Dezer dagen laten de bomen hun bladeren los en maakt de natuur zich klaar voor de winterperiode. Het wordt donker en kouder. Als een geliefde van ons heen gaat overvalt ons eenzelfde doordringende kilte die langer dan een winter kan duren. Maar in de lente vertelt de natuur ons met haar warmte en haar licht dat het leven nooit echt sterft. Ook in de Kerk blijven we stil staan bij het levenseinde. Maar niet alleen de gedachte aan de dood wordt opgeroepen, we willen binnen ons geloof vooral spreken van het leven, over de dood heen. We vieren in de Kerk, Allerheiligen en Allerzielen en drukken zo uit dat de aarde niet de enige plaats is waar mensen leven, dat er nog een veel grotere gemeenschap bestaat dan deze van levenden hier op onze wereld.
Allerheiligen
Met het feest van Allerheiligen is er volop die vreugde en hoop op een leven bij God. Dan viert de Kerk diegenen die bij God zijn thuisgekomen, uit alle rangen en standen: "al degenen die ons zijn voorgegaan en waarvan Gij alleen het geloof hebt gekend" bidden we in het eucharistisch gebed. Heiligen zijn, naar die woorden, de mensen die in en uit het geloof hebben geleefd, die God in hun leven hebben toegelaten en vertrouwen in Hem hadden. Het zijn ook de vele anonieme heilige mensen die in stilte en verborgen naar Gods woord hebben geleefd, ernaar geluisterd en naar gehandeld hebben.
Allerzielen
Met Allerzielen komt er als het ware een sluier van droefheid over die vreugde. We gedenken immers diegenen die uit ons leven wegvielen, speciaal zij die de afgelopen twee jaren uit ons midden verdwenen. Hun sterven zegt ons hoe broos ons eigen bestaan wel is. Bij het heengaan van een geliefde worden we zelf geraakt: we wenen niet alleen over onze doden maar in onze onmacht ook een beetje over ons eigen bestaan. Dank zij hen, onze ouders, grootouders, onze zussen, broers zijn we geworden wie we nu zijn. Daarom gedenken we op Allerzielen allen die ons leven mee hart en ziel hebben gegeven. We willen ze noemen bij God, hun naam weer uitspreken zoals we het zo dikwijls deden toen ze onder ons waren. Zo drukken we onze blijvende verbondenheid met hen uit. Meer nog, we willen onze hoop en ons geloof uitdrukken dat ze met God verbonden leven. Wie ons op die weg van verbondenheid op een heel bijzondere wijze is voorgegaan is Christus. Hij maakt toekomst en toont dat een weg van gegeven leven sterker is dan alle dood. Hij zegt ons toe: “Ik ben de verrijzenis en het leven, wie in Mij gelooft zal leven, ook al is hij gestorven”. Onze bestemming is leven in en met Hem, ook voor hen die we hier missen en bij name zullen noemen. Laat dat onze hoop, onze troost en sterkte zijn. Daarom durven wij vandaag bidden:
God,
Gij die mensen tot leven roept,
lees met de ogen van uw menslievendheid onze namen in uw hand.
Gun ons, over de grenzen van dood en duisternis, genadig ook volheid van leven.
Laat onze overledenen, die wij een warm hart toedragen, wonen in het licht van uw vrede.
En leef met dat licht ons allen tegemoet,
want onrustig is ons hart tot het rust gevonden heeft in U,
onze toekomst en voltooiing, ons aller uiteindelijke vrede.
Amen.
