Het zijn de eerste woorden van Jezus in het evangelie van komende zondag (Johannes 14, 1-12). Het komt uit zijn afscheidsrede. Ofschoon Hij ze uitspreekt bij het laatste samenzijn met zijn leerlingen, wordt het niet overstemd door dramatische gevoelens, er gaat een zekere rust van uit die steunt op geloof in Gods trouw. Het was nodig dat Jezus hen vertrouwen geeft want Hij had hen net verteld dat zijn leven zou kunnen eindigen in lijden en de dood. Hun toekomstdroom dreigt in mekaar te stuiken. In die crisissituatie voor de leerlingen spreekt Jezus deze woorden die Johannes weergeeft. De woorden van Jezus komen zo op ons toe vandaag midden de coronacrisis. Een tijd van onzekerheid, verwarring en vrees. Wanneer en hoe eindigt dit?
Wat kunnen deze woorden ons bijbrengen?
Twee sporen
Er zit in dit evangelie een dubbele beweging: zowel in de vragen van Filippus en Thomas als in de antwoorden van Jezus.
De eerste komt voort uit dat verlangen om die onzichtbare God van wie men zoveel verwacht, te kunnen zien: "Heer, toon ons de Vader, dat is ons genoeg'. Het is een kreet om houvast, om tastbare nabijheid, geborgenheid, om zekerheid. Wie zou er God niet eens willen ontmoeten? Als was het maar heel even, we zouden er zoveel moed uit putten. Dan zouden we gerust gesteld zijn dat alles goed eindigt.
De tweede vraag wijst een andere richting aan: ''Heer, we weten niet waar Gij heen gaat, hoe moeten we dan de weg kennen?”. Hier gaat het om de bestemming, de hunker van de mens naar zinvolheid, en leven over de dood heen en hoe langs welke weg zal dit dan zijn?
Jezus kent ons hart
Jezus kent deze grote menselijke verlangens. Hij probeert de leegte die het teweegbrengt op te vullen, niet alleen met troostende woorden maar vooral met zijn persoon.
Thomas en Filippus krijgen geen beloften te horen. Ze worden ook niet overtuigd op grond van een aantal waarheden. Het eerste waartoe Jezus ons uitnodigt is geloof in Hem: 'Wie mij ziet, ziet de Vader’. Als zoon van de Vader kent niemand beter de weg dan Hij, Hij ís de weg. Zijn levensvoorbeeld kan ons inspireren maar Hij vraagt meer: ‘geloof in Mij’. Geef je maar over aan Mij. Maar net dat is voor ons vaak zo moeilijk. We ondervinden het in deze Coronatijd waarin we veel uit handen moesten geven en niet meer helemaal zelf kunnen bepalen wat we willen en doen. Geloven in Jezus, is ook leren ons leven uit handen geven, niet zomaar, maar het in Zijn handen leggen. Het was moeilijk voor de apostelen die met Jezus samen leefden, zou het dan anders zijn voor ons, die moeten geloven zonder ‘gezien’ te hebben?
Jezus, dé weg
Zo dikwijls hebben mensen geprobeerd rechtstreeks naar God toe te gaan, tot op de dag van vandaag, maar vaak loopt men op een muur of verdwaalt. God laat zich kennen in Jezus, geen machtige God op een troon maar één die zich in een klein kind geeft aan de wereld. Het lijkt sommige mensen wat minnetjes maar een andere weg is er niet: geloven in die Jezus. Maar wie Hij is? Wie kan, mag Hij zijn voor mij? Wel, je leert het best iemand kennen door veel met die persoon om te gaan, naar hem of haar te luisteren en mee te spreken.
Met Jezus is het net zo. Door lang naar Hem te kijken, door Zijn manier van leven te overwegen, aan Zijn voeten te gaan zitten, het evangelie lezen en herlezen, gaan begrijpen waar Zijn hart naar uit gaat. Dan zullen we ook ontdekken wat onze weg kan zijn: ons geven in liefde zoals een vader en een moeder voor hun kinderen doen.
Thuiskomen
Jezus nodigt ons uit om nog een stap verder te gaan: Hij hoopt dat ons geloof uitgroeit in vertrouwen. Als Hij de leerlingen achterlaat is dat om voor hen een plaats klaar maken. En als dat gebeurt zal Hij terug komen en ons bij Hem opnemen. We mogen er dus op vertrouwen dat er ons een thuiskomst wacht. Het is een evangelie dat ik wel eens gebruik in een uitvaart als een woord van bemoediging en garantie dat God ons niet in het niets laat ten onder gaan. Neen, we zijn verwacht. Net zoals we bij vrienden komen en zien aan de gedekte tafel dat we verwacht zijn. Onze komst is voorbereid, men kijkt er naar uit. Het doet deugd dit te merken en het valt ons zwaar in deze tijden om dit nu al weken te moeten missen. Maar zoals anderen hun hart klaarmaken voor onze komst of wijzelf om ons bezoek te ontvangen, doet de Heer dat ook naar ons toe. ‘Ik verwacht je’ zegt de Heer.
Tussen Pasen en Pinksteren
Toch blijven we nog graag wat langer hier op aarde natuurlijk, wie niet? In die tussentijd is Hij als Verrezene onder ons aanwezig. Hij werkt doorheen mensen die hun hart open zetten voor Hem. Die zo zijn weg volgen, in de waarheid staan en zo leven betekenen voor anderen. Die anderen nabij zijn met hun zorg en toewijding. We zitten letterlijk in een tussentijd: uitkijkend naar de tijd dat we weer kunnen samen komen en ons geloof kunnen delen en uitvieren als gemeenschap. Dat wij onze familie kunnen ontmoeten en in de armen sluiten. Het verlangen is groot en ons geduld wordt nog beproefd.
Paasmensen worden
Maar er is ook die andere tussentijd waarin we vertoeven: van Pasen naar Pinksteren.
Dat zijn zomaar eventjes vijftig dagen, veertig tot de Hemelvaart van Christus en nog tien tot het Pinksterfeest. Het duurt dus wel wat voordat de leerlingen van angstige mensen tot begeesterende apostelen uitgroeiden. Dat gebeurde niet zomaar in één, twee, drie. Zou het dan met ons anders zijn? We weten intussen dat een virus een incubatietijd (de tijd tussen het besmet worden en het uitbreken van de ziekte) maar heeft ons geloof ook niet zo’n ‘wachttijd’ nodig? Het geloof van de leerlingen alvast wel. Zou het met ons geloof niet evenzo zijn? Laten we deze tijd van quarantaine, niet alleen negatief zien als ‘het niet meer mogen van zoveel dingen’ maar ook als een tijd waarin ons geloof gesmeed wordt als edelmetaal in het vuur om daarna, als het weer in het licht mag komen, te schitteren vol hoop.
Laten we dus nog wat volhouden en samen eenzelfde weg gaan, toelevend naar Pinksteren, opdat het vuur in ons niet dooft maar oplaait en anderen aansteekt. Dat mogen we doen omdat de Heer ons is voorgegaan. De gids is betrouwbaar, de weg bekend. Voor wat of wie zouden we dan nog bang zijn? ‘Laat je hart niet verontrust worden’ zegt de Heer ons toe. (pastor Guido)
