Oudjaar, nieuwjaar, de tijd van de goede voornemens, het moment om een blad om te slaan. Terugblikken en vooruitkijken… Dit jaar is het wel heel speciaal: het voorbije jaar werd getekend door het coronavirus. Het volgende jaar zal er nog niet helemaal -of volgens de pessimisten helemaal niet- vrij van zijn. Maar meer dan ooit is deze jaarwisseling een moment waarop onze verlangens mogen spreken. We drukken ze vaak uit in nieuwjaarswensen. Heel veel dank voor al die mooie kerst- en nieuwjaarswensen. Zo genieten we stilletjes van elkaars genegenhied
Terugblikken
Ik blader door mijn agenda van 2020. Het eerste wat ik terugvind is de nieuwjaarsreceptie. Een tweede editie, klaargemaakt door de plussers. Het werd een mooi moment van verbroedering tussen jong en oud. Een week later gingen we met de pastorale ploeg plannen smeden in Zuun. We konden nog net Lichtmis vieren. Ondertussen werd het al duidelijk dat ‘corona’ geen eenvoudig griepje was. Onze ouderen kregen het zwaar te verduren, vooral in de rusthuizen. We moesten van enkelen afscheid nemen in heel moeilijke omstandigheden. Kort na aswoensdag gebeurde ook het nooit geziene: we konden niet meer samen eucharistie vieren, dertien zondagen lang. Geen goede weekvieringen, geen Paasviering. Is het wel Pasen geweest? Zijn er tekenen geweest van Verrijzenis? Of werd het een lange Goede Vrijdag? Zowel het een als het ander…
Gelijke kansen?
Het land ging in lockdown. Maar de lente was prachtig. We konden elkaar niet meer life ontmoeten, maar we hielden contact. Op de stoep, langs de telefoon, mail. We ontdekten skype, zoom, jitsi en noem maar op om te vergaderen. Whatsapp en messenger om elkaar te ‘videocallen’. Gelukkig zijn die dingen er maar tegelijkertijd werd ik een enorme fan van een babbeltje aan de deur, op de stoep. En ja, er was de zon… We ervaarden in het lange binnenzitten het verschil van een huis met tuin, een appartement met terras of zonder. Een lockdown in een stad of op de buiten: het is wel degelijk verschillend! De scholen gingen toe. Er werd overgestapt op digitaal onderwijs. Nooit werd zo duidelijk dat onze gedigitaliseerde wereld eigenlijk héél véél mensen in de kou laat staan: ouderen, kinderen, kwetsbare gezinnen…
Na deze eerste lockdown leerden we vieren op anderhalve meter afstand, met mondmasker en zonder te zingen. Dat laatste hebben we misschien niet helemaal volgehouden. Maar na de viering werd er buiten, op afstand en in kleine groepjes nageboomd over de voorbije week. Onze vragen, bedenkingen, wat we misten, onze verlangens en onze angst mocht ter sprake komen. Samen zijn, luisteren en delen: het waren precieuze momenten… Zo ging de zomer door. We wisten het al snel eind september-oktober: dit gaat niet goed, we zitten in een tweede coronagolf. Er werd alles voor gedaan om de economie en de scholen te redden… en mensen gingen verloren. Opnieuw sterven meer dan honderd mensen per dag aan dit virus dat men niet getemd krijgt. Eenzaamheid, gebrek aan perspectief, werkloosheid, faillissementen en groeiende armoede of burn-outs in de gezondheidssector zorgen massaal voor mentale klappen.
En opnieuw werden de vieringen stopgezet: nu al 10 weken. Deze keer valt de Kerstviering in het water. En ondertussen wordt ook de vraag ernstiger: ‘Hoe kunnen we jongeren en kinderen laten ingroeien in onze gemeenschap als we niet mogen samenkomen en eucharistie vieren? Digitaal? Virtueel? Een TV-mis kan voor een gelovige een manier zijn om de band met zijn gemeenschap te onderhouden maar wat bij jongeren, kinderen die die band nog moeten opbouwen?
Nu is het winter: donker, koud en regen maken het moeilijker om ‘den trottoir te doen’. Er wordt ook al lang niet meer geapplaudisseerd voor de zorgverleners. Veel mensen vinden de tweede lockdown moeilijker. En nochtans zijn er ook vandaag nog altijd mensen die het beste van zichzelf blijven geven… Vorig weekend was ik blij met ‘Onze soep op uw stoep’, een bescheiden actie voor Welzijnszorg, waar mensen gul op hebben gereageerd. Of vrijwilligers die kerststallen buiten installeren. En zelfs de gemeente speelt met licht. Zouden ze dan toch ooit het Johannesevangelie gelezen hebben ( en begrepen?): ‘En het Licht scheen in de duisternis, en de duisternis heeft het niet in haar macht gekregen.’ (Joh.1.5
Vooruitblikken
Wat zal 2021 brengen? Het zal vast en zeker nog een overgangsjaar worden tussen ‘voor’ en ‘na corona’. We hopen op een snelle en vlotte vaccinatiecampagne. Terug naar het gewone leven zal maar stap voor stap gebeuren, en zelfs het best met heel kleine stapjes.
We verlangen er naar om samen te zijn. We wensen elkaar te kunnen omarmen, een knuffel te kunnen geven. Samen aan tafel zitten en een maaltijd delen, samen zingen en bidden, bij elkaar op bezoek gaan. We wensen dat mensen niet meer eenzaam moeten sterven en dat we rustig samen afscheid mogen nemen van hen die heengaan. We wensen een goede gezondheid en kracht aan wie revalideert, moed aan wie gebroken is.
Laten we een blad omslaan, zoals in een boek. Je bent niet vergeten wat het vorige blad vertelde, je neemt het mee maar het verhaal gaat verder en er kunnen nog heel wat onverwachte wendingen komen! Moge 2021 een nieuwe wending geven aan ons leven, onze geloofsgemeenschap. Moge Gods zegen over ons komen. En hoe kunnen we dit beter formuleren dan met de zegen van Aäron:
'Moge de HEER u zegenen en u beschermen,
moge de HEER het licht van zijn gelaat over u doen schijnen en u genadig zijn,
moge de HEER u zijn gelaat toewenden en u vrede geven.' (Num. 6:24-26 )
Diep Geluk in het nieuwe jaar ! (pastor Tite)
