Een nieuwe voordeur…
Ik heb een nieuwe voordeur, letterlijk en figuurlijk. Ik verhuisde onlangs. Mijn oude voordeur is een zware houten degelijke deur waar je spierballen voor nodig hebt om ze open te krijgen. Het kost vooral wel wat moeite om naar buiten te gaan. Die deur valt dan met een klap achter je dicht. Een harde scheiding. Je komt in een andere wereld.
Mijn nieuwe voordeur schuift vanzelf open als je aankomt… Het geeft een veel groter gevoel van welkom te zijn. Buiten gaan is iets van niets. Je ziet ‘buiten’ doorheen het zachte licht van het glas.
En ja, ook figuurlijk heb ik een nieuwe voordeur: want ik verjaarde ook onlangs en het tiental schoot de hoogte in…
Jezus is de Deur van de schapen
Deze zondag lezen we het evangelie van de Goede Herder. Jezus als Herder vind ik een heel mooi beeld maar ik heb het altijd vreemd gevonden dat Jezus zichzelf in die passage ook ‘de Deur van de schapen’ noemt. Een kudde schapen is ’s avonds blij door de deur de stal in te gaan. Eens binnen is er dat gevoel van veiligheid. Iets dat we in deze quarantaineperiode misschien ook wel wat meer ervaren. Oost, west, thuis best. Jezus geeft me inderdaad dat gevoel van veiligheid, van vaste grond onder de voeten te hebben. Hij is de Deur naar mijn eigen binnenste. Doorheen de evangelieverhalen herlees ik wat ik meemaak. De meeste van die verhalen zijn zo diep menselijk dat ik er wel iets van mezelf in herken. Maar om dan vanuit Jezus’ perspectief naar mijn eigen ervaring te kijken leert me heel wat bij.
’s Morgens gaan de schapen met evenveel plezier door diezelfde deur weer naar buiten. Ze gaan de wijde wereld in op zoek naar voedsel, water, tochtgenoten en zon. Ook wij mensen zijn niet gemaakt om veilig binnen te blijven zitten. We willen naar buiten, de wereld ontdekken, anderen ontmoeten. We moéten naar buiten voor ‘essentiële verplaatsingen’. Ook dit ervaren we tijdens deze lockdown. Vooral bij de jongeren kriebelt het soms heel erg. Jezus is de Deur.
Buiten aan de voordeur
Ja, lockdown of niet, Hij stuurt me nogal eens de straat op. Ik sta nogal vaak aan de voordeur bij mensen in de wijk. Dagelijks lever ik een aantal maaltijden voor het dienstencentrum. Het zijn snelle babbels (want iedereen krijgt graag zijn eten warm!) Mensen die je enkele weken geleden niet kende, worden mijn tochtgenoten doorheen deze crisis. Zullen we ooit verder dan die voordeur gaan? Als alles over is, zullen die deuren dan gastvrij opengaan? Ik hoop op veel toffe ontmoetingen en bezoeken als alles weer normaal loopt. Af en toe lever ik ook een extraatje bij gekenden, ook aan de voordeur. Binnen moet het veilig blijven maar buiten is er ruimte voor ontmoeting. Soms gebeurt het wel eens dat je je in die ontmoeting toch niet zo veilig voelt als iemand wat te dichtbij komt. Het hoort er gewoon bij en het is mooi te ervaren dat zowat iedereen de ‘social distancing’ leert.
Die kleine dingen
Ook nu, is Jezus voor mij een Deur naar buiten. Hij spoort me aan om binnen alle beperkingen te doen wat mogelijk is. Hij opent mij ook de ogen om alle kleine dingen die het leven mooi maken en mij deugd doen op te merken. Buren merkten op dat sinds het begin van mijn dagelijkse maaltijdronde te voet en met de fiets het altijd mooi weer was op de middag. Ik geniet van de zon en hoop op meewind. Er wordt heel wat getelefoneerd. Het is nooit mijn favoriete bezigheid geweest maar nu ontdek ik dat het momenten zijn waarop je echt helemaal naar één iemand kan luisteren. Mensen die in groep minder aan bod komen krijgen nu alle aandacht. Gesprekken zijn soms verrassend. En iets, waar ik nu écht van geniet is de stilte, ’s morgens, ’s avonds, soms gewoon overdag. Sommigen vinden het doods. Ik vind het ook vreemd, ongewoon en onwezenlijk hier in de stad maar toch ben ik blij van die vogel te horen fluiten. De sirenen van de ambulances klinken hartverscheurender dan anders… De stilte en het tragere levensritme, het doet me ook ergens deugd.
De Deur naar buiten gaat ook open op de wereld veel verder weg dan mijn buurt. Ontwikkelingslanden lijden veel zwaarder onder de epidemie dan wij hier. Het roept op tot solidariteit… en tot dankbaarheid dat ik aan de goede kant van de wereldbol zit in een maatschappij met een sterke gezondheidszorg en een economie die efkes kan stil liggen zonder dat extreme armoede onmiddellijk veralgemeent.
(p. Tite)
De deur
Een aantal jaren geleden, werd ergens in Engeland een schilderij onthuld.
Hierop stond Jezus afgebeeld, die voor een huis stond en op de deur klopte.
De mensen die het schilderij zagen, vonden het heel mooi.
Toen merkte een aandachtige toeschouwer iets bijzonders op.
Hij ging naar de kunstenaar die het schilderij gemaakt had en zei:
‘Ik vind het een mooi schilderij, maar U bent iets vergeten.
De deur waar Jezus op klopt heeft geen klink.
Hoe kan Jezus dan naar binnen gaan ?’
De kunstenaar antwoordde:
‘Die deur is de deur van ons hart.
Ze kan alleen van binnenuit open gemaakt worden!’
(met dank aan C. LETERME, Een parel voor elke dag, uitgeverij Averbode, 2007, p. 199)
