petto heeft. Stilletjesaan raken we met Hem ver-trouw-d. We worden een beetje een nieuwe mens, herschapen, wat altijd al de bedoeling was. Moge de drukte en de zorg van het leven in onze westerse maatschappij ons dat niet afpakken. (pastor Tite)
