Twee weken terug eindigden we het hoofdartikel met het aanhalen van de figuur van Pauline Jaricot, die wordt aanzien als stichteres van Missio. Maar wie is deze Pauline? Een bijzondere vrouw, zo mag blijken.
Haar kindertijd en jeugd
Pauline Jaricot is de jongste uit een praktiserend katholiek gezin van zeven kinderen, geboren in 1799 in Lyon, kort na de Franse Revolutie. Haar ouders, Antoine en Jeanne, waren handelaars in zijde. Nog op haar geboortedag is zij gedoopt door een priester die loyaal was gebleven aan de paus en niet de door revolutionairen vereiste eed had afgelegd. Dit op uitdrukkelijk verzoek van Paulines ouders. Op 16 april 1812 deed zij haar eerste heilige Communie. Zij was toen 13 jaar.
Een bewogen tijd
Pauline leefde in een tijd van grote sociale onrust en maatschappelijke verandering. In haar jeugd hoort Pauline in haar katholieke familie al over het werk van missionarissen, doordat haar broer Phileas aangaf als missionaris naar China te willen gaan. Pauline was daar nogal enthousiast over en wilde, zoals zij daar op zeer jonge leeftijd over dacht, met hem mee om voor de armen en de zieken te zorgen en de bloemen in de kerk te verzorgen. Als puber en adolescent, was zij minder zeker in haar devotie, heen en weer geslingerd tussen enerzijds tijden van intens gebed, die haar geregeld tot langdurige aanbidding van de Eucharistie bracht in de plaatselijke kerk, tot anderzijds grote interesse in het stadsleven en elegante kledij, dromend over jonge mannen en het ideale huwelijk. Een levendige jongedame dus, zelfverzekerd, soms ook koppig, maar vooral gelukkig. Zelf schrijft zij - wat streng - in haar autobiografie: "Ik had een levendige fantasie en gevoel voor het bovennatuurlijke, maar was ook wat opstandig en lui. God gaf mij echter een trouw en aanhankelijk hart, dat zich gemakkelijk aan aanbidding overgaf."
Een ommekeer
Als Pauline 15 is, valt ze tijdens huishoudelijk werk en raakt zo ernstig gewond, dat zij lange tijd noch kan lopen, noch praten. Haar moeder zou in gebed de wens hebben gedaan om haar leven op te offeren voor de genezing van haar dochter. Een effectieve wens, want na een ziekbed sterft zij, terwijl Pauline uiteindelijk herstelt. Deze tegenslag en rouw doen het zorgeloze jonge meisje nadenken. Na het horen van een preek over ijdelheid, laat ze haar juwelen achter en kleedt zich voortaan als een arbeidersmeisje. In de Basiliek van Onze-Lieve-Vrouw van Fourvière legt ze vervolgens een gelofte van kuisheid af, hoewel ze meent geen echte religieuze roeping te hebben. Pauline besluit haar leven te wijden aan het dienen van zieken en armen. Zij bezoekt dagelijks ziekenhuizen en terminaal zieken thuis om hen te helpen, hun wonden te verzorgen en hen te bemoedigen. Ze besluit haar leven ten dienste te stellen van God en het geloof.
Rozenkrans
Enerzijds verdiepte Pauline zich in het gebed, anderzijds bracht die ontmoeting met God en zijn liefde haar dichter bij andere mensen. Ze wou dit doorgeven aan anderen en startte daarom met een ’levende rozenkrans’. Dat waren gebedsgroepen van een tiental mensen. Het initiatief van Pauline verspreidde zich razendsnel en al gauw maakten duizenden mensen deel uit van haar gebedsnetwerk.
Wereldkerk
Maar het engagement van Pauline reikte verder. Haar broer, Philéas, studeerde voor priester en hoorde dat de katholieke missionarissen in China nood hadden aan steun. Daarom vroeg Pauline enerzijds aan de gebedsgroepen om voor hen te bidden Anderzijds vroeg ze om hen ook financieel te steunen met een kleine wekelijkse bijdrage. Vanuit dit engagement ontstond het Genootschap tot Voortplanting van het Geloof, waaruit zowat een eeuw later de Pauselijke Missiewerken geboren worden en dan Missio.
Voortleven
In 1862 sterft Pauline Jaricot. Ze zit op dat moment volledig aan de grond en is straatarm. Maar haar spirituele erfenis leeft voort, tot op de dag van vandaag komen mensen samen als ‘levende rozenkrans’ en zet Missio haar werk verder. In 1963 verklaarde paus Johannes XXIII haar ‘eerbiedwaardig’ en nu is dus een belangrijke stap in haar zaligverklaring gezet. Rome erkende haar tussenkomst in de genezing van de 3-jarige Mayline T. in Frankrijk in 2012. Op 27 mei 2020 kondigde de Congregatie voor de Heiligverklaringen de zaligverklaring van Jaricot aan, na de pauselijke erkenning van een wonder op haar voorspraak. De wonderbaarlijke genezing gebeurde in 2012. In dat jaar stikte de 3 jaar oude Mayline Tran en raakte in coma. Zo belandde zij in een uitzichtloze situatie. Maar daarop baden haar ouders een noveen voor Pauline Jaricot. Hun dochter herstelde op een medische onverklaarbare manier en de artsen stelden nadien vast dat zij opnieuw over al haar mogelijkheden beschikte. Op 22 mei van dit jaar werd in een feestelijk viering in Lyon zalig verklaard.
Hulde van Missio België
Naar aanleiding van de zaligverklaring brengt Théogène Havugimana, de nationale directeur van Missio België, in een boodschap hulde aan deze vrouwelijke leek die de Franse Kerk van binnenuit heeft veranderd. Hij schrijft onder meer: Pauline verzamelde mensen rondom zich om een missionair netwerk te vormen. Zelf noemde ze die groepen ‘herstellers van het onbegrepen en verachte hart van Jezus’. Deze groepen namen kwetsbare mensen op in hun gebed en steunden hen ook materieel. (…) Pauline vond het belangrijk te bidden voor de missie van de Kerk en de missionarissen en zij herinnerde eraan dat elke gelovige deelneemt aan de missionaire zending van de Kerk. Pauline Jaricot begreep al snel dat de bron van elke missionaire dynamiek nog steeds bij God ligt: om veel aan anderen te geven, moet je uit je eigen hart putten; en om dat hart te voeden, moet je putten uit Gods hart.
Een voor ons wellicht onbekende vrouw maar zeker een model van een missionair denkende vrouw die haar geloof in daden omzette.
Met dank aan de website van Missio.
Pastor Guido
